Habang patuloy na hinuhubog ng AI ang edukasyon, mahalagang bigyang-diin ang isang walang kamatayang epektibong kasangkapan sa pagtuturo: ang de-kalidad na personal na relasyon sa mga estudyante. Naranasan ko ito noong high school pa ako, sa aking guro ng Kastila na kilala lamang bilang Señora, ang respetadong matriarka ng aming departamento ng Kastila. Nagsisimula si Señora ng klase sa pagtatanong, “¿Qué hay de nuevo?” (May bago?) na nakikipag-ugnayan sa mga estudyante tungkol sa mga kamakailang balita tulad ng swim meets o konsiyerto ng banda. Dahan-dahang binubunyag niya ang mga pinakabagong chismes, bumubuo ng isang mainit at palakaibigang kapaligiran na naging natural at masaya ang pag-aaral ng Kastila. Sa kalaunan, bilang isang guro rin ng Kastila sa high school, napagtanto ko na ang ginagawa ni Señora ay higit pa sa pagtuturo ng mga kasanayan sa wika—malalim siyang nakikinig sa emosyonal na kalagayan ng kanyang mga estudyante, pinapansin kung sino ang tahimik o humihirap. Ang kanyang silid-aralan ay isang masiglang sentro kung saan siya ang namumuno mula sa mataas niyang upuan, hawak-hawak ang tasa ng kape, nakabidang nakasabit ang kanyang paboritong mga parirala tulad ng “Es mi mundo” (Aking mundo) at “Todo es posible, nada es seguro” (Lahat ay posible, walang tiyak). Kasabay ng mga aralin sa wika, mga di malilimutang sandali ang mga kwento niya tungkol sa kanyang mga paglalakbay sa Latin America, tulad ng pagtulong bilang interpretador sa isang Airstream caravan at pagtulog sa mga ruins ng Machu Picchu, na nagdadala sa amin sa malayo sa aming silid-aralan sa Wisconsin. Kahit natapos na namin ang programa sa Kastila sa paaralan, isang beses kaming nagpasya ng aking mga kaibigan na hilingan si Señora na turuan kami ng “Spanish 6, ” at walang pag-aatubili niyang inaalok ang kanyang oras ng pagpaplano para tulungan kami—isang sakripisyong higit ko pang naintindihan nang husto bilang isang guro rin. Sa mga sesyon na ito, lalo na tuwing Miyerkules na nagtuturo kami nang buong Tagalog mula sa kanyang “Book of Questions, ” hindi lang namin natutunan ang wika, kundi nakikibahagi rin kami sa kanyang mga tapat na opinyon tungkol sa mga paksang tulad ng soulmates, tattoo, at paglalakbay. Ang tunay na lakas ni Señora ay nasa pagtatayo ng tunay na pakikipag-ugnayan—ang “original AI, ” na nagtataguyod ng totoong koneksyon sa pagitan ng tao kaysa sa mga uso sa teknolohiya sa edukasyon.

Sa kasamaang palad, ang kanser ang nagpilit sa kanya na huminto nang maaga sa pagtuturo. Makalipas ang mga taon, nanatili pa rin ang kanyang silid-aralan na nakatipid “por si acaso”—para sa. posibleng pagbabalik, ayon sa pag-asa ng mga katrabaho. Nang binisita namin ang closet niya kasama ang isang kaibigan, pinagninilayan ang kanyang mga papel, lesson plan, at mga nakalagay na folder, naramdaman namin ang kanyang presensya. Kinuha ko ang mga orihinal ng kanyang mga worksheet, transparencies, at mga librong kanyang paborito, pati na ang kanyang mug na kape, upang mapalakas ang aking kumpiyansa sa pagtuturo. Sa aking paaralan, binuhay ko ang kanyang estilo, kabilang ang pagdadampot sa overhead projector para sundan nang eksakto ang kanyang mga materyales. Bagamat hindi ko lubusang nawasak ang teknolohiya, pinili ko ang human connection na itinuro niya. Sa pagsisimula ng klase araw-araw sa “¿Qué hay de nuevo?” habang umiinom mula sa mug ni Señora, ipinagpatuloy ko ang kanyang gawi na mapansin kung sino ang tila hindi okay at personal na kumustahin—isang paraan na hindi magagawa ng isang bot. Ang makapangyarihang pagsasama ng pagtuturo sa wika at tunay na malasakit ay nananatiling isang di-matitinag na kasangkapan sa pagtuturo sa gitna ng pagtataas ng AI.