Ang malawakang presensya ng AI ay hindi maiiwasan, na nagpapa-isip kung bakit pa sila nag-abala na magpahinga. Hindi lamang ito tungkol sa kasaganaan ng mga chatbots at generative models na magagamit, kundi pati na rin sa mabilis na paglago at patuloy na evolusyon ng teknolohiyang ito na nakakain sa araw-araw na mga mamimili. Ang epekto ng artificial intelligence ay kasing catchy ng "Hey Ya" ng Outkast, nagpapalaganap sa paniniwalang ang pagyanig sa isang Polaroid na litrato ay nakakatulong sa pag-develop nito. Ang AI, tulad ng mga Polaroid na litrato, ay maaaring magbago mula sa pagiging malabo at walang laman sa pagiging matalas, malinaw, at tiyak na walang anumang tulong. Ang ritmo ng AI ay sumusunod sa akin kahit saan. Bilang isang manunulat ng teknolohiya, lahat ay nais makipag-usap tungkol sa AI, sa trabaho man o sa personal na buhay. Kamakailan lamang, habang nagtitipon kasama ang mga lumang kaibigan sa high school, isang kaibigan ang pabirong nagtanong tungkol sa AI. Kahit na nauunawaan niya kung paano ginagamit ang AI sa bangko, may mga alalahanin siya tungkol sa mga personal na implikasyon nito. Pumasok kami sa isang 30-minutong pag-uusap tungkol sa kung kailan maaaring mangibabaw ang AI, kung kailan tayo maaaring masyadong masanay, at kung kailan tayo maaaring magkaroon ng pakiramdam para sa isang robot. Sa panahon ng pag-uusap, naging malinaw na mahirap sukatin ang daan sa hinaharap para sa AI. Ang pag-develop ng mga AI models, partikular na ang mga chatbots, ay sumasira sa tradisyunal na 18-buwang siklo, umuunlad sa mabilis na pace na madalas na lumalampas sa Moore's Law. Ang aking discomfort ay lumaki habang patuloy kaming nag-uusap.

Karaniwang ako ang nagra-rationalize ng mga kumplikadong konsepto ng teknolohiya, ngunit ang walang tiyak na anyo ng AI at walang katapusang posibilidad ay nagpadala ng hamon sa paghahanap ng malinaw na simula, gitna, o wakas. Ang pinakamagulo sa akin ay hindi ko masiguro sa aking kaibigan na ang ilang trabaho ay mananatiling hindi nagalaw ng AI o na hindi tayo magkakaroon ng emosyonal na koneksyon sa AI. Habang iniisip ko ang huling isyu, kinonsider ko ang ideya na ang mga tao ay karaniwang mga kumplikadong biological machines, at ang tanging kaibahan sa pagitan natin at isang AI-driven na robot ay ang level ng sophistication. Habang ang AI ay maaaring maka-mimic sa kasalukuyan ng emosyon ng tao, sino ang magsasabi na hindi ito magiging malapit sa tunay na bagay sa susunod na dekada? Sa pagsisikap na magbigay ng kaunting katiyakan, binanggit ko ang CEO ng iRobot, na dati nang nagsabing ang mga robot na tulad ni C-3PO ay malayo pa. Gayunpaman, sa pag-usbong ng generative AI, iniisip ko kung nagbago na ang kanyang pananaw. Binanggit ko ang Future. AI at ang Future 02 robot nito, na kahit na clumsy sa mga galaw, ay nagpapakita ng expressive gestures at isang semblance ng personalidad sa pamamagitan ng mga malaking language models ng OpenAI. Ang lumalaking pagkakahawig sa pagitan ng mga AI chatbots at mga pakikipag-ugnayan ng tao ay nag-alala sa aming pareho. Ang dati ay posible lamang sa isang tao ngayon ay mukhang makakamtan na sa pakikipag-usap sa AI. Sumang-ayon kami na ang aming mga alalahanin ay hindi kinakailangan para sa amin ngunit para sa hinaharap ng aming mga anak. Ang aking kaibigan ay naalala ang panahon na pabirong sinabi niya sa kanyang anak na maaari siyang magmahal ng kahit sino maliban sa isang robot, na napagtanto na ang dating birong iyon ay maaaring hindi na malayo sa realidad. Pagkaalis sa pag-uusap na pakiramdam na hindi matiwasay, ibinahagi ng aking kaibigan sa isa pang kaibigan kung paano namin tinalakay ang AI, na binabanggit na pinagaan ko ang kanyang loob tungkol dito. Gayunpaman, alam namin ang katotohanan—malayo ito sa reassuring. Sa konklusyon, ang pervasiveness ng AI ay patuloy na lumalaki, na nagpapataas ng mga tanong tungkol sa epekto nito sa iba't ibang aspeto ng ating mga buhay at sa ating kakayahan na lubos na maunawaan ang mga implikasyon nito.