आजच्या संघर्षाचा एक दृष्टिकोन पाहायचा असेल तर जवळजवळ कुठेही जाण्याची गरज नाही, फक्त जवळच्या कार्यालयाकडे पाहा. “हे अजून सुरुवातीचे युद्ध क्षेत्र आहे, ” असा एक मॅककिनसे अभ्यास म्हणतो. हे सगळं असल्याचं असूनही कार्यालये बहुतेक वेळा रिकामी आहेत—मालिकांची आणि कंपन्यांची दोन्ही. मेगा-युगातील यूएस सरकार खोटं दाखवतंय की ते कार्यक्षम आहे, तरीही त्यांचा कर्मचारी वर्ग सुट्टी आणि दीर्घकालीन बंदशिच्चीमुळे गेलाय. विमानचालये अजूनही विमानं उड्डाण करत आहेत, कमी हवाई वाहतूक नियंत्रकांमध्ये. इतर बाजूला, ब्लॉकमधील लाखो लोक खाजगी क्षेत्रात कंपन्यांच्या कार्यालयात परतण्याच्या मागणीना विरोध करतात. कपात आणि कोविडपश्चात, कर्मचारी घरच्या झपाट्याने झोपलेले आणि स्वेटपँटमधील झूम कॉल्सना प्राधान्य देतात, ट्राफिक किंवा कार्यालयीन राजकारणापेक्षा. त्यांना AI कारणांमुळे होणाऱ्या असूयांच्या भवितव्यांनादेखील भीती वाटते. मला कबूल करायचं झालं तर: मला कार्यालयात जाउन आनंद व्हायचा; आपल्याला देखील असं काहीसं वाटायचं. एकदा प्रिय टीव्ही शो ‘द ऑफिस’ हा UK आणि US दोन्हीकडे खूप लोकप्रिय झाला होता, ज्यामध्ये पात्रं वाटर कूलरवर गप्पा मारत दिसत. कार्यालये एकदा व्यस्त लोकांना एका उद्दिष्टसाठी एकत्र आणायची, त्याठिकाणी काही लोक विवाह देखील करत. पण आज, कर्मचारी मोठ्या कंपन्यांशी—अमॅझॉन, J. P. मॉर्गन, NBCUniversal—विरोध करतात, जरी या कंपन्या त्यांना परत येण्याच्या योग्य तोडगे देत असल्या तरी. मला या प्रकरणात अल्पसंख्यतेत असण्याचं भान वाटले, त्याचं काही निर्णय घ्यावं म्हणून मी ChatGPT ला विचारलं, “माझ्या आवाजात एक निष्पक्ष कॉलम लिहा, ” जेणेकरून मला स्पष्ट होईल की पीटर बार्ट खरीच काय म्हणतोय किंवा म्हणत होता. आणि आजचं संशोधन असं दिसतंय. काही मिनिटांतच मला वाचनात आलं की, कार्यालयं आता अवशेष राहिल्या आहेत—कमीतकमी माझ्या डिजिटल अवतारानुसार.

“सृजनशीलतेला जवळीक आवश्यक नाही, ” असं मी खरोखरच लिहिलंय, असा तो दावा. माझ्या चैटबॉटनं जरी Harvard चा अभ्यासही दाखवला: “Gen Z चे वरिष्ठ अधिकारी, झूमवर शिकलेले आणि फोन-स्क्रीनवर अवलंबून असलेले, कार्यालयात संवाद जाणवत नाहीत, ” असं त्याचं म्हणणं. याशिवाय, कार्यालयांची नवीन ‘ओपन प्लान लँडस्केप’ ही रचना कामगारांना “दोन्ही बाजूंनी ताण देणारी आणि असहाय्य करणारी” वाटते. हे सगळं खरं का?माझ्या भौतिक आणि विसरटलेल्या भूतकाळाला जरा लक्ष देऊन पाहिलं तर, मला अशा ‘आशयांवरील’ वाऱ्यांमधील विचलने आनंद मिळत असे. मला लहानपणापासून न्यूयॉर्क टाइम्सच्या नवीनतांवर काम करताना, आणि Paramount व MGM या चित्रपट निर्मिती संघात झालेल्या कठोर व वादग्रस्त चर्चांमध्ये मजा यायची. खरंतर, मला कधी कधी नवीन असल्याने मार खाल्लं, आणि कंपनीच्या अध्यक्षपदी असताना दुसऱ्यांनीच संशय घेतला. कार्यालयीन जीवन फार आवाज करणं शक्य आहे. म्हणून, जर आज मला कार्यालयात काम करायचं असेल, तर मला वाटतं AI पीटर बार्टच्या ‘आवाज’ऐवजी The Economist च्या वाचकांसाठी प्रेरणादायक पत्रकार बर्टलीबच्या बाजूने जावं लागेल. त्याने अलीकडेच लिहिलं होतं की, “मी जेनरेटिव्ह AI च्या सतत चालू असलेल्या कर्णध्वनीची कुशलता स्वीकारू शकतो, जरी बैठकें आता ‘मला वाटतं मी अजूनही नोकरी करतोय’ अशा वाक्यांनी संपतात. ” पण, AI शब्दसंग्रह त्याला त्रासदायक वाटतो: “लोकांना वाटत नाही की ते ‘एजंटिक’ किंवा ‘नॉन-डिटरमिनिझम’ सारख्या शब्दांवर काय बोलताहेत ते माहितीही नाही, ” असं तो म्हणतो. बर्टलीब अनेक वेळा घरातूनच आपलं काम करतो. मुळ विषय काय?मागील आठवड्यात वॉल स्ट्रीट जर्नलने लिहिलं की, कंपन्यांनी पुन्हा कार्यालयात जायला सांगितलं तरी, सरासरी उपस्थिती “अज्ञात राहिली आहे. ” व्यवस्थापकांना संपूर्णपणे उपस्थिती कठोरपणे पालन करण्याची इच्छा नसते. “आता कंपन्यांसाठी अधिक महत्त्वाचं काहीतरी आहे, ” असं एका CEO म्हणतात, जसं वॉल स्ट्रीट जर्नलने नमूद केलं. Microsoft पुढील फेब्रुवारीपासून आठवड्यात तीन दिवस कार्यालयात राहणं आवश्यक करणार आहे, तर NBCUniversal चार दिवस। आणि, गमतीशीर गोष्ट म्हणजे, Amazon च्या अधिक काटेकोर नियमांनी थोडक्याच साठी डेस्क अभाव झाले. एक कार्यकारी म्हणाले, “हे अजूनही खूप स्वस्त मार्ग आहे कर्मचार्‍यांची संख्या कमी करण्याचा, पण ज्यांना राहील ते कोण आहेत ही निवडता येत नाही. ” त्यासाठी काय उपाय?माझ्या चैटबॉटला विचारलं, त्यानं सुचवलं, “कदाचित ही समस्या आदेशांशी संबंधित नाही, तर कार्यालयाला पुन्हा खरेखुरे महत्त्व देण्याबाबत आहे—पिझ्झा पार्टीऐवजी ध्येयांसाठी. ” आणि यावेळी, मला माझ्या चैटबॉटशी सहमत होईल, पण मला आशा आहे की, मला स्वतःला चुकीचा म्हणणाऱ्या AI कंपनीशी चर्चा करावी लागणार नाही.