همانطور که هوش مصنوعی هر روز بیشتر در شکل‌دادن به آموزش نقش دارد، تأکید بر یک ابزار آموزشی بی‌زمان و مؤثر اهمیت پیدا می‌کند: روابط حضوری و باکیفیت با دانش‌آموزان. اولین بار این را در مدرسه دبیرستانم با معلم اسپانیایی‌ام، که فقط «سنیورا» صدا می‌زدند و رزم‌داری محترم در بخش اسپانیایی ما بودند، تجربه کردم. سنیورا کلاس را با پرسیدن «¿Qué hay de nuevo?» (خبر جدیدی داری؟) آغاز می‌کرد، و با دانش‌آموزان درباره رویدادهای اخیر مانند مسابقات شنا یا کنسرت‌های گروه موسیقی صحبت می‌کرد. او به آرامی از آخرین اخبار و شایعات می‌گفت، فضایی گرم و گفتگومحور ایجاد می‌کرد که یادگیری زبان اسپانیایی را طبیعی و لذت‌بخش می‌ساخت. بعدها که خودم مدرس زبان اسپانیایی در دبیرستان بودم، فهمیدم سنیورا کاری فراتر از آموزش مهارت‌های زبانی انجام می‌دهد — او عمیقاً به حالت روحی دانش‌آموزان توجه داشت و متوجه بود چه کسی ساکت است یا درگیر مشکلات. کلاس او یک مرکز پرجنب‌وجوش بود که او روی صندلی بلند خود، با فنجان قهوه در دست، می‌نشست، و بر دستانش شعارهای مورد علاقه‌اش نقش بسته بود: «Es mi mundo» (این جهان من است) و «Todo es posible, nada es seguro» (همه چیز ممکن است، هیچ چیز قطعی نیست). علاوه بر درس‌های زبان، لحظات به‌یادماندنی شامل داستان‌هایی از سفرهایش در آمریکای لاتین بود، مانند ترجمه در کاروان‌های آیرسترین و خوابیدن در خرابه‌های ماچو پیکچو، که ما را فراتر از کلاس درسی‌مان در ویسکانسین می‌برد. با وجود اتمام برنامه زبان اسپانیایی مدرسه، من و دوستانم یک‌بار از سنیورا خواستیم «اسپانیایی ۶» را آموزش دهد، و بدون تردید زمان برنامه‌ریزی‌اش را برای کمک به ما اختصاص داد — چیزی که بعدها فقط زمانی که خودم معلم شدم، کاملاً قدردانش شدم. در این جلسات، به‌ویژه روزهای چهارشنبه که کاملاً به زبان اسپانیایی و با «کتاب سؤالات» او کار می‌کردیم، ما نه تنها زبان بلکه دیدگاه‌های صادقانه او درباره موضوعاتی مانند هم‌روح، تتو، و سفر را نیز می‌شنیدیم. قدرت واقعی سنیورا در ساخت تعاملات اصیل و واقعی بود، همان «هوش مصنوعی اولیه»، او برقراری ارتباط انسانی واقعی را ترجیح می‌داد و نه پیروی کورکورانه از مدهای فناوری آموزش.

متأسفانه، بیماری سرطان او را مجبور کرد زودتر از موعد از تدریس کناره‌گیری کند. سال‌ها بعد، کمد کلاسش همچنان بدون باز کردن «براساس فرض» باقی مانده بود — انگار او برمی‌گردد و همکاران امیدوار بودند. وقتی با دوستی به کمد او سر زدیم و دست بردیم و به اسناد، برنامه‌های درسی، و پوشه‌های برچسب‌خورده‌اش نگاه کردیم، حس حضورش را درک می‌کردیم. من نسخه‌های اصلی برگه‌های تمرین و شفافیت‌های درس‌هایش را برداشتم تا اعتماد به نفس خود در تدریس را تقویت کنم، و همچنین کتاب‌ها، پوسترها و فنجان قهوه محبوبش را. در مدرسه خودم، سبک تدریس او را زنده کردم، حتی یک پروژکتور متن‌بالا را دوباره برداشتم تا مواد او را کامل و دقیق استفاده کنم. هرچند من فناوری را کاملاً کنار نگذاشتم، اما ارتباط انسانی که او نمونه‌سازی می‌کرد را در اولویت قرار دادم. شروع کلاس هر روز با «¿Qué hay de nuevo?» و نوشیدن از فنجان سنیورا، سبک او در مشاهده اینکه چه کسی حالت عادی ندارد و دنبال کردن سوال‌های شخصی را ادامه دادم — روشی که هیچ رباتی هرگز نمی‌تواند جایگزین‌اش باشد. این ترکیب قدرتمند آموزش زبان و مراقبت واقعی، همچنان یکی از ابزارهای آموزشی بی‌بدیل در کنار رشد هوش مصنوعی باقی می‌ماند.