این هفته، هوش مصنوعی (AI) با برنده شدن جایزه‌های نوبل در فیزیک و شیمی، نقطه عطف مهمی را به دست آورد و نشان‌دهنده نفوذ روزافزون آن در زمینه‌های مختلف است. با این حال، این شناسایی در بین محققان در مورد مناسب بودن AI در این حوزه‌های علمی جنجال‌برانگیز شده است. اخترفیزیکدان جاناتان پریچارد در رسانه‌های اجتماعی با ابراز شک و تردید بیان کرد که او جوایز را به سختی می‌تواند به عنوان کشفیات فیزیکی بداند و پیشنهاد کرد که این جوایز بیشتر بازنمایی از غوغای هوش مصنوعی هستند. به طور معمول، جوایز نوبل برای تحقیقات طولانی‌مدت که به طور قابل ملاحظه‌ای به بشریت سود رسانده‌اند، اعطا می‌شوند. جایزه فیزیک به پیشگام AI، جفری هینتون و فیزیکدان جان هاپفیلد برای کارهایشان از دهه ۱۹۸۰ در زمینه شبکه‌های عصبی مصنوعی اعطا شد که بنیادی برای تکامل AI ایجاد کرده‌اند. جایزه شیمی به دمیس هسابیس، جان جامپر، و دیوید بیکر از دانشگاه واشنگتن برای سیستم AI آنها که مسئله بلندمدت پیش‌بینی ساختار پروتئینی را حل کرده است، اعطا شد. هسابیس در یک کنفرانس مطبوعاتی تأکید کرد که خلاقیت انسانی در تحقیق علمی حیاتی است، زیرا AI در حال حاضر فقط داده‌ها را تحلیل می‌کند. بحث و گفتگو وجود دارد که آیا AI به حوزه‌های فیزیک و شیمی تعلق دارد یا نه.

دیوید ویوانکوس، مدیرعامل MindBigData. com، اشاره کرد که در حالی که هینتون و هاپفیلد مشارکت‌های قابل ملاحظه‌ای داشتند، کارهایشان ممکن است به کاملی با فیزیک هماهنگ نباشد که به طور سنتی به پدیده‌های فیزیکی مرتبط می‌شود. برعکس، کاربرد AI در شیمی محاسباتی، به ویژه در پیش‌بینی ساختار پروتئینی، قابلیت آن را در پاسخ به چالش‌های پیچیده شیمیایی نشان می‌دهد. کارشناسان تأکید می‌کنند که کاربرد بین‌المللی AI به حوزه‌های مختلف، از جمله ریاضیات، زیست‌شناسی و علوم اعصاب، گسترش می‌یابد. ویرجینیا دیگنوم، استاد دانشگاه اومئو، بیان کرد که این جوایز نشان‌دهنده نقش AI به عنوان یک کاتالیزور بین‌رشته‌ای در پیشرفت تحقیقات علمی است و نشان‌دهنده نیاز به به‌روزرسانی جوایز نوبل است تا کشفیاتی را که فراتر از تقسیمات علمی سنتی است، بازتاب دهد. دیگنوم معتقد است که AI توانایی‌های محققان را با تحلیل داده‌های بزرگ، پیش‌بینی نتایج، و حتی پیشنهاد فرضیه‌های جدید، افزایش می‌دهد و بنابراین بر حوزه‌های مختلفی مانند زیست‌شناسی، فیزیک و شیمی تأثیر می‌گذارد.