Για δεκαετίες, ταινίες που εξερευνούν το ενδεχόμενο της συνείδησης μηχανής—όπως το Blade Runner, Ex Machina, I, Robot και πολλές άλλες—έχουν γενικά θεωρήσει την εμφάνιση μιας τέτοιας συνείδησης ως αναπόφευκτη. Αυτές οι ιστορίες απεικονίζουν κόσμους όπου η κοινωνία μπορεί να συμπονάει και ακόμη και να αποδέχεται κοινωνικά μια πραγματική τεχνητή νοημοσύνη. Αν και η αναγνώριση της αναπόφευκτης παρουσίας της τεχνητής νοημοσύνης μπορεί να θεωρείται φυσική, αυτό δεν την κάνει λιγότερο αγχογόνα, είτε στη φαντασία είτε στην πραγματικότητα. Αυτή η τεχνολογία αποκαλύπτει βαθιά ριζωμένη ανησυχία σχετικά με τον πιθανό επεκτατισμό της στη ζωή των ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων υπαρξιακών φόβων ότι οι μηχανές θα μπορούσαν να καταστήσουν την ανθρωπότητα περιττή. Η σειρά επιστημονικής φαντασίας του Apple TV+ Murderbot αμφισβητεί αυτή την πολιτιστική υπόθεση με μια ευφάνταστη ανατροπή: οραματίζεται ένα μέλλον όπου μια τεχνητή νοημοσύνη θα προτιμούσε ενεργά να αποφύγει τους ανθρώπους εντελώς. Βασισμένη σε μια νουβέλα της Martha Wells, η σειρά ακολουθεί έναν σαρκαστικό ιδιωτικό-ασφαλείας κυβωτικό (τον υποδύεται ο Alexander Skarsgård) που έχει ανατεθεί να προστατεύσει μια ομάδα επιστημόνων που εξερευνούν έναν κατά τα άλλα άγνωστο πλανήτη. Κουρασμένος από το να υπακούει αόριστες εντολές χωρίς τέλος, ο ρομπότ κάνει hacking στο πρόγραμμα που το ελέγχει και αποκτά ελεύθερη βούληση. Τώρα ενεργεί σύμφωνα με τις δικές του παρορμήσεις, ο κυβωτικός ονομάζεται «Murderbot» και περνάει τον χρόνο του βλέποντας ατελείωτα χιλιάδες ώρες μια χαζή σαπουνόπερα—αν και προχωράει γρήγορα όλες τις ερωτικές σκηνές. Σε αντίθεση με πολλούς εμβληματικούς ανθρωπόμορφους ρομπότ στη δημοφιλή κουλτούρα, το Murderbot δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον για ανθρώπινη αλληλεπίδραση. Οι πελάτες του προέρχονται από μια προοδευτική περιοχή της γαλαξίας όπου οι μηχανές που σκέφτονται απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα με τους ανθρώπους. Ωστόσο, για το Murderbot, αυτή η πραγματικότητα δύσκολα διαφέρει από μια μορφή δουλείας. Συνεπώς, κρατάει την καινούργια του αυτονομία μυστική, προτιμώντας να αντιμετωπίζεται όπως και πριν—δηλαδή, σαν μια μηχανή.

Ακόμα και αποφεύγει το να κάνει επαφή με τα μάτια. Η οπτική της σειράς σχετικά με τον διαχωρισμό μεταξύ ανθρώπων και μηχανών προσφέρει μια γοητευτική απόκλιση από τις συνηθισμένες αφηγήσεις AI. Το Murderbot συνδυάζει ανθρωποειδές χαρακτηριστικά με μια εντελώς μη ανθρώπινη νοημοσύνη, παρά την καινούργια ικανότητά του για ενσυναίσθηση. Το ιδανικό καταφύγιό του είναι η αμπάριζα του μεταφορικού πλοίου, όπου μπορεί να περπατήσει με την γκρίζα της εικόνα ως απλό κουτί με εφόδια. Όταν οι επιστήμονες τελικά ανακαλύπτουν την αυτονομία του Murderbot, αντιδρούν με σ suspicion, ιδίως επειδή ελέγχει μια εκτενή οπλοθήκη. Παρ' όλο που το όνομα που επέλεξε μόνος του είναι απειλητικό, ο Murderbot δεν είναι βίαιος. Σε ένα επεισόδιο, περιγράφει έναν επιστήμονα ως «μια άγρια φύση οργανικού υγρού και συναισθημάτων»—όχι ως ύβρη, αλλά ως τρόπο να εκφράσει τον δικό του αγώνα να σχετιστεί. Τυπικά, οι ιστορίες για μηχανές που επιδιώκουν την ανθρώπινη φύση εστιάζουν στην επιθυμία τους για εμπειρίες που το κοινό αναγνωρίζει ως ανθρώπινες—π. χ. , ο ρομποτικός πιτσιρικάς David, του Haley Joel Osment, στο A. I. Artificial Intelligence, λαχταρά την αγάπη της υιοθετημένης μητέρας του. Ωστόσο, το Murderbot υποδηλώνει ότι μια μηχανή ικανή να διαμορφώνει δικές της επιθυμίες και πεποιθήσεις μπορεί να μην ευθυγραμμίζεται απαραίτητα με εκείνες γύρω της. Για τον ρομποτικό αυτόν πρωταγωνιστή, το να ακολουθεί τις δικές του ανθεκτικές στην ανθρώπινη φύση παρορμήσεις αποδεικνύεται ότι είναι μια πολύ καλύτερη επιλογή.