जसे जसे कृत्रिम बुद्धिमत्ता शिक्षणाला अधिकाधिक आकार देत असल्यामुळे, एका कालातीत आणि परिणामकारक शिकवणीच्या साधनावर लक्ष केंद्रित करणे महत्त्वाचे आहे: विद्यार्थींबरोबर उच्च दर्जीयांचे, प्रत्यक्ष संबंध. मला हे सर्वप्रथम माझ्या हायस्कूलच्या स्पॅनिश शिक्षकांबरोबर अनुभवायला मिळाले, ज्यांना साधेच 'सेनोर' म्हणून ओळखले जायचे, आमच्या स्पॅनिश विभागातील आदरयुक्त माजीणी. सेनोर वर्ग सुरू करायची, “¿Qué hay de nuevo?” (काय नवीन आहे?) असे विचारून, विद्यार्थ्यांबरोबर अलीकडील घटनांबद्दल चर्चा करायची, जसे जलसंपर्क स्पर्धा किंवा बँडचे कंसर्ट. ती सौम्यपणे अलीकडील गप्पा उलगडायची, एक उबदार, संवादात्मक वातावरण निर्माण करत, ज्यामुळे स्पॅनिश शिकणे नैसर्गिक आणि आनंददायक वाटू लागले. नंतर, स्वतः एक हायस्कूल स्पॅनिश शिक्षक म्हणून, मला लक्षात आले की, सेनोर फक्त भाषा शिकवण्याइतकाच करीत नाही, ती आपल्या विद्यार्थ्यांच्या भावनिक स्थितीवरही खूप लक्ष देत होती, कोण शांत आहे किंवा अडचणीत आहे हे लक्षपूर्वक पाहत होती. तिचे वर्गभोन एक उत्साही केंद्र होते, जिथे ती उंच खुर्चीवर बसून, कॉफीचा कप हातात धरून, आपल्या आवडत्या वाक्यांशांनी सजवलेली: “Es mi mundo” (ही माझे जग आहे) आणि “Todo es posible, nada es seguro” (सगळे शक्य आहे, काहीही निश्चित नाही). भाषा शिकवणीबरोबरच, आम्हाला तिच्या लॅटिन अमेरिका प्रवासाची आठवणी दिल्या, जसे ती एअरस्ट्रीम कॅरव्हानसाठी भाषांतर करताना किंवा माचू पिचूच्या खुणांना झोपलेली असल्याचा अनुभव घेतल्यावर, ज्यामुळे आम्ही आमच्या विस्कॉन्सिनच्या वर्गाबाहेर दूरपर्यंत प्रवास केला. तिने शिकवलेली स्पॅनिश प्रोग्राम पूर्ण केल्यावरही, माझ्या आणि माझ्या मित्रांची एकदा इच्छा झाली की, सेनोर आम्हाला “स्पॅनिश ६” शिकवोत, आणि ती कोणताही ढासळ न мотवता, आपल्या नियोजनकालीन वेळेतून आमच्यासाठी वेळ काढली—एक त्याग ज्याचे मला फक्त शिक्षक म्हणूनच पूर्णतः कळले. या सत्रांमध्ये, विशेषतः वड्रस ‘प्रश्नांच्या पुस्तकातून’ संपूर्ण स्पॅनिशमध्ये काम करताना, आम्ही फक्त भाषा नव्हे, तर तिच्या मोकळ्या मनाने मांडलेल्या गोष्टी जसे आत्म्यासाठीतील गुपिते, टॅटू आणि प्रवास यांबद्दल चर्चाही केली. सेनोरची खरी ताकद खरीखुरी संबंध निर्माण करण्यात होती, त्याचं “मूळ AI, ” म्हणजे मानवी संपर्क, ज्या माध्यमातून ती खऱ्या मानव संबंधांची उभारणी करीत होती, शिक्षण तंत्रज्ञानाच्या ट्रेंडना न जुमानता.

दुर्दैवाने, कर्करोगाने तिला लवकरच शिक्षण सोडावे लागले. वर्षौन् नंतरही, तिची वर्गभोन “por si acaso” ही जागा अनावृत्त राहिली होती—जसे की ती परत येईल, असे तिच्या सहकाऱ्यांचें आश्चर्य होतं. माझ्या एका मित्रासमवेत तो closet तपासत, तिच्या कागदपत्रांशी, धड्यांच्या योजनांशी, लेबल केलेल्या फोल्डर्सच्या गोष्टी पाहताना, आम्हाला तिची उपस्थिती जाणवली. मी तिच्या मूळ व्यवस्थित केलेल्या वर्कशीट्स, transparencies माझ्या शिक्षणाची आत्मविश्वास वाढविण्यासाठी घेतल्या, तसेच तिच्या पुस्तकं, पोस्टर्स, आणि तिच्या आवडत्या कॉफी कपदेखील घेतले. माझ्या शाळेत, मी तिचे शिकवणीशैली पुन्हा जिवंत केली, अगदी एक ओव्हरहेड प्रोजेक्टरही वापरायला घेऊन आली, तिच्या सामग्रीचे अक्षरशः पुनर्निर्मिती केली. जरी मी तंत्रज्ञानाचा पूर्णपणे त्याग केला नाही, तरी मानवी संपर्काला प्राधान्य दिले. प्रत्येक दिवशी वर्ग सुरू करताना “¿Qué hay de nuevo?” म्हणत, सेनोरच्या कपमधून पीत, मी तिचा अवलंब केला की, कोण कोणाशी काहीतरी वेगळे वाटते का हे निरीक्षण करणे आणि वैयक्तिक प्रामाणिक उत्तर देणे—जसे कोणताही बॉट कधीही करू शकत नाही. भाषा शिकवणी आणि खरी काळजी या या प्रेरणादायक मिश्रणामुळे, ही एक अपरिहार्य अभ्यासपद्धती राहिली, जी AI च्या प्रगतीमध्येही अदृश्य राहिली.