Ten gościnny wpis autorstwa Adriana Brinkna, współzałożyciela Anoma i Namada, argumentuje, że decentralizacja jest powszechnie źle rozumiana w branży blockchain – stała się jedynie sloganem, a nie istotnym celem. Brinkn podkreśla, że sama decentralizacja nie jest ostatecznym celem; raczej chodzi o suwerenność. Suwerenność oznacza, że jednostki i społeczności mogą w pełni kontrolować swoją infrastrukturę, aktywa i dane niezależnie, bez polegania na odległych kartelech walidatorów czy globalnych sieciach podatnych na przejęcie, cenzurę lub awarie. Ten fundamentowy cel jest podstawą istnienia technologii blockchain. Obecnie, globalne sieci takie jak Ethereum i Bitcoin, choć zaprojektowane tak, by były bezgodnościowe i nieprzerwane, jedynie przesuwają zaufanie z centralnych banków i rządów na pojedynczy zestaw globalnych walidatorów. Poleganie na jednej globalnej sieci podważa prawdziwą decentralizację, która powinna oznaczać funkcjonowanie wielu zdecentralizowanych sieci w pluralizmie. Brinkn podkreśla ograniczenia globalnych sieci, ostrzegając, że na przykład sieć Bitcoin miałaby trudności przetrwania w globalnym konflikcie, takim jak III wojna światowa. Bez możliwości uruchamiania lokalnej infrastruktury i dokonywania transakcji niezależnie podczas awarii sieci czy w czasach wrogości, użytkownicy nie są prawdziwie suwerenni — tak naprawdę wynajmują suwerenność. Zdecentralizowane sieci blockchainowe suwerenne muszą być odporne na lokalne uruchomienie w razie potrzeby i globalne w miarę możliwości, priorytetowo traktując lokalną suwerenność i korzystając z globalnego konsensusu tylko wtedy, gdy jest to konieczne. Taki sposób zapewnia, że społeczności i gospodarki lokalne mogą funkcjonować, nawet gdy globalne sieci zawiodą lub zostaną przejęte. Wbrew niektórym opiniom, Brinkn uważa, że to nie jest alarmizm, lecz odpowiedź na realne scenariusze, w których infrastruktura cyfrowa może zostać zakłócona przez awarie techniczne, ingerencje rządowe czy ataki. Poleganie na jednej globalnej sieci tworzy skupione pole ataku i przypomina „jedno światowe rządy” dla kryptowalut, co stoi w sprzeczności z wizją różnorodnych społeczności definiujących własne zaufanie i modele rządzenia. Zamiast tego konieczne są heterogeniczne modele zaufania, ponieważ różne aplikacje i społeczności potrzebują różnych walidatorów i procesów zarządzania. Suwerenność oznacza posiadanie pełnej warstwy: infrastruktury, zarządzania i prywatności.

Doświadczenie ostatnich lat pokazuje, że systemy cyfrowe są kruche — podatne na ataki, regulacje i awarie — dlatego odporność od podstaw jest kluczowa. Jednostki i społeczności muszą mieć możliwość uruchomienia własnej infrastruktury i samodzielnego korzystania z globalnych sieci dobrowolnie, bez utraty kontroli czy prywatności. Dane publiczne nie są w pełni własnością; prywatność jest podstawą suwerenności. Brinkn pyta, dlaczego DAO w Buenos Aires czy spółdzielnia w Berlinie miałyby ufać takiemu samemu zestawowi walidatorów jak wszyscy inni. Powinni mieć wolność wyboru lub uruchamiania walidatorów, którym ufają — lokalnie, federacyjnie z innymi, czy samodzielnie — bez zewnętrznych narzuceni przez polityków, fundacje czy odległe kartele walidatorów. Nowe eksperymenty z lokalnymi walutami, DAO i dopasowanymi modelami zarządzania pokazują przyszłość: mozaikę suwerennych systemów, które interoperują wtedy, gdy to ma sens, ale nigdy nie są zmuszane do jednolitego, globalnego systemu. Jeśli globalna sieć zawiedzie lub zostanie przechwycona, lokalne gospodarki przetrwają, zachowując kontrolę społeczności. Podsumowując, Brinkn nawołuje społeczność blockchainową do zmiany podejścia – zamiast wielbić decentralizację jako cel sam w sobie, skupić się na budowaniu suwerenności. Prawdziwa przyszłość nie leży w jednym globalnym rejestrze, lecz w świecie złożonym z suwerennych aktorów — jednostek i społeczności, które mają moc zdefiniowania własnych zasad i przeznaczenia. Decentralizacja pozostaje narzędziem, ale celem ostatecznym jest suwerenność. Apel jest jasny: budujmy dla suwerenności.