Naarmate AI de onderwijs steeds meer vormgeeft, is het belangrijk om een tijdloos en effectief onderwijsmiddel te benadrukken: hoogwaardige, persoonlijke relaties met studenten. Ik ervoer dit voor het eerst bij mijn middelbare schoolspaanslerares, simpelweg bekend als Señora, de gerespecteerde matriarch van onze Spaanse afdeling. Señora begon de les altijd met de vraag: “¿Qué hay de nuevo?” (Wat is er nieuw?), waarmee ze met studenten sprak over recente gebeurtenissen zoals zwemevenementen of harmonieconcerten. Ze onthulde op een zachte manier het laatste roddelnieuws, waardoor een warme, conversatiegerichte sfeer ontstond waarin leren Spaans natuurlijk en plezierig aanvoelde. Later, toen ik zelf docent Spaans op de middelbare school werd, besefte ik dat Señora veel meer deed dan enkel taalvaardigheden onderwijzen—ze was zeer attent op de emotionele toestand van haar studenten en zag wie stil was of moeite had. Haar klaslokaal was een levendige plek waar ze vanuit haar hoge krukje, met haar koffiebrander in de hand, regeerde. Daar stonden haar favoriete zinnen: “Es mi mundo” (Het is mijn wereld) en “Todo es posible, nada es seguro” (Alles is mogelijk, niets is zeker). Naast taallesjes waren er memorabele momenten, zoals verhalen over haar reizen door Latijns-Amerika, zoals interpreteren voor een Airstream-caravan en slapen in de ruïnes van Machu Picchu, waarmee ze ons meenam ver buiten onze klas in Wisconsin. Hoewel ik het Spaansprogramma van de school had afgerond, vroegen mijn vrienden en ik ooit of Señora “Spaans 6” wilde onderwijzen. Zonder aarzeling gaf ze haar vrije moment op om ons te helpen—aankomst die ik pas echt begon te waarderen toen ik zelf leraar werd.

Tijdens die sessies, vooral op woensdagen waarbij we volledig in het Spaans werkten met haar “Vragenboek, ” deelden we niet alleen haar taalgebruik maar ook haar openhartige mening over onderwerpen zoals zielsverwanten, tatoeages en reizen. De ware kracht van Señora lag in het opbouwen van authentieke interacties, het “originele AI, ” het smeden van echte menselijke connecties in plaats van het najagen van technologische trends. Helaas wees kanker haar vroeger dan verwacht de klas te verlaten. Jaren later bleef haar kast in de klas onaangeroerd, “por si acaso”—voor het geval dat ze terug zou komen, hoopten collega’s. Toen ik samen met een vriend de kast bekeek, haar papieren, lesplannen en gelabelde mappen doorzoekt, voelden we haar aanwezigheid. Ik nam originele werkbladen en transparanten mee om mijn eigen vertrouwen in mijn onderwijs te versterken, evenals haar boeken, posters en haar geliefde koffiepotje. Op mijn eigen school herleefde ik haar stijl, zelfs door een overheadprojector uit de kast te halen en haar materialen precies te gebruiken. Hoewel ik niet helemaal technologie vermeed, gaf ik prioriteit aan de menselijke verbinding die zij modelleerde. Elke dag begon ik de les met “¿Qué hay de nuevo?” terwijl ik uit Señora’s mok namapte, en ik bleef haar gewoonte volgen om te letten op wie er anders uitzag en daar persoonlijk op te reageren—op een manier die geen enkele bot kon evenaren. Deze krachtige combinatie van taalonderwijs en oprechte zorg blijft een onmisbaar onderwijsmiddel in een tijd waarin AI steeds meer terrein wint.