Καθώς η τεχνητή νοημοσύνη διαμορφώνει όλο και περισσότερο την εκπαίδευση, είναι σημαντικό να επισημάνουμε ένα διαχρονικό, αποτελεσματικό εργαλείο διδασκαλίας: ποιοτικές, προσωπικές σχέσεις με τους μαθητές. Το πρώτο μου βίωσε αυτό με την καθηγήτριά μου ισπανικών στο λύκειο, γνωστή απλώς ως Señora, την σεβαστή μητέρα της σχολής μας στα ισπανικά. Η Señora άρχιζε την τάξη ρωτώντας: «¿Qué hay de nuevo?» (Τι νέο υπάρχει;), συμμετέχοντας σε συζήτηση με τους μαθητές για πρόσφατα γεγονότα όπως αγώνες κολύμβησης ή συναυλίες μπάντας. Ασφαλής και τρυφερή, αποκάλυπτε τις τελευταίες κουτσομπολιές, δημιουργώντας ένα ζεστό, φιλικό περιβάλλον που έκανε την εκμάθηση της ισπανικής φυσική και ευχάριστη. Αργότερα, ως δασκάλα ισπανικών και εγώ, αντιλήφθηκα πως η Señora έκανε πολύ περισσότερα από το να διδάσκει γλωσσικές δεξιότητες—φρόντιζε βαθιά τις συναισθηματικές καταστάσεις των μαθητών της, σημειώνοντας ποιοι ήταν ήσυχοι ή αντιμετώπιζαν δυσκολίες. Η τάξη της ήταν ένας ζωηρός κόμβος, όπου εκείνη προήδρευε από την ψηλή της καρέκλα, με το φλυτζάνι καφέ στο χέρι, διακοσμημένη με τις αγαπημένες της φράσεις «Es mi mundo» (Είναι ο κόσμος μου) και «Todo es posible, nada es seguro» (Όλα είναι πιθανά, τίποτα δεν είναι σίγουρο). Μαζί με τα μαθήματα γλώσσας, αξέχαστες στιγμές ήταν οι ιστορίες από τα ταξίδια της σε όλη τη Λατινική Αμερική, όπως η διερμηνεία σε φορμαρισμένη μικρή ομάδα αυτοκινητών και ο ύπνος στα ερείπια του Μάτσου Πίτσου, που μας μετέφεραν μακριά από την τάξη μας στη Γουισκόνσιν. Παρόλο που ολοκλήρωσα το σχολικό πρόγραμμα ισπανικών, μια φορά, εγώ και οι φίλοι μου ζητήσαμε από τη Señora να μας διδάξει το «Ισπανικά 6», και χωρίς δισταγμό, άφησε το διάλειμμά της για να μας βοηθήσει—μια θυσία που εκτίμησα μόνο όταν έγινα κι εγώ δασκάλα. Σε αυτές τις συναντήσεις, ειδικά τα πρωινά της Τετάρτης που δουλεύαμε μόνο στα Ισπανικά από το «Βιβλίο Ερωτήσεων» της, μοιραζόμασταν όχι μόνο γλώσσα, αλλά και τις ειλικρινείς απόψεις της για θέματα όπως οι ψυχές ταίρια, τα τατουάζ και τα ταξίδια. Η αληθινή δύναμη της Señora ήταν στην οικοδόμηση αυθεντικών σχέσεων, η «αρχική ΤΝ», δημιουργώντας πραγματικές ανθρώπινες συνδέσεις αντί να ακολουθεί τις τάσεις της εκπαιδευτικής τεχνολογίας.

Δυστυχώς, ο καρκίνος την ανάγκασε να εγκαταλείψει νωρίς το επάγγελμά της. Χρόνια αργότερα, η ντουλάπα της τάξης της παρέμενε ανέγγιχτη «por si acaso»— μη τυχόν και επιστρέψει, όπως ελπίζαν οι συνάδελφοί της. Όταν επισκέφθηκα τη ντουλάπα με έναν φίλο και μελετούσαμε τα χαρτιά, τα σχέδια μαθημάτων και τις ετικεταρισμένες φακέλους της, νιώσαμε την παρουσία της. Πήρα πρωτότυπα από τα φύλλα εργασίας και τις διαφανειες της για να ενισχύσω την αυτοπεποίθηση στη δική μου διδασκαλία, καθώς και βιβλία, αφίσες και το αγαπημένο της φλυτζάνι καφέ. Στο σχολείο μου, αναβίωσα το στιλ διδασκαλίας της, ακόμη και καθάρισα έναν προβολέα overhead για να χρησιμοποιήσω τα υλικά της κατά γράμμα. Αν και δεν απέφυγα τελείως την τεχνολογία, έδωσα προτεραιότητα στην ανθρώπινη σύνδεση που εκείνη είχε δείξει. Ξεκινώντας κάθε μέρα την τάξη με «¿Qué hay de nuevo?» ενώ απολαμβάνω τον καφέ από το φλυτζάνι της Señora, συνεχίζω την πρακτική της να παρατηρώ ποιοι φαίνονται εκτός και να ακολουθώ προσωπικά — συμμετέχοντας με τρόπους που κανένας bot ποτέ δεν θα μπορούσε. Αυτό το ισχυρό μείγμα γλωσσικής διδασκαλίας και αυθεντικής φροντίδας παραμένει ένα ανεκτίμητο εργαλείο στη διδασκαλία στον καιρό της άνοδος της τεχνητής νοημοσύνης.