Yapay zeka eğitimleri giderek şekillendirdikçe, zamanın dışına çıkmamış ve etkili bir öğretim aracı olan yüksek kaliteli, yüz yüze ilişkilerin önemini vurgulamak gerekir. Bunu ilk kez lise İspanyolca öğretmenim olan, sadece Señora olarak tanınan, saygı duyulan İspanyolca bölümümüzün matriarkasıyla deneyimledim. Señora, derslere “¿Qué hay de nuevo?” (Ne var ne yok?) diye başlayarak, öğrencilerle yüzme yarışları ya da band konserleri gibi son olaylar hakkında sohbet ederdi. Nazikçe en yeni dedikoduları ortaya çıkarır, sıcak ve samimi bir ortam yaratarak İspanyolca öğrenmeyi doğal ve keyifli hale getirirdi. Sonrasında, kendim de lise İspanyolca öğretmeni olunca, fark ettim ki Señora sadece dil becerileri öğretmekle kalmıyor; öğrencilerinin duygusal hallerine de derinden dikkat ediyordu, kimin sessiz ya da zorlandığını fark ediyordu. Sınıfı, uzun taburesinde, elinde kahve bardağıyla, sevdiği ifadelerle süslenmiş “Es mi mundo” (Bu benim dünyam) ve “Todo es posible, nada es seguro” (Her şey mümkün, hiçbiri kesin değil) durarak canlı bir merkezdi. Dil derslerinin yanı sıra, Latin Amerika’yı gezdiği seyahatlerinden anlattığı, Airstream karavanında tercümanlık yaptığı ve Machu Picchu kalıntılarında uyuduğu anılar, Wisconsin’deki sınıfımızın çok ötesine geçerek bizi taşırdı. Okulun İspanyolca programını tamamlamış olmamıza rağmen, arkadaşlarım ve ben bir kere Señora’dan “İspanyolca 6”yı öğretmesini istedik ve tereddüt etmeden ders programını bizim için ayırdı—bu fedakarlığı sadece meslektaş olarak değil, gerçekten takdir edebildim. Bu derslerde, özellikle Çarşamba günleri, “Sorular Kitabı”ndan tamamen İspanyolca çalışarak, yalnızca dil değil, aynı zamanda onun duygularını, ruh eşleri, dövme ve seyahat gibi konulardaki açık görüşlerini de paylaştık. Señora’nın gerçek gücü, otantik etkileşimler kurmadaki yeteneğinde yatıyordu, yani “orijinal yapay zeka” olarak, gerçek insan bağları kurmak, eğitim teknolojisi trendlerini peşinden koşmak yerine.

Ne yazık ki, kanser nedeniyle erken yaşta öğretmenliği bırakmak zorunda kaldı. Yıllar sonra, onun sınıf dolabı “por si acaso”—yani, gelişmiş diye düşünülerek, geri dönmesi umuduyla—dokunulmamış halde kaldı. Bir arkadaşla dolaba girdiğimizde, onun kağıtlarını, ders planlarını ve etiketlenmiş klasörlerini karıştırırken onun izlenimini hissettik. Kendi öğretim güvenimi artırmak için onun orijinalleri olan çalışma kağıtlarını ve transparanları aldım, ayrıca onun kitaplarını, posterlerini ve değerli kahve kupasını da yanımda götürdüm. Okuluma geri döndüm ve onun öğretim tarzını yeniden canlandırdım, hatta onun materyallerini tam anlamıyla kullanmak için bir overhead projektörü bile tozunu alıp çıkardım. Teknolojiyi tamamen dışlamasam da, onun modellediği insan bağını ön planda tuttum. Her günü “¿Qué hay de nuevo?” ifadesiyle ve Señora’nın kupasını yudumlayarak başlattım, onun gözlemleme ve kişisel olarak takip etme geleneğini devam ettirdim—ki bu, hiçbir botun yapamayacağı kadar derin ve anlamlı bir dil öğretimi ve samimi ilgiyle birleşti. Bu güçlü dil eğitimi ve içten ilgi karışımı, yapay zekanın yükselişi ortasında vazgeçilmez bir öğretim aracı olmaya devam ediyor.