در سال‌های اخیر، شهرهای سراسر جهان بیش‌تر و بیش‌تر سیستم‌های نظارت تصویری خود را با هوش مصنوعی (AI) تقویت کرده‌اند تا نظارت بر فضاهای عمومی را بهبود بخشند. این سیستم‌های پیشرفته از الگوریتم‌های پیچیده یادگیری ماشین برای تحلیل زنده فیلم‌های ویدیویی در لحظه استفاده می‌کنند تا رفتار مشکوک و تهدیدات امنیتی را بهتر از روش‌های سنتی شناسایی نمایند. این روند هم‌سو با روند کلی به کاربردن فناوری‌های نوین برای افزایش امنیت شهری است، به گونه‌ای که مقابله با چالش‌های مدیریت جمعیت‌های بزرگ و پیچیده، که در آن تشخیص سریع حوادث نقش حیاتی در پیشگیری از جرم و حفاظت عمومی دارد، ضروری است. نظارت مبتنی بر هوش مصنوعی قادر است هم‌زمان داده‌های عظیمی از چندین دوربین را پردازش کند و فعالیت‌های غیرعادی را علامت‌گذاری کرده تا واکنش نیروهای انتظامی در کم‌ترین زمان ممکن صورت گیرد. یکی از بزرگ‌ترین مزایای نظارت هوشمندانه با AI، توانایی آن در کاهش خطاهای انسانی و تأخیرهای ذاتی در نظارت دستی است. اپراتورهای انسانی ممکن است خسته شوند یا رویدادهای حیاتی را از دست بدهند، در حالی که الگوریتم‌های AI به طور مداوم و بدون حواس‌پرتی نظارت می‌کنند. این تحلیل مداوم امکان واکنش‌های سریع‌تر را فراهم می‌آورد که در مواقع اضطراری مانند حملات تروریستی، جرائم خشونت‌بار یا مداخلات اضطراری، می‌تواند جان افراد را نجات دهد. همچنین، نظارت مبتنی بر AI قابلیت گسترش و انطباق‌پذیری دارد: زیرا شهرها زیرساخت‌های نظارتی خود را توسعه می‌دهند، سیستم‌های AI را می‌توان به‌روزرسانی و آموزش داد تا الگوهای تهدید جدید را شناسایی کنند. ویژگی‌هایی مانند شناسایی چهره، تشخیص اشیاء و تحلیل رفتار، توانایی آن‌ها را در شناسایی مظنونین یا موارد مشکوک در فضاهای عمومی افزایش می‌دهند. با وجود این مزایا، نظارت مبتنی بر AI نگرانی‌های قابل‌توجهی از لحاظ اخلاقی و حریم خصوصی ایجاد می‌کند.

طرفداران حریم خصوصی هشدار می‌دهند که نظارت همگانی مبتنی بر AI، در معرض خطر انجام نظارت گسترده و جمع‌آوری مداوم داده‌ها قرار دارد که ممکن است حقوق فردی از جمله حریم خصوصی و آزادی‌های فردی را نقض کند، بدون اینکه فرد موافقت خود را اعلام کند. منتقدان همچنین به سوء‌استفاده‌های احتمالی اشاره می‌کنند، از جمله هدف‌گیری تبعیق‌آمیز گروه‌های جمعیتی بر اساس الگوریتم‌های بایاس‌دار یا سوء استفاده از فناوری‌های شناسایی چهره. نبود شفافیت و مسئولیت‌پذیری در برخی از پیاده‌سازی‌ها نگرانی‌ها را تشدید می‌کند، زیرا شهروندان اغلب از محدوده نظارت یا نحوه ذخیره و استفاده از داده‌ها بی‌اطلاع‌اند. در پاسخ به این چالش‌ها، کارشناسان و سازمان‌های مدنی بر ایجاد چارچوب‌های نظارتی واضح و نظارت قوی تأکید می‌کنند تا اطمینان حاصل شود که نظارت AI حقوق بشر و استانداردهای اخلاقی را رعایت می‌کند. اقداماتی از قبیل محدود کردن جمع‌آوری داده‌ها، ایمن‌سازی ذخیره‌سازی داده‌ها، تضمین شفافیت درباره استفاده از AI و ایجاد مکانیزم‌های مشارکت عمومی و راه‌حل‌های قانونی برای سوء‌استفاده‌ها پیشنهاد می‌شود. برخی شهرها نیز شروع به اجرای این تدابیر کرده‌اند—از جمله ناشناس‌سازی داده‌ها، محدود کردن دسترسی به اطلاعات حساس، و بازرسی‌های منظم برای ارزیابی عدالت و صحت عملکرد AI—و در کنار آن، بر مشارکت عمومی تأکید دارند تا تعادل میان مزایای فناوری و حفاظت از آزادی‌های اساسی حفظ شود. در حالی که شهرهای مدرن همچنان سیستم‌های امنیت عمومی مبتنی بر AI را گسترش می‌دهند، این فناوری‌ها پتانسیل بالایی برای تحول در امنیت دارند. اما موفقیت آن‌ها تنها به کارایی فنی محدود نمی‌شود، بلکه به ملاحظات اخلاقی، ساختارهای قانونی، و اعتماد جامعه نیز وابسته است. تحقیقات مداوم، حاکمیت شفاف، و مشارکت آگاهانه عمومی از اهمیت بسیاری برخوردارند تا آینده‌ای مسئولانه و عادلانه در بهره‌برداری جهانی از نظارت تصویری مبتنی بر AI شکل گیرد.