Podkreślając postępy w inżynierii AI, nowy silnik typu aerospike z spalaniem tlenu i nafty osiągnął pomyślny test gorącego startu, generując 5 000 N (1 100 lb) ciągu. Silnik ten był w całości zaprojektowany przy użyciu zaawansowanego dużego modelu obliczeniowego inżynierii. Tworzenie nowoczesnych silników lotniczych zwykle wiąże się z latami złożonego modelowania, testowania i ulepszania. Dzięki zdolności do rozpoznawania wzorców, prowadzenia zaawansowanych analiz, rozwijania wirtualnych prototypów i realizacji niezliczonych symulacji modeli, inżynieryjne AI rewolucjonizują sektor lotniczy w nieoczekiwany sposób, zakładając, że są prawidłowo zaprogramowane i przeszkolone. W przeciwnym razie stosuje się stare powiedzenie „śmieci na wejściu, śmieci na wyjściu, ” podstawową zasadę informatyki od czasów lamp radiowych i przekaźników elektromagnetycznych. Ambitna firma z Dubaju, LEAP 71, pokazuje potencjał nowoczesnej inżynierii AI, wykorzystując ją do zmierzenia się z jednym z bardziej niekonwencjonalnych projektów silników rakietowych: aerospike. Tradycyjne rakiety stosują dysze dzwonowe do kierowania i rozszerzania gorących gazów z silnika po dyszy Venturiego. Choć skuteczny, ten projekt ma istotną wadę: każdy dzwon musi być specjalnie zaprojektowany do określonych wysokości, co powoduje, że rakiety działają optymalnie podczas startu, ale mniej efektywnie podczas wznoszenia się i spadku ciśnienia powietrza. Dlatego silniki w różnych etapach rakiet różnią się. Idealnie, inżynierowie dążą do stworzenia silnika, który może automatycznie dostosować się do zmieniającego się ciśnienia powietrza. Aerospike rozwiązuje to, konstruując silnik w formie kolca lub wtyczki przypominającej wewnętrzną krzywiznę dzwonu rakiety. Gdy gazy spalania przepływają nad kolcem, jego krzywizna funkcjonuje jako jedna strona dzwonu, a otaczające powietrze tworzy drugą. Wirtualny dzwon zmienia kształt w zależności od zmieniającego się ciśnienia powietrza. Od lat 50.

XX wieku opracowano kilka silników typu aerospike, z jednym nawet osiągającym lot, jednak przekształcenie tego innowacyjnego pomysłu w działający silnik kosmiczny pozostaje wyzwaniem. LEAP 71 zastosowało swój Noyron Large Computational Engineering Model do tego problemu. To AI jest zaprogramowane i przeszkolone przez specjalistów w dziedzinie lotnictwa, aby przekształcić zestaw parametrów wejściowych w użyteczny projekt, wnioskując interakcje między różnymi czynnikami, takimi jak zachowania termiczne i przewidywana wydajność. Wynik AI jest ponownie oceniany w celu ulepszenia szacunków wydajności, geometria silnika, specyfikacje produkcji i inne szczegóły. Według LEAP 71, Noyron samodzielnie wymyślił nowy aerospike w około trzy tygodnie. Prototyp został stworzony jako pojedynczy blok miedziany przy użyciu selektywnego topienia laserowego, rodzaju przemysłowego drukowania 3D, zanim został przetestowany. 18 grudnia 2024 roku silnik przeszedł początkowy testowych, wytrzymując temperatury gazu 3 500 °C (6 300 °F). To przedsięwzięcie było częścią inicjatywy „cztery silniki w cztery dni” prowadzonej przez LEAP 71 w Airborne Engineering w Aylesbury, Anglia. „Rozszerzyliśmy możliwości fizyczne Noyron, aby dostosować się do unikalnej złożoności tego silnika, ” powiedziała Josefine Lissner, CEO i współzałożycielka LEAP 71. „Kolec jest chłodzony złożonymi kanałami wypełnionymi kriogenicznym tlenem, podczas gdy zewnętrzna część komory wykorzystuje paliwo naftowe do chłodzenia. Jestem bardzo zbudowany wynikami tego testu, ponieważ niemal każdy aspekt silnika był innowacyjny i nie przebadany. To mocne poparcie naszego podejścia obliczeniowego opartego na fizyce. ”