Isipin na graduate ka na may degree sa liberal arts sa gitna ng patuloy na pagsulong ng AI—iyan ang kaisipan na hinarap ko nang talakayin ko ang College of Liberal Arts ng Temple University, ang aking alma mater, noong masyadong buwan. Walang sinuman ang tunay na nakakaalam kung anong nakalaan sa kinabukasan ng AI, kabilang na ang mga lumikha nito. Pinili ko ang optimismo na nakatuon sa isang pangunahing katotohanan: gaano man ka-Advanced ang AI, hindi nito mauubos ang pagiging tao. Ang ating kakaibang koneksyon bilang tao ay nagbibigay sa atin ng natatanging avantaj. Narito ang talumpati na aking binigkas: Ikinagagalak kong makipag-usap sa Class of 2025 ng Temple College of Liberal Arts. Nagtiis kayo sa “mga kapanahunang interesting”—mula sa pagharap sa Covid noong high school at kolehiyo, hanggang sa ingay sa social media, at sa kasalukuyang nakababahalang klima politikal. Naiintindihan ko; noong ako’y nag-aral sa Temple higit sa 50 taon na ang nakakaraan, ang Amerika noon ay katulad ding tensiyonado sa ilalim ni Nixon, habang nagpapatuloy ang Vietnam War at may mga alingawngaw ng kawalang-katiyakan. Ngunit, may kinatatakutan kayo na wala sa aking henerasyon: na maaari pang palitan ng AI ang ating mga trabaho sa hinaharap at maantala ang ating mga pangarap sa karera. Noon sa Temple, hindi ako nakatanggap kailanman ng computer keyboard. Halos isang dekada matapos ang aking pag-graduate bago ko nakapatik nang direkta sa isang computer habang nagsusulat tungkol sa mga hacker para sa Rolling Stone—isang pintuan na nagdala sa akin sa larangan ng AI. Sa MIT, nakilala ko si Marvin Minsky, isang pionero na noong 1956 ay naniniwala nang optimistiko na ang mga computer ay sasagot na ang iniisip tulad ng tao. Ngunit nanatiling mailap ang pangakong ito ng dekada-dekada, madalas pinapagtawanan bilang laging “10 taon ang layo. ” Hanggang sa mga breakthrough sa neural networks mga 20 taon na ang nakalilipas, kasabay ng paglabas ng makapangyarihang mga modelo tulad ng ChatGPT noong 2017, na nagsilbing tulay upang gawing realidad ang AI mula sa science fiction. Marami sa inyo marahil ay nakipagtulungan na sa malalaking language models gaya ng ChatGPT. Sana ay hindi ninyo ginamit ang mga ito upang ipalit sa sarili ninyong gawa—bagamat hindi ko kayo huhusgahan ngayon, kapag kayo ay sinusubaybayan ng inyong mga propesor. Noon sa WIRED, nakipanayam ako sa mga lider na tinatawag ang kanilang mga proyekto bilang “ang huli nilang imbensiyon, ” na nakikita ang AI na makahihigit sa tao sa paggawa ng kahit anong gawain—ang artificial general intelligence (AGI). Ang nakalipas na hinaharap na ito ay maaaring magdulot ng pagkabalisa habang papasok kayo sa workforce, humaharap sa kolaborasyon at kompetisyon kasama ang AI. Pero sasabihin ko, hindi—nananatiling napakahalaga ng inyong edukasyon. Taglay ninyo ang isang bagay na kailanman ay hindi magiging kaya ng isang computer: ang inyong pagiging tao, isang superpower na nahuhubog sa larangan ng liberal arts tulad ng Psychology, History, Anthropology, Sociology, Philosophy, Political Science, atbp. Ang mga disiplina na ito ay nagsusuri ng kilos at paglikha ng tao na may buong pakikiramay na tanging tao lamang ang makapagbibigay. Ang inyong mga pananaw ay nagdadala ng katotohanan na nagmumula sa pakikisalamuha sa kapwa tao. Alam ito ng industriya ng teknolohiya. Kilalang sinikap ni Steve Jobs na pagsamahin ang mga computer at liberal arts. Noong una, pinaprioritize nila ang mga degree sa computer science pero agad nilang napagtanto ang napakalaking halaga ng mga nagtapos sa liberal arts sa pagtuturo ng komunikasyon, negosyo, pamamahala, at kultura—marami sa kanila ang naging pangunahing empleyado. Pati ang mga kumpanyang AI ay nakikinabang: halimbawa, ang presidente ng Anthropic ay isang English major na naimpluwensyahan ni Joan Didion. Ang inyong trabaho ay nakabubuo ng isang tunay na koneksyon ng tao na hindi magagawa ng AI: ang pagbuo ng tunay na ugnayan.

Nag-training ang OpenAI ng mga modelo upang makagawa ng malikhaing pagsusulat, pero ang malikhaing gawa nang walang kaluluwa ng tao ay pakirandam. Isipin mong bumasa ng isang makabagbag-damdaming nobela o makinig sa isang nakakaantig na kanta, at malalaman mong gawa ito ng makina—maaaring makaramdam ka ng pagkadismaya. Nagpapatunay ang mga pag-aaral na mas pinapahalagahan ng tao ang likha na gawa ng tao, kahit na hindi nila agad mapapansin kung ito ay gawa ng AI o tao. Ipinapakita ng mga pag-aaral sa utak na mas nakakatanggap tayo nang mas positibo kapag naniniwala tayong isang tao ang lumikha nito. Ang primal na koneksyong ito ay nasa puso ng humanities—and nananatiling iyong superpower. Hindi ko ito hahayaang pumayat: ang AI ay magbabago sa merkado ng trabaho, magpapawalang-saysay sa ilang mga papel. Ngunit itinuro sa atin ng kasaysayan na may mga bukas na bagong trabaho na aanyayahan ng makabagong teknolohiya—mga trabahong hindi mapapalitan ng AI dahil nakasalalay ang mga ito sa tunay na koneksyon ng tao. Ang tunay na edukasyon na nakuha ninyo sa Temple, kasabay ng inyong natatanging katangian bilang tao—kuryusidad, malasakit, katatawanan—ay magpapalakas sa pagtutok ninyo sa inyong gawain. Sa pagsisimula ng inyong mga karera, yakapin ninyo ang inyong pagka-tao. Gamitin ang AI bilang kasangkapan upang i-automate ang mga paulit-ulit na gawain at magpaliwanag ng mga komplikasyon—maaaring itong maging isang napakahalagang assistant. Ngunit magtagumpay kayo sa pamamagitan ng pag-aalay ng inyong puso at natatanging pananaw. Wala ni isang AI ang may puso. Kaya, Class of 2025, iniwan ko sa inyo ang isang gabay na mantra sa mga hamong panahong ito: I. Am. Human. Sabihin ninyo nang sabay: I Am Human. Binabati ko kayo. Maglakad na at sakupin ang mundo—nananatili pa rin itong sa inyong mga kamay upang hubugin. At isang huling pahayag: Hindi ko ginamit ang AI sa pagsulat nitong talumpati. Maraming Salamat. (Maaari ninyong mapanood ang buong talumpati dito, suot ang pormal na kasuotan sa paaralan. )