Dit artikel, gepubliceerd in de nieuwsbrief One Great Story van New York, onderzoekt de groeiende rol van AI in Hollywood, met de focus op Asteria Film Co. , een nieuw AI-studio opgericht door ondernemer Bryn Mooser en actrice Natasha Lyonne. Tijdens een lanceringsbijeenkomst in East Los Angeles liet Mooser—die wordt gezien als een charismatische technologievizyonair—de historische studioplaats zien en benadrukte de plaats van AI binnen Hollywood’s traditie van technologische innovatie, waarbij hij Asteria vergeleek met pioniers als Walt Disney en George Lucas. In de studio bekeek Lyonne verontrustende clips die met AI waren gegenereerd. Ondanks scepsis over de artistieke potentie van AI, omarmt ze betrokkenheid boven ontkenning, en merkt ze op dat velen in Hollywood AI heimelijk gebruiken. Veel aanwezigen, waaronder nauwe medewerkers zoals regisseurs Janicza Bravo en actrices Clea DuVall en Tessa Thompson, deelden de mening dat de integratie van AI onvermijdelijk is. Branchen insiders onthulden dat het gebruik van AI wijdverspreid, maar discreet is; bijvoorbeeld, CAA lanceerde een project om de gelijkenissen van cliënten digitaal vast te leggen, hoewel publieke discussies beperkt blijven uit angst voor negatieve reacties van de vakbonden. Hollywood bevindt zich midden in wat sommigen een existentiële crisis noemen—minder films worden gemaakt, het publiek krimpt, en ontslagen stapelen zich op. AI biedt zowel een reddingslijn als een bedreiging, omdat het scripts, beeldmateriaal, soundtracks en digitale acteurs kan genereren. Het gebruik van auteursrechtelijk beschermd materiaal zonder toestemming voor training van AI-modellen heeft juridische strijd veroorzaakt, waarbij vakbonden onderhandelen over bescherming zoals het verbieden van AI-geschreven scripts en ongeoorloofde digitale gelijkenissen. Toch mogen studios onder bepaalde voorwaarden AI-gegenereerde content gebruiken, wat heeft geleid tot een complex juridisch landschap, ondersteund door meer dan 35 lopende rechtszaken over het auteursrecht. Ondanks de onzekerheden zetten alle grote studios stilletjes door met de adoptie van AI. Naast technologiegiganten zoals Google en OpenAI, ontwikkelen gespecialiseerde bedrijven als Runway en Asteria generatieve videocreatietools voor filmmakers. Asteria promoot ethische AI, door zijn modellen uitsluitend te trainen op gelicentieerde content—een tegenstelling tot de gangbare industriepraktijken—en legt de nadruk op samenwerking tussen technologie en creatievelingen. Branchenleiders zoals Darren Aronofsky en James Cameron werken samen met AI-bedrijven, met als doel productiekosten te verlagen en de dalende winstgevendheid en bioscooppubliek te bestrijden. Runway, opgericht in 2018 door Cristóbal Valenzuela, wordt vooral gebruikt door visuele effecten-artiesten in Hollywood die snellere workflows nastreven. De waardering ervan heeft onlangs die van Lionsgate overtroffen, dat samenwerkt met Runway om AI-modellen te trainen op eigen filmarchieven en om bestaande titels te transformeren, zoals het snel creëren van anime of versies voor jongere doelgroepen. Lionsgate ziet AI eveneens als een manier om kostbare scènes—zoals grote veldslagscènes—tegen een fractie van de kosten te produceren. Hoewel slechts enkele producties openlijk het gebruik van AI toegeven, groeit clandestien experimenteren. Professionele kunstenaars melden dat er veel op de achtergrond wordt geëist dat AI wordt ingezet in de vroege creatieve fasen, vaak zonder formele toestemming.

Dit heeft voor velen geleid tot minder werk en inkomen, omdat producenten kiezen voor AI-gegenereerde beelden in plaats van het inhuren van artiesten. De Animation Guild beperkt het gebruik van AI tot beveiligde processen die nog niet volledig worden toegepast, maar budget- en tijdsdruk lokken vroege adoptie uit, ondanks zorgen over kwaliteit en ethiek. Veteranen uit de industrie waarschuwen dat AI-tools, vooral in animatie, nog onvolmaakt zijn, en vaak resultaten leveren die onder de maat zijn en niet de genuanceerde manier van denken van kunstenaars kunnen nabootsen. Sommige VFX-professionals erkennen kwaliteitsverlies, maar merken op dat gemiddelde kijkers dat mogelijk niet opmerken. Veel leidinggevenden spreken optimistisch over de toekomstige mogelijkheden van AI—hele seizoenen kunnen snel worden gegenereerd—hoewel specialisten in deze bijeenkomsten zich daar ongemakkelijk bij voelen. Juridische conflicten blijven voortduren, aangezien kunstenaars AI-bedrijven zoals Runway aanklagen. Verweerders stellen dat het gebruik eerlijk is en hun modellen trainen op data die qua omvang onbeduidend is, en vergelijken individuele werken met zandkorrels in een immens data-oceaan. Oprichters leggen de ethische verantwoordelijkheid bij de gebruikers in plaats van bij de AI zelf. Lyonne benadrukt dat het onrechtvaardig is om winst te maken uit gestolen creatieve arbeid, en heeft geholpen de focus van Asteria te richten op het bouwen van een “schone” AI-model dat uitsluitend is getraind op geautoriseerde content. Met financiële steun van prominenten als Vinod Khosla en Hemant Taneja schakelde Mooser voormalig DeepMind-engineers in om de Marey-code te ontwikkelen, die minder data van gelicentieerde archieven en AI-datahandelaars gebruikt. Hoewel details nog vertrouwelijk zijn, heeft Asteria een deskundig team aangetrokken, waaronder regisseur Paul Trillo en VFX-supervisor Benjamin Lock. Hun werk combineert traditionele artistieke technieken met AI-gegenereerde beelden, zoals te zien in een muziekvideo met handgetekende illustraties, AI-uitgebreide assets en 3D-omgevingen. Asteria werkt stilletjes samen met grote studio’s en heeft projecten in voorbereiding, waaronder een volwassen geanimeerde serie en een sci-fi-film met Lyonne. Hoewel Lyonne moeite heeft gehad om AI te integreren in het scenarioschrijven, waardeert ze de belofte dat indie filmmakers hiermee creatief de controle kunnen herwinnen en minder afhankelijk worden van traditionele financiering. Ze ziet een “artiest-eerste” AI-filmmethode voor zich, vergelijkbaar met de minimalistische idealen van bewegingen als Dogme 95, met de intentie de commodificatie van kunst door de industrie te weerstaan. Toch blijven er zorgen bestaan over de concentratie van AI-kracht bij grote bedrijven die eindeloos goedkope content produceren. In een reflectieve uitwisseling vergeleek de overleden filmmaker David Lynch AI-tools met pennen—alomtegenwoordige instrumenten waarvan de waarde ligt in hoe kunstenaars ze gebruiken. Lyonne koestert deze metafoor en pleit voor een bedachtzame, verantwoorde toepassing, terwijl AI’s snel veranderende rol in storytelling en de toekomst van de filmindustrie zich ontvouwt.