Deze gastbijdrage van Adrian Brinkn, medeoprichter van Anoma en Namada, stelt dat decentralisatie in de blockchain-industrie breed onbegrepen is — het is een leeg slogan geworden in plaats van een zinvol doel. Brinkn benadrukt dat decentralisatie zelf niet het einddoel is; veeleer is soevereiniteit dat. Soevereiniteit betekent dat individuen en gemeenschappen volledig controle hebben over hun infrastructuur, activa en gegevens, onafhankelijk, zonder afhankelijk te zijn van verafgelegen validatorencartels of wereldwijde netwerken die kwetsbaar zijn voor overname, censuur of storingen. Dit fundamentele streven ligt ten grondslag aan het bestaan van blockchain-technologie. Momenteel verschuiven wereldwijde netwerken zoals Ethereum en Bitcoin, hoewel ontworpen om trustless en onstuitbaar te zijn, slechts het vertrouwen van gecentraliseerde banken en overheden naar een enkele wereldwijde validatorset. Vertrouwen op één wereldwijd netwerk ondermijnt ware decentralisatie, die moet bestaan uit meerdere gedecentraliseerde netwerken die in veelvoud opereren. Brinkn benadrukt de grenzen van wereldwijde netwerken en waarschuwt dat bijvoorbeeld het Bitcoin-netwerk moeite zou hebben om te overleven tijdens een mondiale oorlog zoals WWIII. Zonder de mogelijkheid om lokale infrastructuur te draaien en zelfstandig transacties uit te voeren bij netwerkuitval of vijandelijkheden, zijn gebruikers niet echt soeverein — ze huren in feite soevereiniteit. Soevereine blockchain-netwerken moeten veerkrachtig genoeg zijn om lokaal te functioneren wanneer nodig en wereldwijd wanneer mogelijk, met prioriteit voor lokale soevereiniteit en wereldwijde consensus alleen wanneer dat passend is. Deze aanpak zorgt ervoor dat lokale gemeenschappen en economieën blijven functioneren als wereldwijde netwerken uitvallen of gecompromitteerd worden. In tegenstelling tot sommige standpunten betoogt Brinkn dat dit geen alarmisme is, maar een reactie op realistische scenario’s waarin digitale infrastructuur verstoord kan worden door technische storingen, overheidsinterventies of aanvallen. Relying op één wereldwijd netwerk creëert een geconcentreerde aanvalsvlak en lijkt op een “wereldregering” voor crypto, wat in tegenspraak is met de visie van diverse gemeenschappen die hun eigen vertrouwen en governance-modellen willen bepalen. Heterogene vertrouwensmodellen zijn daarom essentieel, omdat verschillende toepassingen en gemeenschappen verschillende validators en governance-processen vereisen. Soevereiniteit betekent het bezit van de hele laag: infrastructuur, governance en privacy.

De ervaring van het afgelopen decennium leert dat digitale systemen kwetsbaar zijn — vatbaar voor hacks, regelgeving en storingen — dus veerkracht op basis van ontwerp is onmisbaar. Individuen en gemeenschappen moeten in staat zijn om hun eigen infrastructuur te beheren en vrijwillig te communiceren met wereldwijde netwerken zonder controle of privacy te verliezen. Publieke data worden niet echt eigendom, privacy is fundamenteel voor soevereiniteit. Brinkn vraagt zich af waarom een DAO in Buenos Aires of een coöperatie in Berlijn dezelfde validatorset zou moeten vertrouwen als iedereen anders. Ze moeten de vrijheid hebben om validators te kiezen of te draaien die ze vertrouwen — lokaal, gefedereerd met anderen, of solo — zonder externe druk van politici, stichtingen of verre validatorencartels. Nieuwe experimenten met lokale valuta’s, DAOs en op maat gemaakte governance-modellen illustreren de toekomst: een mozaïek van soevereine systemen die interoperëren wanneer dat zinvol is, maar nooit gedwongen worden tot een uniform wereldwijd systeem. Als een wereldwijd netwerk uitvalt of wordt gekaapt, blijven lokale economieën bestaan, waardoor de controle binnen de gemeenschap behouden blijft. Tot slot roept Brinkn de blockchain-gemeenschap op om de focus te verschuiven van het vereren van decentralisatie als op zichzelf staand doel naar het bouwen aan soevereiniteit. De echte toekomst ligt niet in één wereldboekhouder, maar in een wereld samengesteld uit soevereine actoren — individuen en gemeenschappen die zelf de regels en hun lot willen bepalen. Decentralisatie blijft het gereedschap, maar soevereiniteit is het ultieme doel. De oproep tot actie is duidelijk: bouw aan soevereiniteit.