در نوزدهم ماه مه، افتخار حضور در مراسم افتتاحیه افسران نیروی دریایی منطقهٔ کلمبیا را داشتم که در آن‌ها به عنوان دریانوردان درجه‌دار در نیروی دریایی آمریکا و سرلشگران در نیروی دریایی مارینز منصوب شدند. روز بسیار زیبایی بود، آسمانی آبی و آرام با نسیمی ملایم که پرچم‌ها را به زیبایی موج می‌داد. پس از ارائه پرچم‌ها، مراسم با دعا مسیحی آغاز شد. سپس افسران آینده قسمی ادای دین کردند برای حمایت و دفاع از قانون اساسی، و دست راستشان را به سمت قانون اساسی واقعی بلند کردند، که در مقابل ساختمان موزه نیروی دریایی، در داخل آرشیو ملی، نگهداری می‌شود. من در کنار صحنه به عنوان نمایندهٔ دانشگاه خود حاضر بودم، که حدود یک پنجم از دانش‌آموختگان برنامهٔ NROTC در این منطقه را تشکیل می‌دهد. این یکی از آن ساعات بود که احساس غیرقابل جلوگیری عشق وطن، افتخار و سپاسگزاری نسبت به این جوانان آمریکایی در دل می‌جوشید. سخنران اصلی، یک ژنرال بازنشستهٔ معروف از نیروی مارینز بود که دربارهٔ رهبری به افسران جدید سخن گفت.

پس از مرور سوابق و گفتگو با او، کاملاً مشخص بود که درک عمیقی نسبت به موضوع دارد. او چند نکته را مطرح کرد که عمیقاً با من هم‌صدا شد و به من کمک کرد تا برخی فکرهایی که مدتی بود در ذهنم می‌چرخید، کنار هم بچینم، مخصوصاً از سفر اخیرم به رم. در حاشیهٔ برنامهٔ مراسم، شروع به نوشتن یادداشت‌هایی کردم. نصیحت او دربارهٔ رهبری، که مسئول کسانی است که تحت فرمان او هستند، در قالب عبارتی خلاصه شد که ابداع کرده بود: «رهبری با سر بالا و دست‌های آزاد. » او بر اهمیت عدم اجازه دادن به فناوری برای فاصله گرفتن افراد از هم تأکید کرد و گفت: «به صورت رو در رو با آنها ارتباط برقرار کنید، زانوی زانو، و کاملاً حضور داشته باشید. » اگرچه من هدف خاصی در نظر نداشتم، اما بسیاری از گفته‌های او اصول مهم طراحی برای هوش مصنوعی را روشن می‌کرد که از دیدگاهی کاتولیک، از زمانی که در نوامبر گذشته در یک سالگرد در کاسترینا پیو چهارم در باغ‌های واتیکان در یک فروم دوسره دربارهٔ هوش مصنوعی شرکت کردم، در حال بررسی آن‌ها بودم. آن رویداد تمرکز داشت بر توسعهٔ هوش مصنوعی به هدف خدمت به مأموریت‌های کلیسا.