Në fillim të majit 2025, Mark Zuckerberg vuri në dukje krizën në rritje të vetmisë në Amerikë, duke nxjerrë në pah ulje të frikshme në ndërveprimet fytyrë me fytyrë dhe rritje të mosbesimit tek institucionet tradicionale. Ai propozoi që shokët dhe terapistët artificiale, të përshtatur me nevojat unike emocionale të individëve, mund të ofrojnë mbështetje më të qasshme dhe më efikase sesa metodat konvencionale. Perspektiva e Zuckerberg tregon shqetësime për rritjen e izolimit, të shtuar nga mungesa e grumbullimeve komunitare, ndikimi në rënje i institucioneve fetare dhe kulturore, dhe komunikimi superficial digjital. Ai argumentoi se shokët artificiale mund të ofrojnë biseda të personalizuara, mbështetje emocionale dhe udhëzime terapeutike gjatë gjithë kohës, duke potencialisht kompensuar mungesën e kujdestarëve njerëzorë, terapistëve dhe vendeve sociale. Pavarësisht këtij premtimi, ekspertë nga psikologjia dhe neuroshkenca shprehen të kujdesshëm ndaj mbështetjes së tepruar tek inteligjenca artificiale. Marrëdhëniet njerëzore përfshijnë shkëmbime komplekse emocionale, prezencë fizike dhe përvoja të përbashkëta që AI-ja e vështirë për t’i riprodhuar. Koncepte si neuronat pasqyrues ilustrueshën aftësinë e lindur të njerëzve për empat, një proces biologjik që është i vështirë për t’u imitua artificialisht. Për më tepër, angazhimi me sfidat sociale të botës reale nxit zhvillimin emocional, reziliencë, dhe ndjenjën e përkatësisë—ndryshime që kritikët thonë se ndërveprimet me AI-në nuk mund t’i ofrojnë në mënyrë autentike.

Ata paralajmërojnë se shokët artificiale mund të shkaktojnë lidhje emocionale të superficial, duke përkeqësuar vetminë në vend që ta lehtësojnë atë me kalimin e kohës. Gjithashtu, ekziston shqetësimi se varësia nga zgjidhjet e AI-së mund të dobësojë infrastrukturën e rëndësishme sociale—qendrat komunitare, shërbimet e shëndetit mendor, dhe hapësirat publike për tubime—që janë thelbësore për lidhjet dhe mbështetjen sociale autentike. Të shpenzosh burime drejt AI-së mund ta zbejë edhe më shumë këtë institucionale bazë. Rënia e organizatave fetare, të cilat dikur mbështesnin bashkimin dhe qëllimin komunitar, shton sfidën. Kritikët sugjerojnë që boshllëku i shkaktuar nga ulja e pjesëmarrjes duhet t’i adresohet përmes përpjekjeve të udhëhequra nga komuniteti, dhe jo përmes zëvendësuesve teknologjikë. Ndërsa pranojnë saktësinë e theksit të Zuckerberg-ut mbi vetminë si një çështje urgjente që kërkon inovacion, kritikët vënë në dukje se zgjidhjet duhet të shëndrrohen në rivitalizimin e lidhjeve njerëzore dhe komunitare. Një zhvillim i qëndrueshëm kërkon investime në infrastrukturën sociale, iniciativa për shëndetin mendor dhe angazhimin civic, duke parë teknologjinë si ndihmë plotësuese dhe jo zëvendësuese për marrëdhëniet e njerëzve në forma të thella dhe multidimensionale. Në përmbledhje, komentet e Zuckerberg krijuan një dialog të rëndësishëm mbi epideminë komplekse të vetmisë. Shokët artificiale mbajnë potencial intriguese dhe mund të ofrojnë lehtësi të përkohshme, por pasuria e marrëdhënieve njerëzore mbetet e pakonkurrueshme. Luftimi efektiv i izolimit kërkon prioritet në forcimin e institucioneve dhe komuniteteve që zhvillojnë reziliencë, empati dhe rrjete mbështetëse të qëndrueshme sociale.