نظر مشهور اسکار وایلد، "زندگی بیشتر از آنکه هنر را تقلید کند، تحت تأثیر هنر قرار می‌گیرد"، به راحتی می‌تواند به "زندگی تحت تأثیر هوش مصنوعی است" تغییر یابد. صفحه آمازون کتاب جدید الکساندر سی کارپ و نیکلاس و زاپیسکا با عنوان *جمهوری تکنولوژیک: قدرت سخت، باور نرم و آینده غرب* شامل یک کارنامه است که نکات اصلی را شرح می‌دهد، یک جلد دوم برای پیمودن زندگی با بینش‌های کتاب، و یک کارنامه سوم که طرحی اصلی برای پیشرفت در عصر دیجیتال ارائه می‌دهد. شایعاتی وجود دارد مبنی بر اینکه آیا این آثار اضافی توسط انسان‌ها یا هوش مصنوعی نوشته شده است. کارپ، نویسنده اصلی، در محافل فناوری شناخته شده است. او دارای مدرک کارشناسی فلسفه، مدرک حقوق از دانشگاه استنفورد و دکترای خود را از دانشگاه گوته گرفته است. در سال 2003، او شرکت پالانتیر را تأسیس کرد، شرکتی فناوری که به طور جزئی توسط سیا تأمین مالی شده است، تا از یادگیری ماشین برای کشف الگوها در مجموعه‌های داده وسیع استفاده کند—پر کردن نیازی که شرکت‌های سیلیکون‌ولی معمولاً از همکاری با دولت، به‌ویژه ارتش، اجتناب می‌کنند. امروزه، پالانتیر با ارزش بازار 200 میلیارد دلار روبرو است اما به عنوان نمادی از شرارت شرکتی مورد انتقاد قرار می‌گیرد. منتقدان ممکن است این کتاب را به عنوان پیشنهادی برای قراردادهای بخش عمومی ببینند، به ویژه نحوه استفاده از شیوه‌های پالانتیر—مانند رویکرد "پنج چرا" که از تویوتا گرفته شده—که به شناسایی علل ریشه‌ای مشکلات هدف می‌زند.

به عنوان مثال، آنها ناکامی‌های ارائه نرم‌افزار را با بررسی زنجیره‌ای از "چراها" که به درگیری‌های داخلی و تخصیص نامناسب منابع منتهی می‌شود مورد بررسی قرار می‌دهند. استدلال کارپ، انتقاد از تمرکز خودخواهانه سیلیکون‌ولی بر ابزارهای مصرفی است و استدلال می‌کند که قابلیت‌های مهندسی عظیم آن‌ها عملاً تلف می‌شود و از رفاه و امنیت ملی غفلت می‌شود. او معتقد است که بسیاری از میلیاردرهای فناوری، علی‌رغم بهره‌مندی از منابع عمومی، نسبت به دولت بی‌احترامی می‌کنند و سود را بر پیشرفت اجتماعی ترجیح می‌دهند: "فریاد بزرگ نسل‌های بنیان‌گذاران در سیلیکون‌ولی صرفاً برای ساختن بود، بدون اینکه سوال کنند چه باید ساخته شود و چرا. " دو تم اصلی در کتاب ظاهر می‌شود: آرزوی بازگشت به دوران همکاری دولت و دانشمندان (که با پروژه منهتن تجسم می‌یابد) و انتقادی از "تخریب ذهن آمریکایی" که به خطرات غفلت از دینامیک‌های قدرت واقعی به نفع پاکی ایدئولوژیک می‌پردازد. کارپ نگرانی خود را نسبت به نگرش naïve برخی از حرفه‌ای‌های فناوری در مورد پیامدهای نظامی نوآوری‌های خود ابراز می‌کند، به ویژه با در نظر گرفتن اوضاع جغرافیایی کنونی. او استدلال می‌کند که ایالات متحده باید همکاری نزدیک‌تری بین دولت و بخش فناوری برقرار کند تا برتری رقابتی خود را حفظ کرده و صلح را تأمین کند. نویسندگان موازات‌هایی بین وضعیت خود و اضطرار احساس شده در سال 1939 که انیشتین و سیلارد از رئیس‌جمهور روزولت خواستند تا تحقیقات بمب اتمی را پیش ببرد، ترسیم می‌کنند. آنها استدلال می‌کنند که امروزه درباره تکنولوژی‌های هوش مصنوعی اضطراری مشابه وجود دارد که می‌تواند یا ارزش‌های دموکراتیک را تقویت کند یا تهدید کند. برای منتقدانی که نگران آثار ادغام هوش مصنوعی در امنیت ملی هستند، کارپ دیدگاه ناخوشایندی ارائه می‌دهد: "همه این فناوری‌ها خطرناک هستند. تنها راه‌حل برای جلوگیری از سوء استفاده از هوش مصنوعی، استفاده از خود هوش مصنوعی است. " این موضوع معضل پیچیده‌ای را ارائه می‌دهد—تعادل نیازهای امنیت ملی با نگرانی‌ها در مورد انصاف و عدالت در کاربردهای غیرنظامی این فناوری‌ها.