AI-gegenereerde afbeeldingen en teksten worden steeds moeilijker te onderscheiden van door mensen gemaakte versies. AI-gegenereerde schilderijen en gezichten worden vaak aangezien voor door mensen gemaakte werken, en AI-humor heeft hetzelfde betrokkenheidsniveau als menselijke grappen. Er is echter een algemene vooroordeel tegen AI-kunst; als mensen weten dat een kunstwerk door AI is gegenereerd, beoordelen ze het als van lagere kwaliteit. Generatieve taalmodellen zoals GPT-3 van OpenAI en Llama 2 van Meta naderen tekstcreatie op menselijk niveau. Deze modellen genereren teksten die menselijke schrijfstijlen nabootsen, waarbij sommige niet te onderscheiden zijn van menselijke teksten. Toch wordt er beweerd dat AI de creativiteit mist om hoogwaardige poëzie te produceren, aangezien poëzie creativiteit en betekenis vereist die de huidige capaciteiten van AI te boven gaan. Ondanks deze uitdagingen heeft AI merkbare vooruitgang geboekt in het genereren van poëzie, waarbij vaak werken van hoge kwaliteit worden geproduceerd. Toch hebben niet-experts moeite om AI-gegenereerde gedichten te onderscheiden van door mensen geschreven gedichten, omdat ze misschien andere criteria hanteren. Uit onderzoek blijkt dat niet-expertlezers AI-poëzie niet betrouwbaar konden onderscheiden van menselijke poëzie. Gedichten die zonder menselijke input werden gegenereerd, werden vaak beoordeeld als door mensen geschreven. Er blijft een vooroordeel bestaan waarbij mensen AI-gecreëerde gedichten lager evalueren dan menselijke tegenhangers als ze op de hoogte zijn van de AI-oorsprong, wat wijst op een discrepantie tussen perceptie en daadwerkelijke kwaliteit. Twee experimenten onderzochten de herkenbaarheid en kwaliteit van AI-gegenereerde poëzie.

In Studie 1 beoordeelden 1. 634 deelnemers gedichten van tien bekende dichters en AI-gedichten in hun stijlen. Deelnemers hadden moeite om AI-gedichten correct te identificeren en verwarden ze vaak met door mensen gemaakte werken, wat de afhankelijkheid van gebrekkige heuristieken aangaf. De resultaten van Studie 1 toonden aan dat AI-gedichten vaak werden aangezien voor menselijke werken, wat de vooroordelen en misverstanden van de deelnemers benadrukte. Een modelanalyse suggereerde dat bepaalde kenmerken van gedichten, zoals rijmschema's en aantal regels, de beoordelingen van deelnemers beïnvloedden en gebrekkige heuristieken onthulden, aangezien AI-gedichten vaak beter aan deze structurele criteria voldoen dan door mensen geschreven werken. Studie 2 betrof 696 deelnemers die de kwaliteit van poëzie op verschillende dimensies evalueerden. AI-gegenereerde gedichten kregen consequent hogere beoordelingen dan door mensen gemaakte, behalve wanneer deelnemers op de hoogte waren van het AI-auteurschap, wat tot lagere evaluaties leidde. Ondanks de erkenning van de kwaliteit van AI-gegenereerde poëzie, toonden deelnemers een vooroordeel ten gunste van menselijke auteurschap als ze geïnformeerd waren. De analyse toonde aan dat de percepties van AI-gedichten worden beïnvloed door verwachtingen en esthetische voorkeuren. De experimenten wijzen erop dat AI-gegenereerde poëzie hoge kwaliteits- en authenticiteitsniveaus bereikt die die van door mensen gegenereerde poëzie evenaren, wat eerdere opvattingen over de beperkingen van AI uitdaagt. Terwijl expertise of eerdere ervaring met poëzie het vermogen van de deelnemers om tussen AI en menselijke gedichten te onderscheiden niet vergrootte, suggereren de studies dat misverstanden over de capaciteiten van AI blijven bestaan. De experimenten onderstrepen de significante vooruitgang in generatieve AI-modellen en benadrukken een voortdurende discrepantie tussen technologische mogelijkheden en publieke perceptie. Deelnemers beoordeelden AI-gegenereerde gedichten hoger op esthetische dimensies, wat een verschuiving in AI-vakmanschap laat zien. Naarmate AI-gegenereerde teksten gebruikelijker worden, is het waarschijnlijk dat verwachtingen en percepties evolueren en mogelijk nauwer aansluiten bij de daadwerkelijke capaciteiten van AI.