نمایش جدید جذاب یاد اختر، *مک نیل*، در تئاتر مرکز لینکلن، به کاهش یک نویسنده معروف می‌پردازد و تاثیر مدل‌های زبانی بزرگ (LLMs) بر خلاقیت و اصالت را بررسی می‌کند. با حضور رابرت داونی جونیور در بازگشت به صحنه پس از ۴۰ سال، این نمایش سوالات مهمی درباره نقش هوش مصنوعی در نویسندگی و هنر مطرح می‌کند. اختر، که برای *ناراضی* پولیتزر برد، به قدرت تغییرآفرینی هوش مصنوعی در شناخت و نویسندگی اذعان می‌کند. به جای اینکه آن را کاملاً رد کند، پیشنهاد می‌دهد که می‌تواند به نویسندگان انسانی کمک کند. او و داونی، به همراه کارگردان بارتلت شر، در بحث پرجنب و جوش درباره تم‌های نمایش، به تقاطع هوش مصنوعی با مسائل گسترده‌تری مانند هویت و فرهنگ لغو اشاره می‌کنند. شخصیت جاکوب مک نیل تجسم تلاش هنرمندان در زندگی‌نامه فرهنگی در حال تغییر است. اختر به نویسندگان تأثیرگذار ارجاع می‌دهد و درباره اینکه چگونه ممکن است به چالش‌های مدرن پاسخ دهند تأمل می‌کند.

او تعهد به دفاع از هنر را بیان می‌کند، باوجود اینکه به پیچیدگی‌های اخلاقی ناشی از هوش مصنوعی و منافع شرکتی اذعان دارد. بحث به کارآیی LLMها در فرآیندهای خلاقانه منتقل می‌شود، با اشاره داونی به اینکه درحالی که آنها از ظرافت‌های خلاقیت انسانی بی‌بهره‌اند، می‌توانند خروجی‌های جالبی تولید کنند. شر تأکید می‌کند که ماهیت کارگردانی و تفسیر هنری منحصر به انسان باقی می‌ماند و سختی آن در تکنولوژی قابل تکرار نیست. در حالی که آنها به بررسی پیامدهای هوش مصنوعی برای خلاقیت می‌پردازند، اختر به پیشینه‌های تاریخی تأثیر و اقتباس هنری اشاره می‌کند و وضعیت فعلی را به رویکردهای شکسپیر تشبیه می‌کند. داونی به تجربه‌ی بالقوه تغییرآفرین تئاتر زنده در میان افزایش فناوری‌های دیجیتال مانند *ABBA Voyage* اشاره می‌کند، درحالی که اختر با خوش‌بینی درباره ارتباط انسانی پایدار تئاتر صحبت می‌کند. در نهایت، *مک نیل* به چالش‌ها و امکاناتی که هوش مصنوعی به هنر می‌آورد می‌پردازد، با این هدف اختر که هوش مصنوعی را به طور اصیل در فرآیند خلاقانه خود ادغام کند. بحث آنها بر این باور تأکید دارد که درحالی که تکنولوژی در حال تغییر چشم‌انداز است، عمق profound تجربه انسانی در تئاتر جایگزین‌ناپذیر باقی می‌ماند.