در ابتدا با هوش مصنوعی همانند بسیاری از افراد دیگر از طریق یک روند ویروسی آشنا شدم، وقتی که برنامه ویرایش عکس لنسه در اواخر سال 2022 به دلیل آواتارهای خارق‌العاده تولید شده توسط هوش مصنوعی محبوب شد. این موضوع کنجکاوی من را برای اینکه هوش مصنوعی چگونه ممکن است مادرم را به تصویر بکشد افزایش داد، کسی که من به مدت بیش از 15 سال او را به صورت هنری نمایانده بودم. در حالی که از توانایی‌های هوش مصنوعی شگفت‌زده شدم، تصاویر ایجاد شده از مادرم به طرز عجیبی تیره و غمگین بودند و با آواتارهای ایده‌آل‌ شده دیگران تفاوت‌های شدیدی داشتند. این موضوع نقاط ضعف هوش مصنوعی در ثبت هویت‌های دقیق و پیچیده را برجسته کرد. عکاسی رسانه اصلی من بود که اغلب واقعیت‌های موضوعات را آشکار و تحریف می‌کرد و این امر برای نمایاندن مادرم کلیدی بود. فرایند خلاقانه من سوالاتی را درباره هنجارهای اجتماعی مطرح کرد که در هنرهای بصری منعکس شده‌اند و چگونه این هنجارها بر مادرم اعمال می‌شوند. من متوجه شدم که هوش مصنوعی این تحقیق را تقویت می‌کند نه تنها با نمایاندن تصاویر بلکه با نمایش ارتباطات پایه‌ای و انتظارات اجتماعی که آنها را شکل می‌دهند. وقتی که من آزمایش‌های هوش مصنوعی خود را از طریق کتابم، *نفرین شده* به اشتراک گذاشتم، واکنش‌ها متفاوت بود و بحث‌هایی درباره هوش مصنوعی و خلاقیت ایجاد شد. منتقدان استدلال کردند که هوش مصنوعی جوهره خلاقیت را با جایگزینی تخیل انسانی با خروجی‌های فرمولی تهدید می‌کند.

آنها مدعی بودند که وابستگی هوش مصنوعی به آثار 'دزدیده شده' سوالات اخلاقی درباره اصالت ایجاد می‌کند و تاکید کردند که خلاقیت واقعی باید از بیان منحصربه‌فرد یک فرد نشات بگیرد. این گفتمان درباره اصالت به تم‌های عمیقتری از هویت و شناخت مربوط می‌شود، به خصوص در اینکه چگونه سفر هنری من با مادرم چهره‌های عمومی ما را شکل داده است. این موضوع منجر به سوالات درباره نویسندگی و ارزش مشارکت‌های هنری مختلف شد و به کار اغلب نادیده گرفته شده ای که پشت هنر و هوش مصنوعی وجود دارد تاکید کرد. در حالی که بسیاری از انتقادات بر سرقت آثار هنری برای آموزش هوش مصنوعی متمرکز است، توجه کمتری به بهره‌کشی از کارگران دخیل در توسعه سیستم‌های هوش مصنوعی معطوف است. این نابرابری سوالاتی را درباره سلسله مراتب کار مطرح می‌کند، جایی که کارهای خلاقانه اغلب نسبت به وظایف روتین و دستی بیشتر ارزش‌گذاری می‌شود، و تعصبات اجتماعی را در شناخت مشارکت‌ها آشکار می‌کند. انتقاد از هوش مصنوعی به عنوان سرقت هنری به یک مسئله بزرگتر از ارزش‌گذاری کار در زمینه‌های خلاقانه تاکید می‌کند و نشان می‌دهد که خروجی هوش مصنوعی خطوط بین ارزش هنری و خلق محتوا را محو می‌کند. بسیاری نگران این هستند که هوش مصنوعی می‌تواند انرژی‌های خلاقانه ما را بدون بازگشت معنادار تضعیف کند و نابرابری‌های اقتصادی موجود را تقویت کند. برای پرداختن به این مسائل، ضروری است که برای شفافیت و انصاف در توسعه هوش مصنوعی حمایت کنیم و در عین حال به مشارکت‌های حیاتی تمام افراد دخیل توجه کنیم. باید با سیستم‌های ارزشی خود مواجه شویم و بپرسیم که چه کسی از فرایند خلاقانه بهره‌مند می‌شود و چگونه می‌توانیم اطمینان حاصل کنیم که تمام کارها - انسانی و غیرانسانی - شناسایی و ارزیابی منصفانه شوند. هوش مصنوعی، با وجود پتانسیل خود برای ایجاد یکنواختی، می‌تواند بازاندیشی و تغییر رادیکال خود را هم تسهیل کند. با درگیر شدن دقیق و بازتابی با هوش مصنوعی، ما می‌توانیم دستورات سنتی را به چالش بکشیم و این فضای در حال توسعه را با تمامیت هدایت کنیم. در این تلاش، باید سعی کنیم سوالاتی انتقادی درباره فن‌آوری‌هایی که ایجاد می‌کنیم و پیامدهای آنها برای جامعه مطرح کنیم، ملزوم این که منطق‌های پشت آنها را بتوانیم درک کنیم به جای تنها جستجوی پاسخ‌ها.