Bugün yaşanan kargaşanın küçük bir göstergesi için en yakındaki ofise bakmak yeterli. “Bu, yeni başlayan bir savaş bölgesi, ” diyor McKinsey çalışması. Tüm bunlara rağmen, ofislerin büyük ölçüde boş olması dikkat çekiyor—hem federal hem de kurumsal ofisler boş. MAGA dönemi ABD hükümeti, çalışanlarının işten çıkarılmaları ve uzun süreli kapanma nedeniyle devamsız olmasına rağmen işlevsellik karnavalı yapıyor. Uçuşlar, az sayıda hava trafik kontrolörüyle hala kalkışta. Öte yandan, bloktaki milyonlarca kişi, şirketlerin ofise dönme taleplerine direniyor. Tasarruflar ve Covid sonrası, çalışanlar evde, mismatched pijamalarla Zoom çağrılarını tercih ediyor; trafikte veya ofis politikasıyla uğraşmaktan çok, rahat olmayı seçiyorlar. Ayrıca, AI (yapay zeka) kesintileriyle ilgili korkutucu tahminlerden de korkuyorlar. İtiraf edeyim: Ofise gitmekten hoşlanırdım; görünüşe göre diğerleri de öyle. Bir zamanlar sevilen TV dizisi The Office, hem İngiltere’de hem de ABD’de büyük beğeni toplamıştı; karakterler su kutusunun yanında dedikodu yapardı. Ofisler, bir zamanlar yoğun insanların ortak amaçlar için bir araya geldiği yerlerdi ve bazı ilişkiler bile burada başladı. Ancak bugün, çalışanlar Amazon, J. P. Morgan ve NBCUniversal gibi devlere karşı direnç gösteriyor, her ne kadar bu şirketler onları yeniden çekmek için uzlaşmalar sunsa da. Ben bu konuda azınlıktaydım ve bu durum beni düşündürdü, bu yüzden bir çıkış yolu aradım: ChatGPT’ye, “Senin sesinle tarafsız bir köşe yazısı yaz, ” diye sordum; böylece Peter Bart’ın gerçekten nerede durduğunu veya durduysa nerede durduğunu öğrenmek istedim. İşte günümüz araştırması böyle başladı. Birkaç dakika içinde, ofislerin artık sadece kalıntı olduğunu okudum—en azından dijital avatarıma göre. “Yaratıcılık yakınlık gerektirmez, ” diye yazmışım. Chatbot’um bile Harvard tarafından yapılan bir çalışmayı kaynak gösterdi: “Zoom'da eğitim almış, telefonlarına ve ekranlara bağımlı olan Gen Z yöneticileri, ofis içi etkileşimde zorlanıyor. ” Ayrıca, ofislerin yeni “açık planı” çalışanları “hem dikkati dağılan hem de savunmasız” hissettiriyor. Tüm bunlar doğru muydu?

Kendimi düşündüm ve aslında böyle “dikkat dağıtıcılar” bana keyif veriyordu. Young New York Times muhabirliği dönemimde bu gürültülü alışverişleri severdim; Paramount ve daha sonra MGM’deki film yapım ekipleri arasındaki şiddetli tartışmaları de elbette hatırlıyorum. Aslında, zaman zaman yeni biri olarak azarlandım ve şirket başkanı olarak sorgulandım. Ofis hayatı gürültülü olabilir. O yüzden bugün bir ofiste olsaydım, AI Peter Bart’ın “sesine” değil, The Economist’in keskin bilgili köşeyazarlarından Bartleby’nin sesine eğilimli olurdum. Yakın zamanda yazmıştı ki, “Geliştirici AI’nin sürekli ardışık uğultusunu memnuniyetle karşılıyorum; hatta toplantılar genellikle ‘Sanırım hâlâ bir işim var’ gibi ifadelerle sona eriyor. ” Yine de, AI lügatı onu rahatsız ediyor: “İnsanlar, ‘eylemsel’ veya ‘karar vericilik dışı’ gibi kelimelerle ne anlatmak istediklerini bilmiyorlar, ” diyor. Bartleby, çoğu gazeteci gibi, çoğunlukla evden çalışır. Alt çizgi nedir?Geçen hafta Wall Street Journal, şirketlerin ofise dönüşü konusunda ısrar etmesine rağmen, ortalama katılımın “biraz değişmediğini” bildirdi. Yöneticiler, katılımı çok sıkı şekilde zorlamaya çekiniyorlar. Bir CEO, WSJ’ye göre, “Şu anda şirketlerin daha acil sorunları var, ” dedi. Mesela Microsoft, gelecek Şubat’tan itibaren haftada üç gün ofise gelmeyi zorunlu kılacak, NBCUniversal ise dört gün istiyor. İronik olarak, Amazon’un daha katı kuralları, kısa süreli de olsa masalarda sıkışıklığa neden oldu. Bir yönetici, “Hala çalışan sayısını düşük tutmanın ucuz bir yolu, ama kimlerin kalıp kalmayacağına siz karar veremezsiniz, ” dedi. Peki çözüm nedir?Chatbot’uma sordum ve önerdi ki, “Belki de mesele zorunluluklar değil; gerçekten önemli hale gelmekle ilgili—dostane pizza partileri yerine bir amaçla. ” Bu sefer, chatbot’uma katılıyorum, ama umarım kendimi yanlış alıntı yapma hakkını kazanmak için bir yapay zeka şirketiyle pazarlık etmek zorunda kalmam.