در یک روز سرد و بی‌رحم، من به آپارتمان کازو ایشیگورو در مرکز لندن مراجعه کردم و وارد فضایی دنج و دلپذیر شدم که نور آن کم و دکوراسیونش سفید و بی‌نقص بود و یک فنجان قهوه خوشمزه که همسرش، لورنا، قبل از رفتن به سینما درست کرده بود، در انتظار من بود. در سن 70 سالگی، ایشیگورو، نویسنده‌ی نوبل‌گرفته و دکترای افتخاری، کیک‌های خوش‌سلیقه‌ای را شخصاً سرو کرد و همزمان چک کرد که آیا من گرم هستم، گرسنه‌ام یا نگران ضبط صحبت‌مان. این توجه و دقت در تمام آثارش، از جمله آثار به یاد ماندنی مانند «بی‌تسکین» و «باقیمانده‌ی روز» منعکس می‌شود. با این حال، رمان مورد علاقه‌اش «هرگز من را رها نکن» به پدیده‌ای فرهنگی تبدیل شده است که پس از دو دهه از انتشارش همچنان با خوانندگان طنین‌انداز است و به هر دو صورت فیلم و نمایشنامه اقتباس شده است. این رمان به بررسی مضامین مرگ و تجربه انسانی می‌پردازد و در دنیایی دیستوپیک روایت می‌شود که در آن کلون‌ها برای اهدا اعضایشان بزرگ می‌شوند و در نهایت پس از چندین اهدای عضو با مرگ زودهنگام مواجه می‌شوند. شایعه‌ای میان کلون‌ها وجود دارد که عشق می‌تواند مستثنی‌شان کند، که نشان‌دهنده‌ی اشتیاقی جهانی برای فرار از مرگ‌مان است. ایشیگورو توضیح می‌دهد که این باور نشان‌دهنده‌ی جنگ ما برای پذیرش مرگ و ترس‌مان از دست دادن عزیزان است. عنوان داستان، که از آهنگی که راوی، کتی اچ، بارها پخش می‌کند گرفته شده، نماد امید و ارتباط با زندگی است. ایشیگورو این آهنگ را ساخته که بعدها توسط موزیسین جاز، استیسی کنت، ضبط شده است.

او معتقد است که آرزوی ادامه‌دادن یک غریزه قوی در همه افراد است که هر دو جنبه‌ی حزن و شجاعت در ایجاد روابط را دربرمی‌گیرد. ایشیگورو می‌گوید مفهوم‌سازی «هرگز من را رها نکن» سال‌ها طول کشید و در ابتدا تنها یادداشت‌هایی در مورد دانش‌آموزانی بود که به دلیل یک فاجعه هسته‌ای دارای عمر کوتاه بودند. بحث‌های اجتماعی درباره کلون‌سازی، که با رویدادهایی مانند کلون‌سازی دالی، بره انجام شد، به crystallization رمان کمک کرد. او به تغییرات در روندهای ادبی اشاره می‌کند که اجازه می‌دهد شکل‌های ادبی سنتی با ادبیات تخیلی ادغام شوند و این کار به نویسندگان جوانی که تأثیرات متنوعی را پذیرفته‌اند، الهام بخش کرده است. موفقیت این رمان به‌طور چشمگیری با آثار قبلی ایشیگورو متفاوت است و با موضوعاتی که به ادبیات جوانان نزدیک است، به نوجوانان بیشتری جذب می‌شود و همین موضوع به اهمیت دائمی آن کمک می‌کند. او به صحنه ادبی قبل از دهه 1990 به عنوان یک فضای درون‌گرا اشاره می‌کند که در آن ادبیات ژانر اغلب نادیده گرفته می‌شد. با این حال، با تحول در این عرصه، او خود را با این تغییرات سازگار کرده و از آن‌ها استقبال کرده است و عشقش به روایت‌های متنوع را با الهام‌های هنری‌اش مانند باب دیلن و استنلی کیوبریک ترکیب کرده است. در مورد قدرت ارتباط عاطفی از طریق نوشتن، ایشیگورو نگرانی خود را از تأثیر روایت‌های عاطفی در دنیای امروز ابراز می‌کند، به‌ویژه در زمینه دستکاری‌های سیاسی و ظهور هوش مصنوعی. او نگران است که روایت‌های عاطفی ساده می‌توانند به سلاح تبدیل شوند و از نویسندگان خواستار احتیاط در پیمایش این فضا می‌شود. اگرچه او معمولاً به خاطر عمق عاطفی به جای درخشش سبک مورد تحسین قرار می‌گیرد، ایشیگورو پیچیدگی رمان‌هایش و فاصله آن‌ها را از هویت شخصی‌اش می‌پذیرد. داستان‌های او برای خوانندگان اهمیت زیادی دارند و در نسخه بیستمین سالگرد «هرگز من را رها نکن» که قرار است در تاریخ 13 مارس منتشر شود، جمع‌بندی شده است که اهمیت ماندگار هنر روایی‌اش را نشان می‌دهد.