2025 yılının başlarında, Mark Zuckerberg Amerika'nın artan yalnızlık krizi konusunda dikkat çekti; yüz yüze iletişimdeki endişe verici düşüşleri ve geleneksel kurumlara güvende azalmayı örnek gösterdi. Kişilerin benzersiz duygusal ihtiyaçlarına göre uyarlanmış yapay zeka arkadaşları ve terapistlerin, geleneksel yöntemlerden daha erişilebilir ve etkili destek sunabileceğini öne sürdü. Zuckerberg’in bakış açısı, topluluk toplantılarındaki azalma, dini ve kültürel kurumların etkisinin zayıflaması ve yüzeysel dijital iletişim nedeniyle artan izolasyon endişelerini yansıtıyor. O, yapay zeka arkadaşlarının, 7/24 kişiselleştirilmiş sohbetler, duygusal destek ve terapötik rehberlik sağlayabileceğini, böylece insan bakıcıların, terapistlerin ve sosyal mekanların eksikliklerini telafi edebileceğini savundu. Ancak, psikoloji ve nörobilim uzmanları bu konuda aşırı güvenin tehlikelerine dikkat çekiyor. İnsan ilişkileri, karmaşık duygusal alışverişler, fiziksel varlık ve ortak deneyimler içerir; yapay zekanın bunları taklit etmesi zordur. Ayna nöronlar gibi kavramlar, insanların içsel empati kapasitesini gösterir ve bu biyolojik süreçler, yapay olarak taklit edilmesi güçtür. Ayrıca, gerçek dünyadaki sosyal sorunlarla uğraşmak, duygusal gelişim, direnç ve aidiyet duygusu kazandırır; eleştirmenlere göre, yapay zeka etkileşimleri bu unsurları gerçek anlamda sağlayamaz.

Uzmanlar, yapay zeka arkadaşlarının yüzeysel duygusal bağlar kurabileceği ve zamanla yalnızlığı artırabileceği konusunda uyarıyorlar. Bir diğer endişe ise, yapay zeka çözümlerine bağımlılığın, topluluk merkezleri, ruh sağlığı hizmetleri ve kamu alanları gibi kritik sosyal altyapıları zayıflatabileceği yönünde. Kaynakların yapay zeka yönünde kaydırılması, bu temel kurumların güçlenmesini engelleyebilir. Bir zamanlar toplumsal birlik ve amacın merkezinde yer alan dini kurumların gerilemesi de bu sorunu artırıyor. Eleştirmenler, azalan katılımın oluşturduğu boşluğun, teknolojik yerin daha çok toplumsal çabalarla doldurulması gerektiğini savunuyorlar. Zuckerberg’in yalnızlık sorununu acil ve yenilik gerektiren bir konu olarak doğru biçimde vurgulamasını kabul edenler olsa da, eleştirmenler, çözümlerin insan bağlantılarının ve topluluğun yeniden canlandırılmasına odaklanması gerektiğini belirtiyor. Sürdürülebilir ilerleme, sosyal altyapıya, ruh sağlığı girişimlerine ve toplumsal katılımın güçlendirilmesine yatırım yapmakla mümkündür; teknoloji ise, derin ve çok boyutlu insan ilişkilerinin yerini almak yerine, tamamlayıcı bir yardım olarak kullanılmalı. Özetle, Zuckerberg’in açıklamaları, karmaşık yalnızlık salgısı üzerine önemli bir diyaloğu tetikledi. Yapay zeka arkadaşları ilginç bir potansiyel taşırken, geçici rahatlık sağlayabilirler; ancak, insan ilişkilerinin zenginliği eşsizdir. Yalnızlıkla mücadele etkili bir şekilde, insan merkezli kurumların ve toplulukların güçlendirilmesine öncelik vererek, direnç, empati ve kalıcı sosyal destek ağları inşa etmekle mümkündür.