Anthropic CEO'su Dario Amodei, yapay zekanın önümüzdeki yıl itibarıyla tüm kodlama görevlerini üstleneceğini öngörüyor, ancak bu durum bazı yazılım mühendisleri için varoluşsal bir kriz yaratıyor. İki dönemlik tecrübeye ve bilgisayar mühendisliği diplomasına sahip yazılım mühendisi Shawn K, geçen Nisan ayında işini kaybetti ve şu anda maddi açıdan zorlanıyor—bir RV’de yaşıyor, DoorDash yapıyor ve önceki 150. 000 dolar maaşının kaybolmasının ardından eBay’de eşyalarını satıyor. Teknoloji şirketlerinin işten çıkarmaları onun için yeni değil—2008 finansal krizinden ve pandemiden sonra da işlerini kaybetmişti—ama bu sefer farklı hissettiriyor. 800 başvuru gönderdikten sonra, sadece 10’dan az görüşmeye çağrıldı ve bazılarında insan yerine AI ajanlarıyla görüşüldü, bu da onu “görünmez” hissettirdi ve insan değerlendirmesi öncesinde filtrelenmiş oldu. Bu durumu yalnızca başlangıç olarak görüyor ve bunun “sosyal ve ekonomik bir felaket dalgası” olabileceğinden endişe ediyor; buna “Büyük Yer Değiştirme” diyor ve bunun şimdiden devam ettiğine işaret ediyor. K’nin son işi, bir zamanlar bir sonraki büyük gelişme olarak övülen, ancak şimdi ChatGPT gibi yapay zeka gelişmeleriyle gölgede kalan metaverse odaklı bir şirketteydi. Artık Orta Kuzey New York’ta teknoloji işi bulma umudu kalmadı, gelirini düşük ücretli gig işleri ve satışlardan sağlıyor, sadece birkaç yüz dolar kazanıyor.

Teknoloji sertifikası veya kamyonculuk lisansı almak için okula dönmeyi düşündü, ancak maliyetler çok yüksekti. Yazılım mühendisliği, ABD Çalışma İstatistikleri Dairesi tarafından hâlâ hızlı büyüyen bir alan olarak sınıflandırılsa da, K gibi hikâyeler artan bir kopuşu gösteriyor. Amodei, Eylül ayı itibarıyla yapay zekanın %90 oranında kod yazacağını ve 12 ay içinde tüm kodu üstlenebileceğini öngörüyor; bu da 2024 yılında 150. 000’in üzerinde teknoloji işsizliği ve 2025’in başlarında ek 50. 000 iş kaybına neden oldu. K, bu trendin neredeyse herkesi tehdit ettiğini ve bu etkileri ele alan toplumsal çözümlerin eksikliğine hayıflanıyor. Şirketleri, çalışanların yeteneklerini artırmak yerine maliyetleri düşürmek amacıyla yapay zekayı kullanmakla eleştiriyor. İşini kaybetmesine rağmen, K hâlâ umutlu ve kendisini bir “Yapay Zeka Maksimalisti” olarak görüyor; eğer yapay zeka onun performansını aşarsa, bu onun kişisel bir mesele olmadığını kabul ediyor. Gerçek hayal kırıklığı ise, işletmelerin eski zihniyetlere sarılarak, AI kullanmak yerine geliştirici ekiplerini kesmeleri ve üretkenliği katlanarak artırmak yerine, bu duruma direnmeleri.