Kamakailang viral sa New York ang artikulo ni James Walsh na pinamagatang “Everyone Is Cheating Their Way Through College, ” ngunit hindi ito ikinagulat dahil ipinakita na nito kung gaano kalagan ang AI sa edukasyon—problema na matagal nang halata sa kahit sino na pamilyar sa mga paaralan ngayon. Sa halip, ipinahayag ni Walsh kung paano nakabuo ang mga estudyante ng isang makatwirang paliwanag upang mapagtanggol ang kanilang paggamit sa AI, na nagreresulta sa isang laganap at casual na pananaw tungkol sa panlilinlang. Ang mga henerasyong Z at Alpha ay kulang sa kultural na pagtutol sa AI na laganap sa mga nakatatandang henerasyon. Tinutupad na ng ChatGPT ang pagbabago na sinimulan ng iPhone, na nagbubuo ng isang henerasyon na hindi lamang nagkakaroon ng illiteracy kundi pati na rin ng poot sa literacy. Sa loob ng maraming taon na pagtuturo at paggabay ko sa kasaysayan, Ingles, at teatro bilang isang matanda, naninindigan ako na ang pagkabuwag ng tradisyong take-home essay ay nangangailangan ng malalim na reporma at pagbabago sa kahulugan ng edukasyon. Nagbibigay ito ng pagkakataon na muling isalampak ang edukasyon sa espiritwal na mga ideya. Ibinunyag ni ChatGPT kung gaano na kapurol at walang kaluluwa ang paggawa ng essay para sa mga estudyante. Upang makapagpatunay laban sa pandaraya sa akademya, kailangang ang edukasyon at literacy ay makinabang sa kaluluwa. Kung ang tanging layunin ay makakuha ng marka, patuloy na magagamit nang mali ang AI; ngunit kung mas pagsasaalang-alang ang personal at panloob na pag-unlad, maaaring magsilbi ang AI bilang isang makatwirang, bagama't limitado, na ates na pantulong sa pagtuturo. Ang pagkuha ng AI sa pagsusulat ay nagtapos sa isang mahabang pagbaba ng mga kondisyong sumusuporta sa mas malawakang pagsusulat at pag-iisip. Ang mga kabataan ay nakikibahagi sa isang impormasyon na kalaban ng mga kasanayang ito. Ang essay mismo ay isang labi mula sa panahong karaniwang nagbabasa ng mga aklat o nakatutok sa buong pelikula o palabas—mga standard mula 1935 o kahit noong 2000 na ngayo’y tila hindi na makakamtan. Ang mga kabataan ngayon, maliban sa mga eksepsyon, ay malamang na hindi makasabay sa mga kumplikadong palabas o klasikong panitikan. Ang malaganap na paggamit ng ChatGPT hindi para sa pagplano o proofread kundi sa paglikha ng nakasulat na saloobin ay nagpapaalam na kulang ang mga kabataan sa kasanayan sa komunikasyon, pakikinig, at kritikal na pag-iisip. Hindi lamang ito nag-uugat sa kakulangan sa pagbasa kundi pati na rin sa pagkawala ng mga pang-araw-araw na ritwal sa wika tulad ng pagsusulat ng mga tala, pagsusulat ng mga diary, pakikinig sa mga pangaral, pagsasalaysay, o pag-aorganisa ng mga gawain. Dahil dito, mas kaunti na ang ginagamit nilang salita at mas madalas nilang nahihirapang ayusin at maipahayag ang impormasyon. Nagkulang ang mga paaralan sa pagpapalit sa mga nawalang sosyal na ritwal na ito, kaya naging mga pabrika na lamang ng diploma na hindi pinapansin ang pagbaba ng kasanayan sa berbal na kasanayan, minsang nagtatrabaho pa ang mga kawani na kulang sa ganitong kakayahan. Ang edukasyong Amerikano mula kindergarten hanggang graduate school ay nakatuon sa mga kredensyal at trabaho, kaya ang pagsusulat nang mas malawakan ay naging isang hadlang sa halip na isang pangunahing paraan ng pagkatuto. Ang ensayo na gawa ni ChatGPT ay sumisimbulo sa paniniwala na ang eskwela ay tungkol sa mga marka, at ang kolehiyo ay tungkol sa pakipagkonekta at trabaho—na ngayon ay makakamtan nang minimal ang pagsisikap. Kaya ang mga kabataang stressed at adik sa screen ay walang halatang dahilan upang magsumikap pa, at walang makabuluhang alternatibo ang kultura ng edukasyon. Ang pagtaas ng grado at kumpetisyon sa kolehiyo ay nag-uudyok ng mga taktika sa paglaban kaysa sa tunay na pagsisikap. Ang pagsusulat ng mga essay ay parang isang organong vestigial—hindi na akma sa realidad ng mga estudyante.

Kapag nagsusumite ang mga estudyante ng mga papel na ginawa ng AI at ipinagtatanggol ang kanilang karapatan na gawin ito, tinatanggihan nila ang paniniwala na ang kanilang komunidad ay pinahahalagahan ang tuloy-tuloy na pagsusulat o kritikal na pag-iisip. Ang asahang makabuo ang digital native students ng magkakaugnay, multi-paragraph na argumento ay kasinlakas ng paghihintay na makagawa sila ng mga gawaing bukirin noong 19th century; walang tradisyong panlipunan na sumusuporta sa ganitong inaasahan. Dahil dito, kailangang mabago nang radikal ng mga guro ang pokus mula sa superficial na tagumpay papunta sa pagpapaunlad ng pagbasa, pagsusulat, at berbal na komunikasyon bilang pundasyon ng isang makabuluhang buhay. Bagamat kayang gawin ng AI ang mga rutinang gawain, nananatiling mahalagang tanong: anong uri ng kognitibo at komunikatibong gawain ang makabuluhan at marangal para sa tao, lalo na sa kabataan? Upang mapaliwanag ang layunin nito, dapat yakapin ng sekular na edukasyon ang katulad ng pananaw ng Kristiyanong humanismo, na pinahahalagahan ang masusing pagbasa at tuloy-tuloy na pagsusulat bilang pagpapalago sa metaphysical na potensyal ng kaluluwa. Ang paningin na ito, na sinuportahan ng tradisyon at lohika, ay nagsasabi na nangangailangan ang mga estudyante ng makahulugang dahilan upang linangin ang tunay na kasanayan sa pagsusulat. Dapat magpakita ang mga guro ng masigasig, functional literacy upang epektibong maipaliwanag ang mga dahilan na ito. Bagamat ang pagtawag sa “kaluluwa” ay parang relihiyoso, ito ay katugma ng sekular na humanismo at sumasalamin kina William James at Cardinal Newman. May praktikal na halaga ang konseptong ito, na nagsisilbing pananggalang laban sa pagsusuko ng ating isipan at katawan sa mga walang kaluluwa na superintelligences. Ang mga gawi na nagpapalago sa ating human na diwa ay mas katulad ng relihiyon kaysa sa teknokrasya, na posibleng magsilbing tulay sa pagitan ng sekular at relihiyosong pananaw tungkol sa AI. Tulad ng kasabihan, “Ang mga estudyanteng pakiramdam nila ay parang makina ay gagamitin ang makina. ” Matagal nang naging sekular at teknokratiko ang mga guro, ngunit maaaring panahon na upang mas maging Kristiyano ang pagtutok sa ganitong aspeto. Maaaring manguna si Pope Leo XIII, na tumuligsa sa dehumanizing na epekto ng industriyalisasyon, sa pagbabagong ito. Ang konsepto ng kaluluwa ay nagsisilbing sentrong paniniwala: maaring maniwala sa isang langit na kaluluwa o isang kaluluwa na tumututol na maging katulad ng cyborg. Ang kaluluwa ay sumasagisag sa coherence, layunin, at pagka-iba-iba, na nagbibigay ng motibasyon upang magtrabaho at umunlad. Ang kaluluwa, tulad ng kalamnan, ay maaaring palakasin; ang utak lang, na isang malaking modelo ng wika, ay hindi epektibo. Ang mga estudyanteng naniniwala na sila ay makina ay gagamitin ang makina; ang mga nakakaalam sa kanilang pagka-tao ay maaaring magtakda ng hangganan sa teknolohiya. Matagal nang sinusuportahan ng isang ekonomiya ng walang-kabuluhang “bullshit jobs” ang ganitong uri ng walang-silbing edukasyon. Ang buhay at trabaho ay nagkakaroon ng artipisyal at walang laman na pakiramdam; ang AI ay akma sa ganitong mekanikal na pattern. Ang pagbabalik sa metaphysics sa edukasyon ay maaaring magdulot ng katulad na pagbabalik sa workplace, na nagbibigay-diin sa dignidad at kahulugan. Sa minimum, dapat matutunan ng kabataan na ang literacy at malalim na pag-iisip ay mga mahalagang kasangkapan sa pakikipag-ugnayan sa AI at sa buong buhay, upang mapahintulutan silang magbigay ng may-kabatirang sang-ayon sa teknolohiya at hindi basta nalalakad na lang dito, ginagabayan nito.