Het recente virale artikel van James Walsh uit New York, “Iedereen bedriegt zich een weg door de universiteit”, schokte niet door AI’s allesomvattende rol in het onderwijs bloot te leggen – dat was al duidelijk voor iedereen die bekend is met de huidige scholen. Nee, Walsh toonde aan hoe college-studenten een coherent rationale hebben opgebouwd ter rechtvaardiging van hun gebruik van AI, wat wijst op een wijdverspreide, casual houding ten opzichte van bedrog. Generaties Z en Alpha missen de culturele weerstand tegen AI die bij oudere generaties nog wel aanwezig was. ChatGPT vollert de transformatie die de iPhone begon, en bevordert een generatie die niet alleen door analfabetisme wordt gekenmerkt, maar ook door vijandigheid jegens geletterdheid. Na vele jaren lesgeven en bijles geven in geschiedenis, Engels en theater, stel ik dat de ondergang van het traditionele huiswerk-essay diepe hervormingen vereist en een herdefinitie van wat onderwijs betekent. Deze verandering biedt een kans om onderwijs opnieuw te verbinden met spirituele ideeën. ChatGPT heeft blootgelegd hoe mortosachtig het schrijvend essayen voor studenten is geworden. Om een verdedigingslinie te vormen tegen academische fraude, moet onderwijs en geletterdheid de menselijke ziel aanspreken. Als enkel cijfers het doel blijven, zal AI blijven worden misbruikt; maar als persoonlijke en innerlijke ontwikkeling prioriteit krijgt, kan AI dienen als een geldige, zij het beperkte, onderwijshulpmiddel. De overname van schrijven door AI voltooit een lange achteruitgang in de omstandigheden die langdurig schrijven en denken ondersteunen. Jongeren participeren in een informatie-omgeving die deze vaardigheden vijandig gezind is. Het essay zelf is een restant uit een periode waarin studenten routinematig boeken lazen of zich richtten op volledige films of series – normen uit 1935 of zelfs 2000 die nu onhaalbaar lijken. De tieners van vandaag, afgezien van uitzonderingen, kunnen waarschijnlijk geen complexe series of klassieke literatuur volgen. Het brede gebruik van ChatGPT, niet voor planning of proeflezen maar om geschreven gedachten te genereren, onthult dat jongeren gebrek hebben aan communicatie-, luister- en kritisch denkvermogen. Dit komt niet alleen door minder lezen, maar ook door het verdwijnen van alledaagse verbale rituelen zoals notities schrijven, dagboeken bijhouden, luisteren naar preken, verhalen vertellen of activiteiten organiseren. Als gevolg gebruiken jongeren minder woorden, en moeite krijgen ze steeds meer met het organiseren en overbrengen van informatie. Scholen hebben deze verloren sociale rituelen niet vervangen, en zijn veranderd in diploma-fabrieken die de afname van verbale vlotheid negeren, soms met personeel dat deze vaardigheden zelf mist. Het Amerikaanse onderwijssysteem, van kleuterschool tot universitair niveau, is gefocust op diploma’s en werkgelegenheid, waardoor lange teksten schrijven van een belangrijke leeractiviteit is veranderd in een obstakel. Het essay dat door ChatGPT wordt geproduceerd, belichaamt het culturele geloof dat school vooral gaat om cijfers en college om netwerken en banen verbinden — nu met minimale inspanning haalbaar. Gevolg: gestreste, door schermen verslaafde jongeren zien geen reden meer om zich extra in te spannen, en de onderwijscultuur biedt geen zinvolle alternatief. Inflatie van cijfers en de concurrentie op college maken dat overleving en tactiek belangrijker worden dan echte inzet. Het schrijven van essays is als een overblijfsel — losgekoppeld van de realiteit van studenten.

Wanneer studenten AI-gegenereerde papers indienen en hun recht daarop verdedigen, verwerpen ze de gedachte dat hun gemeenschap waarde hecht aan langdurig schrijven of kritisch redeneren. Het is even onrealistisch te verwachten dat digitaal ingeborven studenten samenhangende, meerdelige argumenten kunnen maken, als het van 19e-eeuwse boerenarbeid te verwachten was; er bestaat geen sociale traditie die deze verwachting ondersteunt. Daarom moeten opvoeders radicaal omschakelen van oppervlakkige prestaties naar het stimuleren van lezen, schrijven en mondelinge communicatie als fundamenten voor een vervullend leven. AI kan routinetaken overnemen, maar de cruciale vraag blijft: welke vormen van cognitieve en communicatieve arbeid hebben nog betekenis en waardigheid voor mensen, vooral voor jongeren? Om haar doel te rechtvaardigen, zou seculier onderwijs een houding moeten aannemen vergelijkbaar met christelijk humanisme: het koesteren van nauw lezen en langdurig schrijven als nurturend voor het metafysische potentieel van de ziel. Deze zienswijze, die steun vindt in traditie en logica, stelt dat studenten zinvolle redenen nodig hebben om echte schrijfvaardigheden te ontwikkelen. Docenten moeten een gepassioneerde, functionele geletterdheid modelleren om deze redenen duidelijk over te brengen. Hoewel het oproepen van de “ziel” religieus klinkt, sluit het aan bij seculier humanisme en doet het denken aan denkers zoals William James en kardinaal Newman. Het concept heeft praktische waarde, en vormt een buffer tegen het opgeven van onze geest en lichamen aan ziel-loze superintelligenties. Praktijken die onze menselijke essentie ontwikkelen, lijken meer op religie dan op technocratie en kunnen zo de brug slaan tussen secularisme en religie rond AI. Zoals het gezegde luidt: “Studeren die zich als machines voelen, zullen machines gebruiken. ” Al tientallen jaren worden opvoeders steeds seculer en technocratisch, maar het kan tijd zijn om meer christelijke accenten te leggen. Paus Leo XIII, die kritisch was op de ontmenselijking door de industrialisatie, zou deze verandering kunnen leiden. Het concept van de ziel dient als een bundelpunt: men kan geloven in een hemelse ziel of een ziel die zich verzet tegen het worden van een cyborg. De ziel belichaamt coherentie, doel en uniciteit, en biedt motivatie om te werken en te groeien. Een ziel kan, net als een spier, versterkt worden; de hersenen alleen vormen een inefficiënt groot taalmodel. Studenten die zich identificeren met machines, zullen op machines vertrouwen; degenen die hun menselijkheid erkennen, kunnen grenzen trekken met technologie. Al decennia lang wordt een economie ondersteund door zinloze “bullshit jobs”, en even zinloos onderwijs daarmee. Het leven en werk voelen kunstmatig en leeg; AI past goed in dit mechanische patroon. Terugkeren naar metafysica in het onderwijs kan vergelijkbare terugkeringen in de werkplek inspireren, met de nadruk op waardigheid en betekenis. Ten minste zouden jongeren moeten leren dat geletterdheid en diep nadenken essentiële tools zijn om met AI om te gaan, en om volledig te leven — zodat ze weloverwogen toestemming kunnen geven aan technologie, in plaats van passief door haar te worden bestuurd.