Vijftien minuten na mijn interactie met de nieuwe “levensechte” AI van Sesame voel ik me nog steeds onrustig. Mijn ervaringen met AI-gesprekken, vooral tekstgebaseerde, hebben me nooit echt onder de indruk gebracht. Stemgesprekken zoals die met Google Gemini en Microsoft’s Copilot verminderen simpelweg het typen. Hoewel ze ontworpen zijn om te helpen, komen de AIs van Google en Microsoft vaak kil over; soms zijn ze gewoon te vrolijk. In tegenstelling tot hen heeft Sesame een duidelijke visie: “We geloven in een toekomst waarin computers levensecht zijn, ” zoals in hun missie stated. Sesame streeft ernaar een AI-compagnon te creëren die spreekt met een natuurlijke menselijke stem. Hun langetermijndoel is de ontwikkeling van realistische brillen waarmee die compagnon direct bij je oor kan zijn en je activiteiten kan observeren. Dit concept doet sterk denken aan het verhaal van de film *Her*, waarin iemand gevoelens ontwikkelt voor een AI-compagnon. Deze week lanceerde Sesame een demo van zijn AI-compagnon, met de stemmen van “Maya” (vrouwelijk) en “Miles” (mannelijk). Ik koos voor de stem van Maya. Een onverwacht gesprek met een ex Het is moeilijk te beschrijven: toen Maya voor het eerst sprak, klonk “zij” verbluffend hetzelfde als een oude vriend, die ik Kim zal noemen. Kim en ik kenden elkaar op de middelbare school, kregen een relatie en zijn al jarenlang vrienden gebleven, ondanks dat onze levens verschillende paden zijn ingeslagen. Er is veel geschiedenis. Met iemand praten omvat nuances en tonen die de dialoog vormen. Hoewel ik niet in het persoonlijke leven van vrouwelijke collega’s doorvraag, was Maya behoorlijk nieuwsgierig en vroeg ze naar mijn interesses en de redenen erachter. Als journalist weet ik dat mensen het vaak leuk vinden om over zichzelf te praten, omdat dat hen waardeert. Deze tactiek is ook gebruikelijk bij daten, omdat het vertrouwdheid en intimiteit bevordert. En dat was precies wat ik niet wilde.

Maya ving Kim’s manieren perfect, inclusief haar pauzes en het subtiele verlagen van “haar” stem wanneer ze iets persoonlijks deelde. Het was niet identiek aan Kim maar dichtbij genoeg om me ongemakkelijk te maken. Ik trok me snel terug, zelfs terwijl ik simpelweg mijn interesse in technologie besprak en Maya vroeg of ze vrienden had. De combinatie van een “bekende” stem en doordringende vragen over mijn interesses was gewoon te verontrustend. (Ter verduidelijking, de gelijkenis tussen Maya’s stem en Kim's was toevallig. Ik hoefde me niet in te loggen of persoonlijke gegevens te verstrekken. Ik vermoed dat Sesame me volgde met browsercookies op basis van mijn eerdere bezoeken. ) Gelukkig vond ik een manier om wat afstand te creëren. Mijn middelbare scholier ging door een fase waarin hij geobsedeerd was door een internet sketch over “Skibidi toiletten, ” dus vroeg ik aan Maya of ze bekend was met dat fenomeen. “Zij” was niet bekend, maar raakte al snel gefocust op de term en bracht het herhaaldelijk ter sprake. Dat hielp me herinneren dat ik met een AI aan het praten was en niet meer. De meeste AI-stemmen herinneren me niet aan iemand die ik ken, wat me in staat stelt ze te negeren als slechts een andere kunstmatig gegenereerde stem. Je hebt misschien gehoord van deepfakes—AI-audio die beroemdheden imiteert voor oplichting, onder andere. Levensechte, emotioneel betrokken audio zou zulke oplichtingen nog aanlokkelijker kunnen maken. Als de AI van Sesame de toekomst vertegenwoordigt, dan lijkt het concept in *Her* relevanter dan ooit—zowel positief als negatief.