Była wizyta byłego prezydenta Donalda Trumpa na regionie Zatoki Perskiej wywołała znaczący zwrot w polityce Stanów Zjednoczonych wobec sztucznej inteligencji (SI), umożliwiając Zjednoczonym Emiratom Arabskim (ZEA) i Arabii Saudyjskiej wyłonienie się jako nowe mocarstwa w dziedzinie SI. Jest to wyraźne przesunięcie strategiczne w amerykańskiej polityce technologicznej wobec Zatoki, stanowiące odstępstwo od ostrożnego podejścia administracji Bidena z wcześniejszych lat. Podczas wizyty Trump, wspierany przez czołowych szefów firm technologicznych, podpisał wielomilionowe umowy dające tym państwom dostęp do zaawansowanych układów i technologii SI. Te komponenty mają wzmocnić zdolności technologiczne ZEA i Arabii Saudyjskiej, wspierając ich aspiracje do zostania liderami innowacji i zastosowań w dziedzinie SI. Zmiana ta odzwierciedla szerszą recalibrację strategii USA. Pod rządami Bidena Zatoka była traktowana z ostrożnością z obawy, że może służyć jako brama dla Chińskiego dostępu do wrażliwych technologii amerykańskich, kładąc nacisk na ograniczenia mające zapobiec infiltracji kluczowych sektorów SI przez przeciwników. W przeciwieństwie do tego, polityka prowadzona przez Trumpa skupia się na budowaniu bezpośrednich partnerstw z krajami Zatoki, aby wzmocnić pozycję USA w globalnym ekosystemie SI. David Sacks, wyznaczony przez Trumpa nadzorca ds.

SI, pochwalił te umowy jako przełomowe strategicznie, stwierdzając, że wzmocnienie ZEA i Arabii Saudyjskiej poszerza wpływy Ameryki na arenie światowej w dziedzinie SI, umacnia jej dominację technologiczną oraz sprzyja wzrostowi gospodarczemu i współpracy innowacyjnej. Przywódcy Zatoki przyjęli te wydarzenia z entuzjazmem. Dzięki znacznym bogactwom energetycznym ZEA i Arabia Saudyjska dążą do modernizacji i dywersyfikacji swoich gospodarek poza sektor ropy i gazu, poprzez wdrażanie zaawansowanych technologii SI oraz nawiązywanie partnerstw z czołowymi amerykańskimi firmami. W ten sposób wpisuje się to w inicjatywy krajowe, takie jak Saudi Arabia's Vision 2030, które stawiają na technologiczny postęp dla zrównoważonego rozwoju. Jednak pojawiły się kontrowersje. Demokraci wyrazili obawy dotyczące braku skutecznych zabezpieczeń w związku z transferem technologii SI, ostrzegając, że niewystarczające zabezpieczenia mogą umożliwić wrogim aktorom dostęp do wrażliwych technologii amerykańskich poprzez Zatokę, zagrażając bezpieczeństwu narodowemu i globalnej pozycji technologicznej USA. Obecna administracja Białego Domu dąży do wyważenia bezpieczeństwa technologicznego i możliwości gospodarczych, twierdząc, że współpraca z partnerami z Zatoki może być kontrolowana w taki sposób, by zmniejszyć ryzyko, nie hamując jednocześnie innowacji i wzrostu. Tymczasem niektórzy liderzy sektora technologicznego ostrzegają przed nadmiernymi restrykcjami w eksporcie technologii SI, argumentując, że nadmiar kontroli może osłabić globalną konkurencyjność amerykańskich firm i nieumyślnie przynieść korzyści Chińskiej gospodarce, ograniczając strategiczne partnerstwa amerykańskich przedsiębiorstw i oddając pole w kluczowym wyścigu o przewagę w dziedzinie SI. Ta rozwijająca się sytuacja podkreśla skomplikowane napięcia pomiędzy bezpieczeństwem narodowym, interesami gospodarczymi a innowacją technologiczną kształtującą politykę wobec SI. Decyzja strategiczna o wspieraniu krajów Zatoki najnowocześniejszymi możliwościami SI poprzez odnowione partnerstwa stanowi ważną zmianę w polityce zagranicznej i technologicznej USA, mającą głębokie implikacje dla rozwoju globalnej sztucznej inteligencji i geopolityki w przyszłości.