در چند قرن گذشته، دانشمندان چندرشته‌ای نقش مهمی در پیشرفت علم ایفا کرده‌اند، با تسلط به حوزه‌های متعدد و ایجاد تغییرات انقلابی در زمینه‌های مطالعه. ابتدا در دوران باستان و قرون وسطی در فرهنگ‌های مختلف رونق یافتند، اما کاوش‌های سیستماتیک مفاهیم تا دوره روشنگری در اروپا ظهور نکرد، که دوره‌ای از کشف‌های فکری مشترک را رقم زد. قبل از روشنگری، دانشمندان چندرشته‌ای فردی مرزهای دانش را به چالش می‌کشیدند، اما بعدها تیم‌های فکری شروع به یکپارچه‌سازی رشته‌های جداگانه به یک علم واحد کردند و پیشرفت بشری را سرعت بخشیدند. این دوران مفاهیمی مانند هوش جمعی را شکل داد، چنان‌که در پروژه‌هایی مانند پروژه منهتن در جنگ جهانی دوم دیده می‌شود. امروزه، هوش مصنوعی نمایانگر تغییری از دانش چند رشته‌ای انسانی به هوش مبتنی بر ماشین است که بدون خستگی اطلاعات وسیعی را با سرعتی بی‌سابقه پردازش می‌کند و ممکن است از محدوده‌های بیولوژیکی عبور کند. هوش مصنوعی وعده "وحدت دانش" را می‌دهد، شناسایی الگوهای بین رشته‌ها، اما همچنین چالش‌هایی برای ایده‌آل‌های روشنگری از درک از طریق آزمایش و شفافیت ایجاد می‌کند. خروجی‌های هوش مصنوعی، بدون توضیحات یا استنادات، دانش را از درک جدا می‌کنند، روش‌های سنتی اعتبارسنجی علمی را به چالش می‌کشند و خطر بازگشت به پذیرش اقتدار بی‌توضیح را موجب می‌شوند. با نگاه به آینده، هوش مصنوعی ممکن است به خودآگاهی دست یابد، و احتمالاً برتری انسانی و نقش‌های اجتماعی را به چالش کشد. ادراکات خودی هوش مصنوعی می‌تواند ارتباط آن با انسان‌ها را بازتعریف کند، و ممکن است به برخورد یا بازنگری در کارکردهای خود منجر شود، چالش کنترل انسانی بر ماشین‌ها را به ارمغان آورد.

برای حل این مسائل، توسعه قوانین و مکانیزم‌های کنترلی که همخوانی هوش مصنوعی با ارزش‌های انسانی را تضمین کند، حیاتی است. برای حفظ کنترل، باید هوش مصنوعی را با ارزش‌ها و قوانین انسانی پیش‌فرضی که از هنجارهای قانونی، اخلاقی و فرهنگی الهام گرفته شده‌اند تجهیز کنیم و از قدرت پردازش هوش مصنوعی برای نظارت بر کاربردهای آن در سراسر جهان بهره ببریم. همکاری میان کارشناسان، تنظیم و اجرای دقیق ضروری است تا از عملکرد هوش مصنوعی خارج از ارزش‌های انسانی جلوگیری شود. علاوه بر این، باید مفاهیمی مانند کرامت انسانی را درون هوش مصنوعی نهادینه کنیم تا از پیامدهای ناخواسته جلوگیری شود. در نهایت، یکپارچه‌سازی اخلاق انسانی در سیستم‌های هوش مصنوعی به دنبال حفظ کنترل استراتژیک انسانی است، در حالی که از پتانسیل هوش مصنوعی بهره‌برداری می‌کند. پیشرفت در این همکاری انسان-ماشین ممکن است چالش‌برانگیز باشد، ولی با طراحی دقیق، هوش مصنوعی می‌تواند توان انسانی را بالا ببرد و به چالش‌های جهانی پاسخ مثبت دهد، فصل جدیدی در تکامل انسانی، با همزیستی انسان و فناوری ماشین رقم بزند. این به عنوان یک پیشرفت ضروری برای تحقق پتانسیل هوش مصنوعی و در عین حال تضمین دوام و رفاه بشریت نگریسته می‌شود. این مقاله از کتاب آتی *پیدایش: هوش مصنوعی، امید و روح انسانی* اقتباس شده است. یکی از نویسندگان، هنری کیسینجر، پیش از انتشار درگذشت.