აიად აჰტარის ახალი, დამაინტრიგებელი პიესა, *მაკნილი*, ლინკოლნის ცენტრის თეატრში, იხილავს სახელგანთქმული მწერლის ვარდნას და იკვლევს დიდი ენის მოდელების (LLMs) გავლენას შემოქმედებასა და ორიგინალობაზე. რობერტ დოუანი უმცროსის 40 წლიანი არყოფნობის შემდეგ სცენაზე დაბრუნებასთან ერთად, პიესა სვამს კრიტიკულ კითხვებს AI-ის როლის შესახებ წერაში და ხელოვნებაში. აჰტარი, რომელმაც პულიტერის პრემია მოიპოვა *ხარპლდი*-ისთვის, აღიარებს AI-ის ტრანსფორმაციულ ძალას კოგნიციასა და წერაში. მან სხვა ჭრილში მიიჩნია, რომ AI-მა შეიძლება გარკვეულწილად დაეხმაროს ადამიანის მწერლებს და, ამის ნაცვლად, ის სთავაზობს, რომ AI-ი გახდეს დახმარების ინსტრუმენტი. ის, დოუანი და რეჟისორი ბარტლეტ შერი ახდენენ პიესის თემების, როგორიცაა AI-ის თანმხლები ფართო საკითხების, იდენტურობისა და აკრძალვის კულტურის გააზრებას. ჯეიკობ მაკნილიეტვი ხასიათი ასახავს ხელოვანების ბრძოლას ევოლუციურ კულტურულ ლანდშაფტზე. აჰტარი იხსენებს გავლენიან მწერლებს და ფიქრობს, თუ როგორ გამოეხმაურებოდნენ ისინი თანამედროვე გამოწვევებს.

ის ავლენს ერთგულობას ხელოვნების დაცვის მიმართ, მიუხედავად AI-ის და კორპორატიული ინტერესების მიერ ნაკარნახევი ეთიკური სირთულეების აღიარებისა. საუბრის დროს გადადის LLM-ების ეფექტურობაზე შემოქმედებით პროცესებში, სადაც დოუანი აღნიშნავს, რომ მიუხედავად მათი უნარო კაცობრიული ნუანსების ნაკლებისა, ისინი აძლევენ საინტერესო შედეგებს. შერი ხაზს უსვამს, რომ დადგენისა და შემოქმედებითი ინტერპრეტაციის მხატვრული სიდიდე უნიკალურად ადამიანურია და თავად ტეხნოლოგიით ვერ გამეორდება. როდესაც იკვლევენ AI-ის გავლენას შემოქმედებაზე, აჰტარი მიუთითებს ისტორიულ პრეცედენტებზე მხატვრული გავლენისა და პროცეხებისას, აირანს ტექსტობრივ პროცესებს შექსპირის პრაქტიკებით. დოუანი აღნიშნავს, რომ ცოცხალი თეატრის ტრანსფორმაციული გამოცდილებით, მიუხედავად რანენული ციფრული ტექნოლოგიების როგორიცაა *აბა ვოიაჟი*, აჰტარი დარჩენა ოპტიმისტური თეატრის მყარი ადამიანური კავშირის შესახებ. საბოლოოდ, *მაკნილი* ასახავს AI-ით ხელოვნების შემცვლელობის გამოწვევებსა და შესაძლებლობებს, აჰტარის მიზანია ავთენტურად აერთიანოს AI თავის შემოქმედებით პროცესებში. მათი განხილვა დაადგენს რწმენას, რომ მიუხედავად ტექნოლოგიის გავლენის ზრდისა, თეატრის მჭიდრო ადამიანის გამოცდილების სიღრმე შეუცვლელია.