Prezes Anthropic, Dario Amodei, przewiduje, że do przyszłego roku sztuczna inteligencja zajmie się wszystkimi zadaniami programistycznymi, co wywołuje kryzys egzystencjalny wśród niektórych inżynierów oprogramowania. Shawn K, inżynier z dwudziestoletnim doświadczeniem i dyplomem z informatyki, stracił pracę w kwietniu ubiegłego roku i obecnie boryka się z problemami finansowymi — mieszka w kamperze, realizuje zamówienia przez DoorDash i sprzedaje rzeczy na eBay po tym, jak zniknęło jego poprzednie wynagrodzenie w wysokości 150 000 dolarów. Chociaż zwolnienia w branży technologicznej nie są mu obce — stracił pracę także po kryzysie finansowym w 2008 roku i podczas pandemii — tym razem jest inaczej. Po wysłaniu 800 CV otrzymał mniej niż 10 zaproszeń na rozmowy kwalifikacyjne, z których niektóre przeprowadzane były przez agentów AI zamiast ludzi, co sprawia, że czuje się „niewidzialny” i odrzucany jeszcze zanim zostanie rozpatrzony przez człowieka. Obawia się, że to dopiero początek „katastrofalnej fali społeczno-ekonomicznej”, którą nazywa „Wielkim Przesiedleniem”, które już się rozpoczęło. Ostatnia praca K była związana z firmą skupiającą się na metaverse, kiedyś uwazaną za kolejną wielką rzecz, ale teraz zdominowaną przez postępy w AI, takie jak ChatGPT. Obecnie, bez perspektyw na pracę w branży technologicznej w centralnym Nowym Jorku, jego dochody pochodzą z nisko płatnych prac dorywczych i sprzedaży, przynosząc tylko kilka setek dolarów. Rozważał powrót do szkoły po certyfikat techniczny lub licencję na kierowcę ciężarówki, ale koszty były zbyt wysokie.

Choć inżynieria oprogramowania nadal jest uznawana przez amerykańskie Biuro Statystyki Pracy za dynamicznie rozwijającą się dziedzinę, historie takie jak historia K podkreślają narastający problem rozbieżności. Amodei przewiduje, że do września AI będzie pisała 90% kodu, a totalnie wszystkie programy mogą powstać w ciągu 12 miesięcy. Ten trend przyczynił się do ponad 150 000 zwolnień w branży technologicznej w 2024 roku oraz kolejnych 50 000 na początku 2025 roku. K ostrzega, że ta tendencja zagraża niemal wszystkim i ubolewa nad brakiem rozwiązań społecznych, które mogłyby zaradzić tym skutkom. Krytykuje firmy za korzystanie z AI głównie w celu obniżenia kosztów i redukcji personelu zamiast zwiększania wydajności pracowników. Pomimo utraty pracy, K pozostaje pełen nadziei i identyfikuje się jako „maksymalistą AI”, akceptując fakt, że jeśli AI go prześcignie, nie jest to nic osobistego. Jego prawdziwa frustracja tkwi w tym, że firmy kurczowo trzymają się starych mentalności, zwalniając zespoły deweloperskie zamiast wykorzystywać potencjał AI do potrojonego wzrostu produktywności.