مقاله اخیر جیمز ولش در مورد نیویورک، با عنوان «همه در حال تقلب در مسیر دانشگاه هستند»، با اینکه پررنگ نشان داد نقش فراگیر هوش مصنوعی در آموزش، نه شوکه‌کننده بود، چون این امر برای هر کسی که با مدارس امروزی آشنا باشد، قبلاً روشن بود. بلکه، ولش نشان داد که چگونه دانش‌آموزان دانشگاهی توانسته‌اند منطقی منسجم برای توجیه استفاده خود از هوش مصنوعی ارائه دهند و ضمن این، نگرش غیررسمی و عادی نسبت به تقلب در میان نسل‌های Z و Alpha به وضوح دیده می‌شود. این نسل‌ها در مقابل مقاوت فرهنگی نسبت به هوش مصنوعی که در نسل‌های قبل رایج بود، فاقد هستند. چت‌جی‌پی‌تی در حال انجام روند تحولی است که آیفون‌ها آغاز کردند؛ نسلی که نه تنها با بی‌سواد بودن بلکه با خصومت نسبت به سوادپروری شناخته می‌شود. بخش بزرگی از زندگی بزرگ‌سالی من صرف آموزش و تدریس تاریخ، انگلیسی و تئاتر شد و معتقدم که مرگ‌سالی سنتی مقاله‌های انبارخانه‌ای نیازمند اصلاحات عمیق و بازتعریف مفهوم آموزش است. این تغییر فرصت reconnect کردن آموزش با ایده‌های معنوی را فراهم می‌کند. چت‌جی‌پی‌تی نشان داده است که نوشتن مقالات بی‌روح چقدر برای دانش‌آموزان امری معمول و عادی شده بود. برای مقابله با تخلف‌های علمی، آموزش و سواد باید به روح انسان متصل باشند. اگر هدف صرفاً نمره باقی بماند، هوش مصنوعی همچنان سوءاستفاده خواهد شد؛ اما اگر توسعه فردی و درونی در اولویت قرار گیرد، هوش مصنوعی می‌تواند به عنوان ابزاری معتبر و محدود در آموزش مورد بهره‌برداری قرار گیرد. تصاحب نوشتن توسط هوش مصنوعی، کاهش تدریجی شرایط لازم برای نوشتن و تفکر گسترده را کامل می‌کند. جوانان در محیطی پر از اطلاعات رشد می‌کنند که به این مهارت‌ها ضدیت دارد. خود مقاله، اثری از زمانی است که دانش‌آموزان عموماً کتاب می‌خواندند یا بر فیلم‌ها و سریال‌های کامل تمرکز می‌کردند—معیارهایی که از سال ۱۹۳۵ یا حتی ۲۰۰۰ هستند و اکنون دست‌نیافتنی به نظر می‌رسند. نوجوانان امروزی، به‌جز استثناها، احتمالا نمی‌توانند برنامه‌های پیچیده یا ادبیات کلاسیک را دنبال کنند. استفاده گسترده از چت‌جی‌پی‌تی، نه برای برنامه‌ریزی یا ویرایش، بلکه برای تولید تفکرات نوشتاری، نشان می‌دهد که جوانان فاقد مهارت‌های ارتباطی، شنیداری و تفکر انتقادی هستند. این مشکل ناشی از کم‌خوانی نیست فقط؛ بلکه از ناپدیدشدن آیین‌های گفتاری روزمره مانند نوشتن یادداشت، نگه‌داشتن دفتر خاطرات، شنیدن خطابه‌ها، روایت‌گری داستان، یا سازماندهی فعالیت‌ها سرچشمه می‌گیرد. در نتیجه، نسل جوان کلمات کمتری به کار می‌گیرد، کمتر تمرین می‌کند و بیشتر در سازماندهی و انتقال اطلاعات دچار مشکل می‌شود. مدارس در جایگزینی این آیین‌های اجتماعی از دست رفته شکست خورده‌اند و به خاطر تولید مدارک تحصیلی، به کارخانه‌های دیپلم تبدیل شده‌اند که کاهش مهارت‌های گفتاری را نادیده می‌گیرند و گاهی اوقات کارمندانی استخدام می‌کنند که این مهارت‌ها را ندارند.

آموزش آمریکایی، از مهدکودک تا تحصیلات عالی، بر مدارک و اشتغال تمرکز دارد و نوشتن بلندمدت را، که نمایش مهمی از یادگیری بود، به مانعی تبدیل کرده است. نویسندگی مقاله‌های چت‌جی‌پی‌تی نمونه‌ای است از باور فرهنگی که مدرسه فقط درباره نمره است، و دانشگاه درباره شبکه‌سازی و شغل—امری که کم‌و بیش با کم‌ترین تلاش در دسترس است. بنابراین، نسل جوان تحت فشار، معتاد به صفحه‌نمایش و استرس‌زده، انگیزه‌ای برای تلاش بیشتر نمی‌بینند و فرهنگ آموزشی هم جایگزین معنی‌داری برای آن ندارد. تورم نمره‌ها و رقابت‌های دانشگاهی، انگیزه‌های بقاء را بر تلاش واقعی ترجیح می‌دهند. نوشتن مقاله‌ها، مانند یک عضو پس‌مانده است که از زندگی واقعی دانش‌آموزان فاصله دارد. وقتی دانش‌آموزان مقالات تولید شده توسط هوش مصنوعی ارائه می‌کنند و از حق خود برای چنین کاری دفاع می‌نمایند، در واقع از این ایده که جامعه‌شان ارزش نگارش مداوم یا استدلال انتقادی را می‌بیند، امتناع می‌کنند. انتظار داشتن از دانش‌آموزان دنیای دیجیتال برای نوشتن پاراگراف‌های منسجم و استدلال‌های چند بخشی، مانند انتظار انجام کارهای کشاورزی قرن نوزدهم از آن‌ها است؛ هیچ سنت اجتماعی این توقع را پشتیبانی نمی‌کند. از این رو، مربیان باید به شدت از موفقیت‌های سطحی عبور کرده و از آموزش خواندن، نوشتن و بیان کلامی به عنوان پایه‌های یک زندگی پرمعنی حمایت کنند. هرچند هوش مصنوعی می‌تواند وظایف روتین را انجام دهد، اما پرسش اساسی این است: کدام نوع کارهای شناختی و ارتباطی برای انسان‌ها، به‌ویژه جوانان، معنادار و محترم است؟ برای توجیه هدف خود، آموزش سکولار باید رویکردی مشابه هومانیسم مسیحی را در پیش گیرد؛ ارزشی برای مطالعه عمیق و نوشتن مداوم قائل شود تا پتانسیل متافیزیکی روح را تقویت کند. این دیدگاه، که توسط سنت و منطق پشتیبانی می‌شود، بر این باور است که دانش‌آموزان نیازمند دلایل معنادار برای توسعه مهارت‌های نوشتاری واقعی هستند. معلمان باید نشان دهند که سواد و literacy عملی، چه دلایلی را برای آموزش به‌درستی منتقل می‌کند. در حالی که «روح» را آوردن نشانگر دین است، اما با هومانیسم سکولار هم‌راستا است و به اندیشمندانی مانند ویلیام جیمز و کاردینال نیومن اشاره دارد. این مفهوم ارزش عملی دارد و ما را در مقابل واگذاری ذهن و بدن‌مان به هوش مصنوعی بی‌روح مقاوم می‌سازد. تمرین‌هایی که ماهیت انسانی ما را توسعه می‌دهند، بیشتر شبیه دین هستند تا تکنوکراسی، و می‌تواند پل ارتباطی میان دیدگاه‌های سکولار و مذهبی در مقابل هوش مصنوعی باشد. همانطور که می‌گویند، «دانش‌آموزانی که حس می‌کنند ماشین‌اند، از ماشین‌ها استفاده خواهند کرد. » دهه‌هاست که آموزش به‌نوعی حمایت مالی می‌شود که بر کارهای بی‌معنی بنا شده است؛ زندگی و کار، مصنوعی و بی‌روح به نظر می‌رسند، و هوش مصنوعی به خوبی در این الگوی مکانیکی جای می‌گیرد. بازگشت به متافیزیک در آموزش ممکن است روند مشابهی را در محیط کار نیز تحریک کند و بر کرامت و معنا تأکید داشته باشد. حداقل، جوانان باید بیاموزند که سواد و اندیشه عمیق ابزارهای حیاتی برای کار با هوش مصنوعی و زندگی کامل است، و آنان را قادر می‌سازد که با فناوری آگاهانه ارتباط برقرار کنند و رضایت خود از آن را اعلام نمایند، نه اینکه تنها منفعلانه تابع آن باشند.