Shannon Vallor, filozof technologii, sugeruje, że zamiast postrzegać AI jako „stochastyczną papugę” jedynie powtarzającą ludzki język, bardziej trafną metaforą jest to, że AI działa jak lustro, odbijając ludzki wkład z powrotem do nas. Ta koncepcja kwestionuje ideę posiadania przez AI umysłu lub wyższości moralnej. Vallor argumentuje, że egzystencjalne ryzyko stwarzane przez AI wynika nie z samej AI, ale z ludzkiej tendencji do postrzegania jej jako prawdziwego umysłu, co prowadzi do erozji ludzkiej sprawczości. Podkreśla znaczenie uznania ludzkiej zdolności do tworzenia sensu oraz dokonywania zmian moralnych i społecznych, ostrzegając przed podporządkowaniem się AI pod pretekstem obiektywizmu i postępu. Odwołując się do myśli egzystencjalistycznej, szczególnie idei „autofabrykacji” lub samodzielnego tworzenia się José Ortegi y Gasseta, Vallor ostrzega przed społecznym kierunkiem postrzegania ludzi jako zwykłych maszyn przewidujących, odbijających AI. Krytykuje dziedzinę etyki maszyn, ostrzegając, że tłumne tworzenie moralności może prowadzić do etycznych niepowodzeń, zamiast tego opowiadając się za tym, aby moralność pozostała stale kwestionowana i otwarta na wyzwanie. Vallor podkreśla cnotę praktycznej mądrości, czyli phronesis, niezbędną do dostosowywania naszych reakcji moralnych do nowych sytuacji.

Wyraża zaniepokojenie, że automatyzacja poznawcza pozbawia nas możliwości doskonalenia tej mądrości, prowadząc do intelektualnego i moralnego obniżenia umiejętności. Rozumiejąc transhumanistyczny impuls do przekraczania ludzkich wad, Vallor opowiada się za uznaniem tego, co sprawia, że kondycja ludzka jest znacząca. Sugeruje, że moralność jest głęboko związana z ludzkim istnieniem i relacjami, oparta na wzajemnej trosce, a nie jest uniwersalną koncepcją, którą AI mogłaby lepiej zrozumieć. Odzwierciedla to jej optymizm co do potencjału moralnego postępu napędzanego przez ludzi.