Yapay zekanın teknoloji sektörünün hemen hemen her yönüne nüfuz etmesiyle birlikte, yapay zekanın daha ilginç uygulamalarını keşfetmeye giderek daha çok teşvik oldum. Bu artan dürtü sonunda, sadece eğlence amacıyla vibe kodlama uygulamalarıyla denemeler yapmak için tek amaçlı bir masaüstü bilgisayar toplamama yol açtı. İdareli bir bütçeyle, 3. 6GHz hızında çalışan AMD Ryzen 5 2400G işlemci ve Nvidia RTX 3090 ekran kartı tercih ettim. Bu kombinasyon, çevrimiçi diğer PC yapılandırıcılar tarafından yapay zeka görevleri için mükemmel derecede yetkin olarak onaylandı ve böylece doğru bir seçim yaptığımı düşündüm. Ve haklıydılar!Yeni kurulumum, en son hobim olan DeepAgent kullanarak basit uygulamalar yapmamı sağladı. Ancak, geriye dönüp baktığımda, yaptığım seçimde büyük bir hata yaptığımı fark ediyorum—ve bu hatadan büyük pişmanlık duyuyorum. Sorun şu ki, ve hâlâ da öyle, yalnızca tek bir özel kullanım alanı için tasarlanmış bir PC oluşturdum; bu alan ise artık günlük hayatımda geçerliliğini yitirdi. Bu yapılandırmaya, farkında olmadan hayatın pek bilinmeyen kurallarından biri olan “Kendini Bil”i çiğneyerek ulaştım. Bu durum iki şeyi anlatıyor: Birincisi, iş dışında, yalnızca işe ayrılmış bilgisayarlar haricinde, kişisel cihazlarımı sadece tek bir amaca adamak için pek şansım olmadı—çok meşgulüm.

Telefonum bu duruma mükemmel örnektir; hem mobil takvimim, hem tatil anılarımın deposu, hem de iletişim merkezim olarak aynı anda hizmet veriyor. İkincisi, ara sıra gösterdiğim ve “Kurtlar Vadisi” hikayesinde Toad ile paylaştığım bir kişilik özelliğini gözden kaçırdım—yeni bir hobiye birkaç ay boyunca kendini kaptırıp, aniden ilgi kaybedip bırakmak eğilimi. Tabii ki, yapay zekanın bunların sadece en yenisi olduğunu anlamalıydım, yakında başka bir hobi tarafından geçilecek olan. Bu iki yanlış, daha çok yönlü donanımlar içeren bir yapay zeka PC’si seçmiş olsaydım sorun yaratmazdı. Bunun yerine, biraz patates seviyesinde bileşenler seçtim—büyük dil modellerini çalıştırmaya yeterli, başka pek bir işe yaramayan. Bu durum, uzun bir kodlama oturumundan sonra, beynime biraz mola vermek istediğimde, Counter-Strike: Global Offensive oynamaya karar verdiğimde ortaya çıktı. O an, o güne kadar oldukça memnun kaldığım şık yapay zeka PC’m, tam anlamıyla uyumsuz bir rahatsızlığa dönüştü. İyi bir ekran kartım olmasına rağmen, sistemim büyük ölçüde CPU tarafından darboğazlanmıştı ve ayarları ne kadar değiştirsemdesin bu sorun çözülemiyordu. Çoğu oyunsever gibi, minimum kabul edilebilir FPS değerim 60’tı, altında oynama keyfim yoktu. Bu PC’de, hatta basit ve çizgi film vari grafiklere sahip oyunlarda bile en iyi elde edebildiğim FPS değeri 40’tı ve bu da ciddi anlamda kullanılamayacak derecede kötüydü. Elbette, CPU’yu daha güçlü bir modele yükseltebilirdim, ama başka darboğazlar da vardı—örneğin, 8GB yüklü RAM’in yavaşlığı ve yetersiz güç kaynağı, tıpkı bir tavuk kümesinde sadece ışıkları yakmaya yetecek kadar güçte olması gibi. Bu hikâyenin bir ahlaki varsa, o da şu: Bir uygulama için özel yapmayın bir PC; bunun yerine, baştan daha yüksek kriterlerle donanımınızı seçin ve çok yönlü, güçlü bir sistem kurun. Bunu yapmak, size birçok zorluğu ve muhtemelen önemli bir miktarda parayı da tasarruf ettirir. İşte hangi hobiniz olursa olsun—müzik bestelemek, VR oyunu oynamak veya kedinizin zaman atlamalı videolarını çekmek—güçlü ve çok yönlü bir sisteminiz olacak ki, ihtiyaçlarınızı karşılayabilsin!