अयाद अख्तरची आकर्षक नवी नाटक, *मॅकनील*, लिंकन सेंटर थियेटरमध्ये, प्रसिद्ध लेखकाच्या पतनात झोक मारतो आणि मोठ्या भाषा मॉडेल्स (LLMs) च्या सर्जनशीलता आणि मौलिकतेवर परिणामाचा अन्वेषण करते. रॉबर्ट डॉनी जूनियरच्या ४० वर्षांनी रंगमंचावर पुनरागमन, या नाटकाने लेखन आणि कला यामधील AI च्या भूमिकेबद्दल महत्त्वपूर्ण प्रश्न विचारले आहेत. *डिस्ग्रेस्ड* साठी पुलित्झर जिंकलेले अख्तर, AI चे संज्ञान आणि लेखनातील परिवर्तनकारी शक्ती मान्य करतात. त्यांनी हे पूर्णतः नाकारण्याऐवजी, ते मानतात की हे मानव लेखकांसाठी सहाय्यक होऊ शकते. त्यांनी आणि डॉनीने, निर्देशक बार्टलेट शेर सोबत, नाटकाच्या थीम्सवर, समाविष्ट मुद्द्यांवर चर्चा केली जसे की ओळख आणि रद्द संस्कृतीसारख्या व्यापक मुद्द्यांसह AI च्या प्रवेशाचा. जेकब मॅकनीलचा पात्र सांस्कृतिक परिसरात जडणाऱ्या कलाकारांच्या संघर्षाचे प्रतीक आहे. अख्तर प्रभावशाली लेखकांचा संदर्भ देतात, विचार करतात की त्यांनी आधुनिक आव्हानांना कसे उत्तर दिले असेल.

ते कला रक्षण करण्याची प्रतिबद्धता दर्शवतात, जरी AI आणि कॉर्पोरेट हितसंबंधांमधील नैतिक गुंतागुंत मान्य करताना. चर्चा सर्जनशील प्रक्रियांमध्ये LLMs च्या परिणामक्षमता कडे सरकते, डॉनी हे नोटिंग करतात की जरी त्या मानव सर्जनशीलतेच्या बारकाईने नसतील, तरी त्या रोचक निर्माण करू शकतात. शेर जोर देतात की निर्देशन आणि कलात्मक व्याख्येचा मूळ अजूनही खास मानव दृश्य राहतो आणि तंत्रज्ञानाद्वारे पुनरुत्पादन करणे कठीण आहे. ते AI च्या सर्जनशीलतेवर परिणामांचा अन्वेषण करताना, अख्तर ऐतिहासिक कला प्रभाव आणि सुंस्करणांचे उदाहरण देतात, सध्याच्या परिदृश्याला शेक्सपियरच्या सरावासारखे मानतात. डॉनी डिजिटल तंत्रज्ञानांसारख्या *ABBA Voyage* सारख्या वाढीव तंत्रज्ञानादरम्यान जीवंत थियेटरचा संभाव्य परिवर्तनकारी अनुभव अधोरेखित करतात, तर अख्तर अजूनही थियेटरच्या कायमस्वरूपी मानव संबंधाबद्दल आशावादी आहेत. शेवटी, *मॅकनील* कला-निर्मितीला AI ने आणलेल्या आव्हानांचा आणि शक्यता ओळखून प्रतिबिंबित करतो, अख्तर त्यांच्या सर्जनशील प्रक्रियेमध्ये AI प्रामाणिकपणे समाकलित करण्याचे ध्येय ठेवतात. त्यांच्या चर्चेमध्ये तंत्रज्ञानाच्या रूपांतरणाच्या पार्श्वभूमीत मानवी अनुभवाचे सखोलता अमूल्य राहते असा विश्वास अधोरेखित करतात.