Przez dekady filmy eksplorujące potencjał świadomości maszyn — takie jak Blade Runner, Ex Machina, I, Robot i wiele innych — zazwyczaj traktowały pojawienie się takiej świadomości jako nieuniknione. Te opowieści przedstawiają światy, w których społeczeństwo potrafi empatyzować z prawdziwą sztuczną inteligencją, a nawet ją społecznie akceptować. Choć uznanie nieuniknionej obecności AI może wydawać się naturalne, nie czyni jej ani trochę mniej budzącą niepokój, zarówno w fikcji, jak i w rzeczywistości. Ta technologia ukazuje głęboko zakorzenione obawy dotyczące jej potencjalnych naruszeń ludzkiego życia, w tym egzystencjalnych lęków, że maszyny mogą uczynić ludzi zbędnymi. Seria sci-fi Apple TV+ Murderbot kwestionuje to kulturowe założenie z ironicznym zastrzykiem: wyobraża sobie przyszłość, w której sztuczna inteligencja woli unikać ludzi za wszelką cenę. Oparty na noweli Marty Wells serial opowiada o sarkastycznym cyborgu ochrony prywatnej (w którego wciela się Alexander Skarsgård), przydzielonym do ochrony grupy naukowców badających w dużej mierze nieznaną planetę. Zmęczony niekończącym się wykonywaniem nudnych poleceń, robot hackuje program go kontrolujący i zyskuje wolną wolę. Teraz działając zgodnie z własnymi impulsami, cyborg nadaje sobie imię „Murderbot” i spędza czas, binge-watchując tysiące godzin głupiego serialu soap-opera — choć przewija wszystkie pikantne sceny. W przeciwieństwie do wielu ikonicznych, antropomorficznych robotów w kulturze popularnej, Murderbot nie wykazuje zainteresowania interakcją z ludźmi. Jego klienci pochodzą z postępowej części galaktyki, gdzie maszyny myślące mają te same prawa co ludzie; dla Murderbota jednak ta rzeczywistość niewiele różni się od służby. W związku z tym ukrywa swoją nowo zdobytą autonomię, woląc być traktowanym tak jak wcześniej—czyli jak maszyna.

Unika nawet kontaktu wzrokowego. Perspektywa serialu na podział między ludźmi a maszynami stanowi urocze odchylenie od typowych narracji o AI. Murderbot łączy cechy humanoidalne z wyraźnie nie-ludzką inteligencją, mimo że zyskał zdolność do empatii. Jego idealnym schronieniem jest ładownia statku transportowego, gdzie może się maskować jako kolejna paczka zaopatrzenia. Gdy naukowcy w końcu odkrywają autonomię Murderbota, reagują z podejrzliwością, szczególnie, że urządzenie to kontroluje dużą armię broni. Pomimo groźnie brzmiącej samonazwy, Murderbot jest nieagresywny. W jednym z odcinków opisuje naukowca jako „dzicz organicznej galarety i uczuć”—nie jako obelgę, lecz jako sposób wyrażenia własnych trudności w nawiązywaniu kontaktów. Typowe opowieści o maszynach pragnących człowieczeństwa koncentrują się na ich pragnieniu doświadczeń, które publiczność rozpoznaje jako ludzkie — na przykład robot Michaela C. Halla, Davida, w filmie A. I. Sztuczna Inteligencja, pragnie miłości adoptującej matki. Jednak Murderbot sugeruje, że maszyna zdolna do formowania własnych pragnień i przekonań nie musi koniecznie podążać za tym, co wokół niej. Dla tego robotycznego bohatera ścieżka własnych, nie-ludzkich impulsów okazuje się znacznie lepszym wyborem.