Hızla gelişen yapay zeka alanında, ABD mahkemeleri hukuki süreçlere AI teknolojilerini entegre etmekte emsali görülmemiş zorluklarla karşılaşıyor. Arizona’nın Phoenix şehrinde yakın zamanda görülen bir dava, bu sorunu hem yapay zekanın sağladığı avantajları hem de derin etik karmaşaları göstererek öne çıkarıyor. Dava, bir sanığın cinayetten mahkum edilip 10, 5 yıl hapis cezası almasını konu alıyor ve ceza duruşmasında yapay zeka tarafından oluşturulan bir videonun kullanılmasıyla dikkat çekiyor. Bu video, mağdur Christopher Pelkey’in katilini affettiği görünen bir görüntüyü içeriyor ve Pelkey’in ailesi tarafından hazırlanmıştı. Bu, yapay zeka tarafından üretilen içeriğin mağdurun etki ifade biçimi olarak sunulduğu ilk örneklerden biri olarak kabul ediliyor. Yargıç, videonun duygusal etkisini övdü, ancak savunma, yapay zeka tarafından üretilen içeriğe dayanmanın uygun olmadığını ve bu durumun mahkumiyet kararını adil olmayan biçimde etkileyebileceğini öne sürerek itirazda bulundu. Bu itiraz, mahkemelerde yapay zeka kullanımının rolü etrafında artan tartışmalara ve yargı kurumları için açık ve net kılavuzlara duyulan acil ihtiyaca işaret etti. Phoenix örneği ise daha geniş bir eğilimin parçası: ülke genelinde mahkemeler yapay zeka ve sanal teknolojilerle denemeler yapıyor. Florida’da bir hâkim, jüri üyelerine olay yerlerini yeniden canlandırmak için sanal gerçeklik kullandı ve daha immersif bir deneyim sağladı; New York’ta ise, yapay zeka avatarları resmi mahkeme görüşmelerinde kullanılarak yapay zekanın hukuki savunmadaki potansiyel rolü gösterildi. Bu yeniliklere rağmen, uzmanlar yapay zekanın hukuk alanında eleştirilmeden kabul edilmesine karşı uyarılarda bulunuyor. Yapay zeka tarafından oluşturulan içeriğin ikna gücü, duyguları ve algıları manipüle edebilir; bu da özellikle AI delil veya argümanlarına etkili bir şekilde karşı koyacak kaynaklara sahip olmayan sanıklar açısından eşitsizlikleri daha da artırma endişelerini doğuruyor. Ayrıca, yapay zeka tarafından üretilen ifadelerin özgünlüğü ve güvenilirliğiyle ilgili sorular da gündeme geliyor; bu durum, gerçek insan ifadelerine ve yargılamalardaki adilliğe yönelik tehditler oluşturarak, adalet ve doğruluk ilkesini zorluyor. Buna karşılık bazı yargı bölgeleri, proaktif olarak kılavuzlar ve denetleme mekanizmaları oluşturuyor.

Örneğin, Arizona Yüksek Mahkemesi, yargı ortamlarında yapay zeka kullanımına ilişkin standartlar geliştirmek üzere özel bir komite kurdu ve böylece yapay zekanın faydalarını adalet, şeffaflık ve eşitlik gereksinimleriyle dengelemeyi amaçlıyor. Hukuk camiası ise temel sorularla mücadele etmeye devam ediyor: Mahkemeler, yapay zeka tarafından üretilen delilin doğruluğunu nasıl teyit edebilir?Manipülasyonu veya önyargıyı engelleyen ne gibi güvenceler sağlanabilir?Sistem, yapay zekanın entegrasyonunun marjinalleştirilmiş veya kaynakları kısıtlı taraflara zarar vermesini nasıl önleyebilir? Bu soruların yanıtlarını bulmak hayati önem taşıyor çünkü yargının rolü, yalnızca adil kararlar vermekten ibaret değil; aynı zamanda hukuki sisteme olan kamu güvenini korumaktır. Yapay zeka, yargı süreçlerini geliştirme fırsatları sunarken, uygun olmayan yönetim biçimleri sistemin bütünlüğünü zayıflatma riski taşıyor. Özetle, Phoenix mahkumiyet davası, mahkemelerde yapay zekanın öncü ve tartışmalı kullanımını gözler önüne seriyor. Yapay zeka tarafından üretilen materyaller hukuk argümanlarının ve mağdur ifadelerinin bir parçası haline geldikçe, mahkemelerin karmaşık etik, hukuki ve eşitlik sorunlarını dikkatle ele almaları gerekiyor. Hakimlerin, avukatların, teknologların ve etik uzmanlarının işbirliği yapması, yapay zekanın avantajlarını kullanırken adil ve hakkaniyetli kalmayı sağlayacak politikaların geliştirilmesi açısından hayati öneme sahip olacak. Arizona gibi eyaletlerde süregelen diyaloglar ve politika çalışmaları, ABD genelinde ve ötesinde mahkemelerde sorumlu yapay zeka entegrasyonunun örneklerini oluşturmaya devam ediyor.