W miarę jak sztuczna inteligencja coraz bardziej kształtuje edukację, ważne jest, aby podkreślać ponadczasowe, skuteczne narzędzie nauczania: wysokiej jakości, osobiste relacje z uczniami. Po raz pierwszy doświadczyłem tego w mojej szkole średniej, dzięki mojej nauczycielce hiszpańskiego, znanej po prostu jako Señora, szanowanej matriarchi naszego działu języka hiszpańskiego. Señora rozpoczynała lekcję pytaniem: „¿Qué hay de nuevo?” (Co nowego?), angażując uczniów w rozmowy o ostatnich wydarzeniach, takich jak zawody pływackie czy koncerty orkiestry. Delikatnie odkrywała najnowsze plotki, tworząc ciepłe, rozmownicze środowisko, które sprawiało, że nauka hiszpańskiego była naturalna i przyjemna. Później, będąc nauczycielem hiszpańskiego w liceum, zdałem sobie sprawę, że Señora robiła znacznie więcej niż tylko nauczanie języka – była głęboko wrażliwa na emocje swoich uczniów, dostrzegając, kto jest cichy albo ma trudności. Jej klasa była tętniącym życiem miejscem, gdzie z dumnie siedząc na wysokim stołku, z kubkiem kawy w ręku, wypowiadała swoje ulubione frazy „Es mi mundo” (To mój świat) i „Todo es posible, nada es seguro” (Wszystko jest możliwe, nic nie jest pewne). Oprócz lekcji językowych, niezapomniane chwile to opowieści z jej podróży po Ameryce Łacińskiej, jak tłumaczenia dla karawany Airstream czy spanie w ruinach Machu Picchu, które przenosiły nas daleko poza szkolną klasę w Wisconsin. Mimo ukończenia szkolnego programu hiszpańskiego, ja i moi przyjaciele raz poprosiliśmy Señorę, by nauczyła nas „Hiszpańskiego 6”, a ona bez wahania poświęciła nam swoją przerwę na planowanie – to poświęcenie zyskałem pełniejsze zrozumienie dopiero jako nauczyciel. Podczas tych zajęć, zwłaszcza w środy, pracując wyłącznie po hiszpańsku z jej „Księgą pytań”, dzieliliśmy się nie tylko językiem, ale także jej szczerym spojrzeniem na tematy takie jak duchowi partnerzy, tatuaże czy podróże. Prawdziwą siłę Señory stanowiło budowanie autentycznych relacji, „oryginalna SI”, tworzenie prawdziwych ludzkich kontaktów zamiast podążania za trendami technologicznymi w edukacji.

Niestety, rak zmusił ją do wcześniejszego odejścia z nauczania. Lata później, jej szafa w klasie pozostała nietknięta, „por si acaso” – na wypadek, gdyby wróciła, jak mieli nadzieję koledzy. Gdy odwiedziłem tę szafę z przyjacielem, przeglądając jej papiery, plany lekcji i teczki z opisanymi materiałami, wyczuliśmy jej obecność. Zabrałem oryginały jej arkuszy i przezroczyste folie, by wzmocnić swoje zaufanie jako nauczyciel, a także jej książki, plakaty i ukochaną filiżankę kawy. W mojej szkole odnowiłem jej styl nauczania, nawet odkurzając projektor overhead, by korzystać z jej materiałów dosłownie tak, jak ona je przygotowała. Choć nie unikałem technologii całkowicie, to priorytetem była dla mnie ludzka więź, którą ona pokazywała. Rozpoczynając każdą lekcję od „¿Qué hay de nuevo?” przy okazji picia z filiżanki Señory, kontynuowałem jej zwyczaj obserwowania, kto wygląda na nie w formie i osobistego kontaktu – angażując się w sposób, w jaki żaden bot nigdy nie mógł. To potężne połączenie nauczania języka i szczerej troski pozostaje niezastąpionym narzędziem edukacyjnym w obliczu rozwoju AI.