Το νέο συναρπαστικό έργο του Ayad Akhtar, *McNeal*, στο Θέατρο του Lincoln Center, εμβαθύνει στην παρακμή ενός γνωστού συγγραφέα και εξερευνά τον αντίκτυπο των μεγάλων γλωσσικών μοντέλων (LLMs) στην δημιουργικότητα και την αυθεντικότητα. Στο έργο αυτό, ο Robert Downey Jr. επιστρέφει στη σκηνή μετά από 40 χρόνια, θέτοντας σημαντικά ερωτήματα για τον ρόλο της τεχνητής νοημοσύνης στη συγγραφή και την τέχνη. Ο Akhtar, που κέρδισε Pulitzer για το *Disgraced*, αναγνωρίζει την μεταμορφωτική δύναμη της τεχνητής νοημοσύνης στη σκέψη και τη συγγραφή. Αντί να την απορρίψει εντελώς, προτείνει ότι θα μπορούσε να βοηθήσει τους ανθρώπινους συγγραφείς. Ο ίδιος, μαζί με τον Downey και τον σκηνοθέτη Bartlett Sher, συμμετείχαν σε μια ζωντανή συζήτηση για τα θέματα του έργου, καλύπτοντας το σημείο όπου συναντά το AI με ευρύτερα ζητήματα όπως η ταυτότητα και η ακύρωση. Ο χαρακτήρας του Jacob McNeal ενσωματώνει την πάλη των καλλιτεχνών που περιηγούνται σε ένα εξελισσόμενο πολιτιστικό τοπίο.

Ο Akhtar αναφέρεται σε επιδραστικούς συγγραφείς, σκεπτόμενος πώς θα μπορούσαν να ανταποκριθούν στις σύγχρονες προκλήσεις. Εκφράζει την δέσμευσή του να υπερασπιστεί την τέχνη, παρά τις ηθικές πολυπλοκότητες που επιβάλλονται από την τεχνητή νοημοσύνη και τα εταιρικά συμφέροντα. Η συζήτηση μεταβαίνει στην αποτελεσματικότητα των LLMs στις δημιουργικές διαδικασίες, με τον Downey να σημειώνει ότι, ενώ τους λείπουν οι αποχρώσεις της ανθρώπινης δημιουργικότητας, μπορούν να δημιουργήσουν ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Ο Sher τονίζει ότι η ουσία της σκηνοθεσίας και της καλλιτεχνικής ερμηνείας παραμένει αποκλειστικά ανθρώπινη και είναι δύσκολο να αναπαραχθεί μέσω της τεχνολογίας. Καθώς εξερευνούν τις επιπτώσεις της τεχνητής νοημοσύνης στη δημιουργικότητα, ο Akhtar αναφέρεται σε ιστορικά προηγούμενα επιρροής και ιδιοποίησης καλλιτεχνικού έργου, παρομοιάζοντας το σύγχρονο τοπίο με τις πρακτικές του Σαίξπηρ. Ο Downey επισημαίνει την πιθανώς μεταμορφωτική εμπειρία του ζωντανού θεάτρου στη μέση της ανόδου των ψηφιακών τεχνολογιών όπως το *ABBA Voyage*, ενώ ο Akhtar παραμένει αισιόδοξος για την ανθεκτική ανθρώπινη σύνδεση του θεάτρου. Τελικά, το *McNeal* σκέπτεται τις προκλήσεις και τις δυνατότητες που φέρνει η τεχνητή νοημοσύνη στη δημιουργία τέχνης, με τον Akhtar να στοχεύει σε αυθεντική ενσωμάτωση της τεχνητής νοημοσύνης στη δημιουργική του διαδικασία. Η συζήτησή τους υπογραμμίζει την πεποίθηση ότι, ενώ η τεχνολογία αναδιαμορφώνει το τοπίο, το βαθύ βάθος της ανθρώπινης εμπειρίας στο θέατρο παραμένει αναντικατάστατο.