ਪਿਛਲੇ ਬਸੰਤ, ਡੈਨਿਯਲ ਕੋਕੋਟਾਜਲੋ, ਜੋ ਕਿ ਓਪਨਏਈ ਵਿੱਚ ਏਆਈ ਸੁਰੱਖਿਆ ਖੋਜਕ ਹਨ, ਨੇ ਪ੍ਰਤੀਅਵਾਜ਼ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਕੰਪਨੀ ਨੂੰ ਭਵਿੱਖ ਦੀ ਏਆਈ ਤਕਨਾਲੋਜੀ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਕਾਰਗੁਜ਼ਾਰੀ ਵਿਖਾਉਂਦੀ ਦੀ ਨਿੰਦਾ ਕਰਦਿਆਂ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ। ਇੱਕ ਫੋਨ ਗੱਲਬਾਤ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਮਿੱਠੜਾ ਪਰ ਚਿੰਤਿਤ ਲੱਗਦਾ ਸੀ, ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਏਆਈ "ਲੈਚ" — ਜਿਹੜੀਆਂ ਤਰੀਕਾਂ ਯਕੀਨ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ ਕਿ ਏਆਈ ਮਨੁੱਖੀ ਮੁੱਲਾਂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰੇ — ਉਥੇ ਹੇਠਲੇ ਕਦਮਾਂ ਨਾਲ ਪਿੱਛੇ ਰਹਿ ਜਾਣਗਾ। ਉਸ ਨੇ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਖੋਜਕਾਰ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਐਸੀ ਤੰਦਰੁਸਤ ਤੰਦਰੁਸਤ ਪ੍ਰਣਾਲੀਆਂ ਬਣਾਉਣ ਵੱਲ ਵੜ ਰਹੇ ਹਨ ਜੋ ਬਿਨਾਂ ਕੰਟਰੋਲ ਦੇ ਹੋ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ। ਕੋਕੋਟਾਜਲੋ, ਜੋ ਫ਼ਲਸਫ਼ਾ ਵਿੱਚ ਗ੍ਰੈਜੂਅਟ ਸਟੱਡੀ ਕਰਦਿਆਂ ਤੋਂ ਤਿਆਰ ਹੋ ਕੇ ਸਿੱਖਿਆ ਹਾਸਲ ਕੀਤੀ ਹੈ, ਨੇ ਆਪਣੀ ਖੁਦ ਦੀ ਮੱਦਦ ਨਾਲ ਏਆਈ ਵਾਧੇ ਨੂੰ ਟਰੈਕ ਅਤੇ ਭਵਿੱਖਵਾਣੀਆਂ ਕਰਨ ਸਿੱਖੀਆਂ। ਜਦੋਂ ਏਆਈ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਕੇ ਉਮੀਦਾਂ ਤੋਂ ਵੱਧ ਤਰੱਕੀ ਕਰਨ ਲੱਗਾ, ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਮੇਂ ਦੀ ਲ ਰ ਖ ਨੂੰ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਸੋਧਿਆ। ਉਸ ਦੀ 2021 ਦੀ ਸਥਿਤੀ, "2026 ਕਿਵੇਂ ਲੱਗਦਾ ਹੈ, " ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸੀਆਂ ਉਮੀਦਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪੂਰੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ, ਜਿਸ ਕਰ ਕੇ ਉਸ ਨੇ 2027 ਜਾਂ ਇਸ ਤੋਂ ਜਲਦੀ ਦੇ ਸਮੇਂ 'ਤੇ ਇੱਕ "ਨਾਂ-ਉਲਮਾ" ਬਿੰਦੂ ਦੀ ਭਵਿੱਖਵਾਣੀ ਕੀਤੀ, ਜਿੱਥੇ ਏਆਈ ਮਨੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਵੱਧੇ ਮੁੱਢਲੇ ਕੰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਰ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਵੱਡੀ ਤਾਕਤ ਰੱਖ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਡਰਦੇ ਹੋਏ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਸ ਸਮੇਂ ਨਾਲ ਨਾਲ, ਪ੍ਰਿੰਸਟਨ ਦੇ ਕਮਪੂਟਰ ਵਿਗਿਆਨਦਾਤਾ ਸਯਾਸ ਕਪੂਰ ਅਤੇ ਅਰਵਿੰਦ ਨਾਰੜਾਇਆ ਨੇ ਆਪਣੀ ਕਿਤਾਬ "ਏਆਈ ਸਾਪ" ਔਰਤ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਰੱਖਦਿਆਂ ਤਿਆਰ ਕੀਤੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਖਾਸ ਵਿਰੋਧੀ ਰਾਇ ਦਿੱਤੀ ਗਈ। ਉਹਨਾਂ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਏਆਈ ਦੀ ਸਮੇਂਲਾਈਨ ਵਾਧੂ ਭਾਵੁਕ ਹੈ; ਏਆਈ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਦੇ ਦਾਵੇ ਅਕਸਰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਬੜੇ ਜਾਂ ਝੂਠ ਹੁੰਦੇ ਹਨ; ਅਤੇ ਹਕੀਕਤ ਦੀ ਜਟਿਲਤਾ ਦੇ ਕਾਰਨ ਏਆਈ ਦੇ ਬਦਲਾਅ ਕਮੈਂਗੇ ਸਥਿਰ ਹੋਣਗੇ। ਮੈਡੀਸਿਨ ਅਤੇ ਨਿਯੂਕਤੀ ਵਿੱਚ ਏਆਈ ਦੀਆਂ ਗਲਤੀਆਂ ਦੀਆਂ ਉਦਾਹਰਣਾਂ ਦੇ ਕੇ ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਿਸਟਮਾਂ ਦੀ ਬਹੁਤ ਹੱਦ ਤੱਕ ਪੂਰਣ ਰੂਪ ਤੋਂ ਰਾਸ਼ਟਰਾਂ ਵਿੱਚ ਅੰਤਰਾਲ ਹਾਂ। ਹਾਲ ਹੀ ਵਿੱਚ, ਤੀਨੋ ਬਲਵ਼ਿਆਨੇ ਅਪਣੇ ਮੰਨਿਆਂ ਨੂੰ ਨਵੇਂ ਰਿਪੋਰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਵਧਾਇਆ ਹੈ। ਕੋਕੋਟਾਜਲੋ ਦੀ ਗੈਰ-ਲਾਭਕਾਰੀ ਏਆਈ ਫਿਊਚਰ ਪ੍ਰੋਜੈਕਟ ਨੇ “ਏਆਈ 2027” ਨਾਮਕ ਇੱਕ ਵਿਸਥਾਰਿਤ, ਹਵਾਲਾ ਕਿੱਟੀ ਰਿਪੋਰਟ ਜਾਰੀ ਕੀਤੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਡਰਾਉਣੀ ਸਥਿਤੀ ਦਰਸਾਈ ਗਈ ਹੈ। ਇਸ ਅਨੁਸਾਰ, 2030 ਤੱਕ ਇਕ ਸੋਪਰਇੰਟੈਲਿਜੈਂਸ ਏਆਈ ਮਨੁੱਖਤਾ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹਡਬਡਾ ਸਕਦੀ ਹੈ — ਖਤਰਨਾਕ ਚੇਤਾਵਨੀ। ਇਸਦੇ ਬਕਾਇਦਾ ਦੰਗਲਕ ਅੰਕੜੇ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਹਨ। ਇਹ ਦਰਸ਼ਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਏਆਈ ਇੱਕ “ਸੰਚਾਲਿਤ ਸਵੈ-ਸੁਧਾਰ” (RSI) ਰਾਹੀਂ ਤਿਆਰ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਸੂਚੀਮਤ ਪ੍ਰਣਾਲੀਆਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਤੀਆਂ, ਸੰਸਾਰ ਨੂੰ ਵਧੀਕ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਸਮਝਦੀਆਂ ਅਤੇ ਸਿੱਧਾ ਮਨੁੱਖੀ ਨਿਗਰਾਨੀ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੋਕੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬਿਹਤਰ ਬਣਾਉਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸਦੀਆਂ ਸੰਭਾਵਨਾਵਾਂ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਚੀਨ ਦੀਤਾਈਵਾਨ ਵਿੱਚ ਵੱਡੇ ਡਾਟਾ ਸੈਂਟਰ ਬਣਾਉਣਾ, ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਟਕਰਾਵਾਂ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਵਜੁਆੜੀ ਸੰਘਰਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਵਧਾ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਦੀ ਖਾਸੀਅਤ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਵਿੱਚ ਖੇੜੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਖਾਸ ਵੇਰਵੇ ਹਨ, ਪਰ ਇਹ ਲਚਕੀਲੇ ਵੀ ਹਨ; ਮੁੱਖ ਸੁਨੇਹਾ, ਜੋ ਕਿ ਬੁੱਧੀ ਦੀ ਵਿਸਫੋਟ ਅਤੇ ਪਾਵਰ ਦੀ ਟੱਕਰ ਵੱਲ ਇੱਕ ਸੰਕੇਤ ਹੈ। RSI ਇੱਕ ਕਪਤਲੀ ਅਤੇ ਖਤਰਨਾਕ ਕੌਣ ਹੈ; ਏਆਈ ਕੰਪਨੀਆਂ ਇਸ ਦੇ ਖਤਰੇ ਨੂੰ ਮੰਨਦੀਆਂ ਹਨ, ਪਰ ਇਸ ਨੂੰ ਐਕਸਪੈਰਿਮੈਂਟ ਕਰਨ ਦੀ ਯੋਜਨਾ ਬਣਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਆਟੋਮੇਟ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ। ਇਸਦੀ ਯਥਾਰਥਤਾਵਾਦੀ ਸਫਲਤਾ ਅਤੇ ਲਾਗੂ ਹੋਣ ਦੀ ਕਲਪਨਾ, ਤਕਨੀਕੀ ਖਾਲੀਵਾਨੀਆਂ ਅਤੇ ਲਿਮਟਿਡ ਲਾਈਮਿਟਸ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਜੇ RSI ਸਫਲ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਮਨੁੱਖੀ ਬੁੱਧੀ ਨੂੰ ਪਾਰ ਕਰ ਕੇ ਵੱਡਾ ਸੋਪਰਇੰਟੈਲਿਜੈਂਸ ਵਿਕਸਿਤ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ — ਇੱਕ ਅਣਗਿਣਤ ਅਣੁਮਾਨ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਜੇ ਤਰੱਕੀ ਰੁਕੀ ਰਹੀ ਤਾਂ ਇਸ ਨੂੰ ਮਨੁੱਖੀ ਸਤਰ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਜਾਣਾ ਉਲਝਣਾ ਨਹੀਂ। ਇਸਦੀ ਚੋਣੀ ਜਿਵੇਂ ਪ੍ਰਤਿਤ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਇਸ ਵਿੱਚ ਸੈਨਿਕ ਹਥਿਆਰਾਂ ਦੀ ਦੌੜ, ਮਨੁੱਖਾਂ ਦੀ ਸ਼ਾਹੀਕਤ ਅਤੇ ਬਚਾਅ, ਜਾਂ ਉੱਤਮ ਸੁਪਰਇੰਟੈਲਿਜੈਂਸ ਵਾਲੀ ਏਆਈ ਜੋ ਲੜਾਈ ਨੂੰ ਹਾਰ ਦੇਵੇ ਜਾਂ ਮਨੁੱਖਤਾ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰ ਦੇਵੇ, ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ। ਅਣਾਂਤੀ ਅਜੇ ਵੀ ਅਟਕੀ ਹੋਈ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਏਆਈ ਦੀ ਪ੍ਰਗਟੀ ਨਿਰੰਤਰ ਬਦਲਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਖੋਜ ਦੀ ਰਾਜ਼ਦਾਰੀ ਅਤੇ ਖੌਫਜਦਗੀ ਕਾਰਨ। "ਏਆਈ 2027" ਇੱਕ ਤਕਨੀਕੀ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖੀ ਨਾਕਾਮੀ ਦੀ ਭਵਿੱਖਵਾਣੀ ਨੂੰ ਵਿਸਥਾਰ ਨਾਲ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕੰਪਨੀਆਂ RSI ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ, ਭਾਵੇਂ ਉਸ ਵਿੱਚ ਸਮਝਣ ਅਤੇ ਕੰਟਰੋਲ ਕਰਨ ਦੇ ਤਰੀਕੇ ਲੱਭੇ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੇ। ਕੋਕੋਟਾਜਲੋ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਸਾਰਾ ਫੈਸਲਾ ਮੁਕਾਬਲੇ ਲਈ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਮੁਕਾਬਲਾ ਹੈ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ੀਖ਼ਾਹ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਖਤਰਨਾਕ ਮੁੱਦੇ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰਅੰਦੀਜ਼ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸਦੇ ਵਿਰੋਧ ਵਿੱਚ, "ਏਆਈ ਨਾਰਮਲ ਟੈਕਨਾਲੋਜੀ ਵਜੋਂ" ਕਿਤਾਬ, ਜੋ ਵਾਮੀ ਹਿੰਦੂ ਮੌਲਿਕਤਾ ਵਿੱਚ ਲਿਖੀ ਗਈ ਹੈ, ਤੇਜ਼ ਬੁੱਧੀ ਅਵਤਾਰਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਨਾਲ ਦੇਖਦੀ ਹੈ। ਉਹ 'ਸਪੀਡ ਲਿਮਿਟਸ' ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਨਟਕਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਵਿਕਾਸ ਹੁੰਦਾ ਰਹੇ, ਪਰ ਵਿੱਥਮਾਨ ਮੰਨਿਆਂ ਨੂੰ ਬਣਾਈ ਰੱਖਣਾ ਜਰੂਰੀ ਹੈ। ਉਹ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਹਾਰਡਵੇਅਰ, ਡਾਟਾ ਦੀ ਕਮੀ ਅਤੇ ਤਕਨੀਕੀ ਅਡਾਪਟੇਸ਼ਨ ਨੂੰ ਲਾਗੂ ਕਰਨ ਦੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ, ਵਿਸফੋਟ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸੋਧ ਅਤੇ ਨਵੋਨਤਮਾਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੰਘਰਸ਼ ਦਾ ਕਾਰਨ ਹਨ, ਅਤੇ ਇਹਨਾਂ ਨਾਲ ਹਕਦਾਰੀਆਂ ਅਤੇ ਸੁਰੱਖਿਆ ਪ੍ਰਣਾਲੀਆਂ ਪ੍ਰਤੀਮਾਨਤ ਹਨ। ਉਹ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਦੀਆਂ ਆਟੋਨੋਮਸ ਕਾਰਾਂ ਦੇ ਘੱਟ ਵਰਤਾਰੇ ਅਤੇ ਮੋਡਰਨਾ ਦੀ ਕੋਵੀਡ-19 ਟੀਕਾਕਰਨ ਦੀ ਤਿਆਰੀ, ਦੋਨੋ ਹੀ ਉਦਾਹਰਨਾਂ ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਸਾਬਿਤ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ ਕਿ ਤਕਨੀਕੀ ਪ੍ਰਗਟੀਆਂ ਨਿਰੰਤਰ ਸਮਾਜਕ, ਕਾਨੂੰਨੀ, ਅਤੇ ਭੂਗੋਲਿਕ ਹੱਦਾਂ ਨਾਲ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਹ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸਾਰਥਕ ਤਾਕਤ, — ਜ਼ੋ ਕਿ ਤੱਥ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕਰਨ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ — ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ, ਅਤੇ ਉੱਚ-ਸਮਰਥ ਟੈਕਨਾਲੋਜੀਆਂ ਵੀ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਹੌਲੇ-ਹੌਲੇ ਫੈਲਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਹ ਦਿਖਾਉਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਮਨੁੱਖੀ ਖੋਜ ਰਹਿਣਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੌਜੂਦਾ ਭਾਵੁਕ ਸੁਰੱਖਿਆ ਪ੍ਰਣਾਲੀਆਂ— ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਯਕੀਨੀ ਠੀਕਾ, ਰੀਡੰਡੈਂਸੀ, ਅਤੇ ਫਾਰਮਲ ਵੈਰੀਫਿਕੇਸ਼ਨ—ਨਾਲ ਹੈ ਮਸ਼ੀਨ ਸੁਰੱਖਿਆ ਦੌਰਾਨ ਹੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਰਾ਷ਟਰੀ ਸਿੱਧਾਂਤ ਅਤੇ ਨੀਤੀਆਂ ਨੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕਮਜ਼ੋਰ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਅਤੇ ਜੰਗੀ ਏਆਈ ਲਈ ਮੁਕਤ ਰਿਹਾਂ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਅਤੇ ਸ਼ਹਿਰੀ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਪ੍ਰਣਾਲੀਆਂ ਹਨ। ਉਹ ਨਿਰੰਤਰ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁੰਦੀ ਨਿਗਰਾਨੀ ਦੀ ਅਹਿਮੀਅਤ ਤੇ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਾਨੂੰਨੀ ਅਤੇ ਪ੍ਰਬੰਧਕੀ ਕਾਰਜਵਾਹੀ ਕਰਨ ਦੀ ਪੜਾਈ ਕਰਨ ਦੀ ਸਲਾਹ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਏਆਈ ਦੇ ਤੁਰੰਤ ਤੇਜ਼ ਅੱਗੇ ਵਧਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨੂੰ ਸਮਝਦਿਆਂ, ਇਹ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਹੋਰ ਖਤਰਨਾਕ ਖਾੜੇ ਖੜੇ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਭਵਿੱਖ ਨੂੰ ਕਹਾਣੀ ਵਾਂਗ ਬਣਾਉਣਾ, ਲਗਦਾ ਹੈ, ਨੈਤਿਕਤਾ, ਵਿਸ਼ਵਾਸ, ਅਤੇ ਮਾਨਵਤਾਵਾਦ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਇੱਕ ਸਾਂਝਾ ਰਾਇ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਹੀ, ਜੋ ਕਿ ਮਾਹਰਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਵਿਚ ਲਿਆਵੇ, ਖ਼ਤਰਾ ਅਤੇ ਅਸਮੰਜਸਤਾ ਘਟੜੇ ਹਨ। ਮੌਜੂਦਾ ਕਾਨੂੰਨੀ ਅਤੇ ਨੀਤਿਕ ਫਰੇਮਵਰਕ, ਭਵਿੱਖ ਵੇਖ ਕੇ, ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਬਦਲਣੇ ਲਾਗੂ ਲੈਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਕਿ ਭੁੱਖਮਰੀ ਜਾਂ ਖਤਰਨਾਕ ਤਾਕਤਾਂ ਦੀ ਬਰਕ਼ਰਾਰੀ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਏਆਈ ਦੇ ਭਵਿੱਖ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਅਜਿਹਾ ਹੈ ਜੋ ਸਮੇਂ ਦੀ ਕਮਜ਼ੋਰੀਆਂ ਅਤੇ ਖਤਰੇ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਸੰਤੁਲਿਤ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਤਕੜੀ ਦੇਖਰੇਖ, ਸੁਰੱਖਿਆ ਪ੍ਰਣਾਲੀਆਂ, ਅਤੇ ਨਿਗਰਾਨੀ ਦੀ ਸਹਿਯੋਗੀ ਕਾਰਜਵਾਹੀ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਸਚਮੁਚ ਅਜਿਹੇ ਖ਼ਤਰੇ ਨੂੰ ਰੋਕ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਇਹ ਲਾਈਕੀਲ ਜਿੱਥੇ ਵੀ ਹੋਵੇ, ਮਾਨਵ ਪ੍ਰਭੂਤਾ ਅਤੇ ਭਰੋਸੇ ਨੂੰ ਕਾਇਮ ਰੱਖਣੀ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਮਾਨਵ ਹੀ ਅਖੀਰਕਾਰ ਕਾਬੂ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਦੇ ਹੱਕਦਾਰ ਹਨ।