De alomtegenwoordigheid van AI is onvermijdelijk, waardoor men zich afvraagt waarom ze überhaupt de moeite hebben genomen om een pauze te nemen. Het gaat niet alleen om de overvloed aan chatbots en generatieve modellen die beschikbaar zijn, maar ook om de snelle groei en voortdurende evolutie van deze technologie die alledaagse consumenten in beslag neemt. De impact van kunstmatige intelligentie is net zo aanstekelijk als Outkast's 'Hey Ya', waardoor het geloof wordt voortgezet dat het schudden van een Polaroid-foto helpt bij het ontwikkelen ervan. AI, net als Polaroid-foto's, kan transformeren van vaag en leeg naar scherp, helder en specifiek zonder enige hulp. Het ritme van AI volgt me overal. Als technologie-schrijver wil iedereen gesprekken voeren over AI, zowel op het werk als in mijn persoonlijke leven. Onlangs, tijdens een bijeenkomst met oude middelbare schoolvrienden, vroeg een vriend terloops naar AI. Hoewel ze begreep hoe AI wordt gebruikt in het bankwezen, had ze zorgen over de persoonlijke implicaties ervan. We gingen een 30 minuten durende discussie aan over wanneer AI de overhand zou nemen, wanneer we te gehecht zouden kunnen raken en wanneer we daadwerkelijk gevoelens voor een robot zouden kunnen ontwikkelen. Tijdens het gesprek werd duidelijk dat de toekomst van AI moeilijk in te schatten is. De ontwikkeling van AI-modellen, met name chatbots, heeft de traditionele 18-maandencyclus doorbroken en ontwikkelt zich in een razendsnel tempo dat vaak de Wet van Moore lijkt te overstijgen. Mijn ongemak groeide naarmate we het gesprek voortzetten.

Meestal ben ik degene die complexe technische concepten rationaliseert, maar de amorfe aard en eindeloze mogelijkheden van AI maakten het een uitdaging om een duidelijk begin, midden of einde te vinden. Wat me het meest verontrustte, was dat ik mijn vriend niet kon verzekeren dat bepaalde banen onaangetast zouden blijven door AI of dat we nooit emotionele banden met AI zouden ontwikkelen. Terwijl ik nadacht over het laatste probleem, overwoog ik het idee dat mensen in wezen complexe biologische machines zijn en dat het enige verschil tussen ons en een AI-gedreven robot het niveau van verfijning is. Hoewel AI momenteel menselijke emoties kan nabootsen, wie zegt dat het de komende tien jaar niet dichter bij de echte zaak zal komen? In een poging om wat geruststelling te bieden, noemde ik de CEO van iRobot, die eerder had verklaard dat C-3PO-achtige robots nog ver weg waren. Echter, met de komst van generatieve AI, vroeg ik me af of zijn perspectief was veranderd. Ik bracht Future. AI en zijn Future 02-robot ter sprake, die, hoewel onhandig in beweging, expressieve gebaren vertoonde en een schijn van persoonlijkheid door de grote taalmodellen van OpenAI toonde. De toenemende gelijkenis tussen AI-chatbots en menselijke interacties baarde ons beiden zorgen. Wat ooit alleen mogelijk was met een ander persoon, leek nu haalbaar door met AI te converseren. We waren het erover eens dat onze zorgen niet per se voor onszelf waren, maar voor de toekomst van onze kinderen. Mijn vriend herinnerde zich de tijd dat ze haar kind voor de grap vertelde dat ze iedereen konden liefhebben behalve een robot, en realiseerde zich dat wat ooit een grap was, misschien niet ver van de werkelijkheid af is. De conversatie verlatend met een onbehaaglijk gevoel, vertelde mijn vriend later aan een andere vriend hoe we AI hadden besproken, daarbij vermeldend dat ik haar er beter over liet voelen. Echter, we wisten allebei de waarheid—het was verre van geruststellend. Kortom, de alomtegenwoordigheid van AI blijft groeien, waardoor vragen ontstaan over de impact ervan op verschillende aspecten van ons leven en ons vermogen om de implicaties ervan volledig te begrijpen.