James Walsh’ın yakın zamanda viral hale gelen New York makalesi, “Herkes Kolej’de Hile Yapıyor” başlıklı yazısı, eğitimde Yapay Zeka’nın yaygın rolünü ortaya koymasıyla şaşırtıcı olmamıştı — bu, günümüzde eğitim alanını bilen herkes için zaten aşikardı. Asıl önemli olan, Walsh’ın üniversite öğrencilerinin AI kullanımını meşrulaştıran tutarlı bir gerekçe inşa etmesi ve geniş çapta, gündelik bir şekilde hileye yaklaşımı ortaya koymasıydı. Z ve Alpha nesilleri, eski kuşaklarda yaygın olan kültürel dirençten yoksun. ChatGPT, iPhone’ların başlattığı dönüşümün tamamlanmasına öncülük ediyor ve bu nesli sadece okuryazarlık açısından değil, aynı zamanda okuryazarlığa karşı hoşnutsuzlukla da işaret ediyor. Yetişkinlik hayatımın büyük bölümünü tarih, İngilizce ve tiyatro öğretmeni ve eğitimci olarak geçirmiş biri olarak, geleneksel ev ödevi niteliğindeki denemelerin ortadan kalkışının derin reformlar ve eğitimin anlamının yeniden tanımlanmasını gerektirdiğine inanıyorum. Bu değişim, eğitimi ruhsal fikirlerle yeniden bağdaştırmak için bir fırsat sunuyor. ChatGPT, öğrencilerin deneme yazarlığının ne kadar ruhsuz hale geldiğini ortaya koydu. Akademik sahtekarlıkla mücadele etmek için eğitim ve okuryazarlık, ruhu harekete geçirmeli; yalnızca notlar veya dereceler hedeflenirse, AI’nin kötüye kullanımı devam edecektir. Ancak, kişisel ve içsel gelişim ön plana alınırsa, AI bir sınır koymak şartıyla, makul ve sınırlı bir öğretim aracı olabilir. Yapay zekanın yazma alanındaki hakimiyeti, uzun süredir devam eden uzun biçimli yazma ve düşünceyi destekleyen koşulların gerilemesini tamamlıyor. Gençler, bu becerilere karşı düşman olan bir bilgi ortamında büyüyorlar. Deneme yazısı, döne dolaşa, öğrencilerin düzenli kitap okuduğu ya da tam filmler ve dizilere odaklandığı 1935 ya da hatta 2000’lerdeki standartlardan kalma bir kalıntı haline geldi; bugünse bu standartlar neredeyse ulaşılmaz görünüyor. Günümüz gençleri, istisnalar dışında, karmaşık dizileri ya da klasik edebiyatı takip edemiyorlar. ChatGPT’nin planlama veya düzeltme değil de düşünce üretmek amacıyla kullanılması, gençlerin iletişim, dinleme ve eleştirel düşünme becerilerinin yetersiz olduğunu gösteriyor. Bu durum, yalnızca daha az kitap okumaktan değil, aynı zamanda günlük hayatta nota yazma, günlük tutma, vaaz dinleme, hikâye anlatma veya etkinlikler düzenleme gibi sözlü alışkanlıkların kaybolmasından kaynaklanıyor. Sonuç olarak, gençler daha az kelime kullanıyor, bilgiyi organize etme ve aktarma konusunda giderek zorlanıyorlar. Okullar, bu kaybolan sosyal ritüelleri yerine koymayı başaramadı ve diplomaya odaklanan fabrikalara dönüştü; sıkça bu becerilerden yoksun ve bu becerilere sahip olmayan personele istihdam sağlanıyor. Amerikan eğitim sistemi, anaokulundan lisansüstü eğitime kadar, beceriksizlikleri görmezden gelen, sadece belge ve istihdam odaklı bir hale geldi; uzun formlu yazılar ise, öğrenmenin temel bir göstergesi olmaktan çıkıp sadece bir engel haline geldi. ChatGPT ile yazılan denemeler, okulun sadece notlar almak ve üniversitenin sadece network kurmak ve işe girmek için olduğunu düşünen kültürel inancı simgeliyor — bu amaçlar artık minimal çaba ile elde edilebilir. Bu yüzden stresli, ekran bağımlısı gençler daha fazla çaba harcamayı gerektiren bir neden görmüyorlar ve eğitim ortamı da anlamlı bir alternatif sunmuyor. Not yükseltileri ve üniversite rekabeti, gerçek çaba yerine hayatta kalma taktiklerini teşvik ediyor. Makale yazmak, öğrencilerin gerçeklikleriyle bağdaşmayan, atavistik bir organ gibi.

Öğrenciler AI ile üretilmiş makaleleri sunup bunun hakları olduğunu savunduklarında, topluluklarının sürdürülebilir yazma veya eleştirel muhakeme değeri vermediğine karşı duruyorlar. Dijital yerli öğrencilerden tutarlı, çok paragraflı mantıklı argümanlar yazmalarını beklemek, 19. yüzyıl çiftçilik işleri yapmalarını istemek kadar gerçekçi değil; bunda toplumsal bir gelenek ya da destek yok. Bu nedenle, eğitimcilerin yüzeysel başarılardan derin okumaya, yazmaya ve sözlü iletişime geçiş yapması, anlamlı bir hayatın temel taşlarını oluşturması gerekiyor. AI rutin işleri halledebilirken, önemli soru şudur: İnsanlar, özellikle gençler, hangi bilişsel ve sözel çalışmalar anlamlı ve onurlu sayılır? Seküler eğitim, amacı körü körüne gerçekleştirilen eğitimin ötesine geçip, Hristiyan hümanizmine yakın bir duruşu benimsemeli; derin okuma ve sürekli yazma gibi uygulamalar, ruhun metafiziksel potansiyelini beslemek olarak değer kazanmalı. Bu bakış açısı, gelenek ve mantık tarafından destekleniyor ve öğrencilerin gerçek yazma becerileri geliştirmeleri için anlamlı nedenlere ihtiyaç duyduğunu gösteriyor. Öğretmenler, tutkulu ve fonksiyonel okuryazarlık modeli sunarak bu nedenleri etkili biçimde aktarabilirler. “Ruh”u çağırmak dini görünse de, bu seküler hümanizmle uyum sağlıyor ve William James ile Kardinal Newman gibi düşünürleri hatırlatıyor. Bu kavramın pratik değeri, akıllarımızı ve bedenlerimizi ruhsuz süper zekalara teslim etmemek için bize sağlam bir temel sağlar. İnsan doğasını geliştiren uygulamalar, teknoloji uzmanlığından çok, daha çok din anlayışına benzer; bu, seküler ve dini görüşleri AI konusunda uzlaştırabilir. Meşhur bir söz vardır: “Makineler gibi hisseden öğrenciler, makineleri kullanır. ” Onlarca yıldır eğitimciler daha seküler ve teknolojik hale gelirken, şu zamanda biraz daha Hristiyan vurgu yapmak gerekebilir. Tarihsel olarak endüstrileştirmenin insanları nesneleştirmesine karşı eleştiri getiren Papa Leo XIII, bu değişimi yönlendirebilir. Ruh kavramı, karşı durmaya ve varoluşa anlam kazandırmaya hizmet eder: ya cennet ruhuna inanılır ya da sibernetik gibi makinaya dönüşmekten direnç gösteren bir ruha. Ruh, tutarlılık, amaç ve benzersizlik içerir ve çalışma ve gelişmeye motivasyon sağlar. Bir ruh, kas gibi güçlendirilebilir; yalnızca beyin büyük bir dil modeli. Kendilerini makina olarak gören öğrenciler, makinelere güvenecek; insanlıklarını kabul edenler ise teknolojiyle sınırlar çizebilir. Yıllardır, anlamı olmayan “saçmalık işleri” ekonomisini destekleyen eğitim sistemi, benzer derecede anlamsız okullaşma ile destekleniyor. Hayat ve iş yapma deneyimi yapay ve boş gibi hissettiriyor; AI, bu mekanik yapıya mükemmel uyum sağlıyor. Eğitimde metafiziğe dönüş, belki de iş yerinde de aynı şekilde saygı ve anlamı ön plana çıkarabilir. En azından, gençler, okuryazarlığın ve derin düşüncenin, AI ile etkileşimde ve tam anlamıyla yaşamda bulunmanın temel araçları olduğunu öğrenmeli; böylece teknolojiyi pasif değil, bilinçli onayla kullanabilirler.