Birkaç ay önce, editörüme Teams uygulamasındaki sohbetlerimi zaman zaman AI ile düzelttiğimi itiraf ettim. Tüm görevlerimi otomatikleştirmek için AI kullanmıyorum, zira bu etik olmazdı, ancak cümleleri düzenlemek ve yazım hatalarını düzeltmek için Apple'ın zekası gibi araçlardan faydalanıyorum. Bazen mesajlarımı seslendirdim, AI ile transkribe ettim ve ardından OpenAI’nin GPT-4'ünü düzenleme için kullandım. Bu yöntem telefonda yazmaktan çok daha hızlı ve bir dizüstü bilgisayar erişim noktası bulmaktan daha kullanışlı. AI, Gmail'deki Gemini gibi araçlar aracılığıyla gelen kutumu yönetmede hayati hale geldi. AI'nın e-posta gibi kişisel alanlarda kullanılmasının uygunluğunu düşündüm, ancak sonunda onun verimliliğini memnuniyetle karşıladım. Örneğin, bir bilim kurumu iletişim görevlisine ilaç keşfi hakkında yaptığım bir sunumla ilgili gönderdiğim bir e-posta, Gemini tarafından ifade ettiğim hevesi koruyarak, bunu ele almayı reddetmek üzere rafine edildi.

Bu araç, e-postaların tonunu ayarlama da dahil olmak üzere e-posta yazmayı kolaylaştırıyor, ki bunu değerli buluyorum. AI'nin faydalarına rağmen, iletişimdeki kişisel dokunuşların yerini alması bir endişe kaynağı oluyor. Benim alanımda, çok sayıda sunuya yanıt vermek bunaltıcı oluyor ve kaçırılan yanıtlar ortaya çıkabiliyor. AI, bu yönleri yönetmeme yardımcı oluyor, ancak bazıları tarafından tercih edilen insan dokunuşundan yoksun olabilir, uzmanlar gibi Husain Aanis Khan da bu durumu belirtiyor. AI tarafından oluşturulan mesajların alıcıyı baltalama potansiyeli gibi etik hususları göz önünde bulundurarak, AI kullanımını, daha anlamlı işler için daha fazla zaman sağlaması sebebiyle haklı buluyorum. Sonuç olarak, AI, iletişimimi verimli hale getirirken insan unsurunu korumama yardımcı oluyor, mesajlar oluşturulurken AI kullanılmış olsa da bağlantı kurmayı destekliyor. Bu, etik hususlar ve verimlilik arasında bir denge, insan dokunuşunun, arttırılmış olsa da, etkileşimlerde hala baskın olduğu bir alan.