Η καθημερινή μας οπτική κατανάλωση κυριαρχείται από δύο παράλληλα κανάλια εικόνας. Το ένα παρουσιάζει visuals του πραγματικού κόσμου—πολιτική, αθλήματα, ειδήσεις και ψυχαγωγία—ενώ το άλλο είναι γεμάτο με «αλί» που παράγεται από ΤΝ»: περιεχόμενο χαμηλής ποιότητας, ελάχιστα επιμελημένο από ανθρώπους. Αυτό το περιεχόμενο AI κυμαίνεται από ανιαρά καρτούν διάσημων και φανταστικές σκηνές έως υπερσεξουαλικές απεικονίσεις γυναικών, όπως εικονικές κοπέλες χωρίς πραγματική αλληλεπίδραση. Αυτό το τεράστιο, διαδεδομένο ρεύμα εικόνων AI εισχωρεί στις ροές κοινωνικών μέσων και στις εφαρμογές μηνυμάτων όπως το WhatsApp, θολώνοντας και διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα. Μία νέα μορφή AI «αλί» είναι η φαντασία δεξιών πολιτικών. Ολόκληρα βίντεο στο YouTube απεικονίζουν πλασματικές επιτυχίες αξιωματούχων του Τραμπ απέναντι στους φιλελεύθερους·ο λογαριασμός X του Λευκού Οίκου μοιράστηκε AI art σε στυλ Studio Ghibli, που δείχνει μια Δομινικανή γυναίκα να κραυγάζει και να κρατείται από το ICE. Σε παγκόσμιο επίπεδο, πολιτικά memes παραγόμενα από AI προκαλούν αντιδράσεις—κινεζικά πειραγμένα βίντεο με δράσεις Αμερικανών εργαζομένων μετά από ανακοινώσεις δασμών ακόμα προκάλεσαν αντίδραση από τον Λευκό Οίκο, που απέρριψε το περιεχόμενο ως ανάρμοστο προς τους Αμερικανούς εργαζόμενους. Σημειωτέον, η αυθεντικότητα αυτής της απάντησης έπρεπε να ελεγχθεί για να διασφαλιστεί ότι δεν ήταν παρά AI. Αυτή η πολιτικοποίηση της AI, αν και επεκτείνεται στην παραδοσιακή προπαγάνδα, είναι αδιανόητη στην δημοκρατοποίηση και στα απέραντα φανταστικά σενάρια της, ελεύθερη από πραγματικούς παγκόσμιους περιορισμούς. Η διασπορά περιεχομένου AI μέσω ιδιωτικών και εμπιστευτικών καναλιών όπως το WhatsApp σημαίνει ότι δεν τίθεται άμεσο θέμα ακρίβειας· οι παραλήπτες συχνά το αποδέχονται ως αλήθεια. Για παράδειγμα, ένας ηλικιωμένος συγγενής πιστεύει εικόνες AI σχετικά με τον πόλεμο στο Σουδάν επειδή προέρχονται από αξιόπιστες επαφές και συμφωνούν πολιτικά, παρόλο που έχει αμφιβολίες. Μέσα σε αυτήν την πλημμύρα, η τεχνητή νοημοσύνη χρησιμοποιείται για την ιδεοποίηση και την εξωραϊσμένη εξιδανίκευση πολιτικών αφηγήσεων σε νοσταλγικές ή θριαμβευτικές εικόνες. Ο καθηγητής Roland Meyer τονίζει ένα κύμα εικόνων AI που προωθούν λευκές, ξανθιές οικογένειες ως ιδανικά μέλλοντα, προπαγανδισμένα από λογαριασμούς νεοφασιστικούς. Αυτό αντικατοπτρίζει τον εγγενή συντηρητισμό και τη νοσταλγία της γενετικής AI, καθώς τα εκπαιδευτικά δεδομένα της είναι προκατειλημμένα κατά της εθνοτικής ποικιλομορφίας, των προοδευτικών ρόλων φύλου και των σεξουαλικών προσανατολισμών, ενισχύοντας τις παραδοσιακές νόρμες. Παρόμοια μοτίβα εμφανίζονται σε περιεχόμενο «trad wife», που απεικονίζει υποταγμένους νοικοκυραίους και σε ρετρό κόσμο όπου ο άνδρας είναι κυρίαρχος.

Οι εικόνες AI σε πλατφόρμες όπως το X (πρώην Twitter) παρουσιάζουν γυναίκες ιδανικοποιημένες ως γόνιμες, σεμνές και υπάκουες, διαστρεβλώνοντας την υπεροχή της λευκής φυλής, την αυταρχία και τις αυστηρές δομές ως νοσταλγικές φαντασιώσεις. Η AI ολοένα και περισσότερο θεωρείται ως το νέο αισθητικό εργαλείο του φασισμού. Ωστόσο, μεγάλο μέρος του AI «αλί» στερείται συνοχής και αποτελεί κυρίως παραγωγή χάους περιεχομένου, σχεδιασμένο να μεγιστοποιεί την εμπλοκή και το κέρδος. Ο δημοσιογράφος Max Read σημειώνει ότι το Facebook αγπάζει το περιεχόμενο AI όχι ως σκουπίδι, αλλά ως ιδιαίτερα ελκυστικό υλικό. Για τις μεγάλες πλατφόρμες κοινωνικών μέσων, το φθηνό, χαμηλής προσπάθειας περιεχόμενο AI που τροφοδοτεί την αλληλεπίδραση είναι προτιμότερο. Αυτό δημιουργεί ένα ρομποτικό διαδίκτυο που προάγει έντονα ανθρώπινα συναισθήματα και διατηρεί τη συνεχή εμπλοκή. Ανεξαρτήτως των προθέσεων των δημιουργών, αυτό το κύμα εικόνων AI απενεργοποιεί και κατακλύζει τους θεατές. Η έκθεση σε οτιδήποτε, από άνευ νοήματος και καταπραϋντικό έως ιδεολογικό, προκαλεί απόσταση από το πώς αντιλαμβάνεται κανείς την πραγματικότητα. Τα πραγματικά παγκόσμια τρομοκρατικά γεγονότα—οι θλιβερές φυλακές διαφυγής στη Δύση, η απαγωγή φοιτητών, οι θάνατοι στη Γάζα—συνυπάρχουν σε ένα ασταμάτητο ρεύμα εικόνων που παραβιάζουν φυσικά και ηθικά όρια, δημιουργώντας βαθιά αποπροσανατολισμό. Μπορεί κανείς να αναρωτηθεί τι να πιστέψει όταν τα πάντα φαίνονται ταυτόχρονα υπερρεαλιστικά και τελείως εικονικά. Σε συνδυασμό με την εφήμερη και επιφανειακή φύση της οικονομίας της προσοχής, αυτό δημιουργεί ένα τεράστιο θέαμα υπερβολής. Τα σοβαρά ζητήματα μετατρέπονται σε διασκέδαση ή υπόβαθρο—προβληματικές πολιτικές επιθέσεις κατά ηγετικών φυσιογνωμιών όπως ο Ζελένσκι συνυπάρχουν με καρικατούρες AI, ενώ ηρεμιστικά σκηνικά όπως χιονισμένα καλύβια λειτουργούν ως οπτικό έλαιο καταπραϋντικό. Οι αλγόριθμοι τροφοδοτούν αδιάλειπτα το χρήστη με περιεχόμενο προσαρμοσμένο στα ενδιαφέροντά του, ενισχύοντας την εμβάθυνση σε υποκειμενικές πραγματικότητες παρά στην αντικειμενική αλήθεια. Το αποτέλεσμα είναι μια αποσύνθεση όπου η επείγουσα φύση των παγκόσμιων κρίσεων θολώνει από την παρουσίασή τους μέσα σε ένα επιφανειακό, μαξιμαλιστικό, μνημονικό περιβάλλον. Αντί να προκαλεί δράση, αυτό το οικοσύστημα προκαλεί παράλυση—μια μορφή ύπνου προς την καταστροφή—όχι από άγνοια, αλλά από το να είναι κανείς υπερπληροφορημένος και αναισθητοποιημένος από φιλτραρισμένες, διαστρεβλωμένες πληροφορίες μέσα σε μια αδιάκοπη οπτική και μνημική spectacle.