Mark Camrose, brytyjski Podsekretarz Stanu ds. Sztucznej Inteligencji, odniósł się do rosnących krytyk dotyczących wykorzystania AI w rekrutacji i zatrudnianiu, prezentując krytyczny pogląd na obecne praktyki rekrutacyjne jako emocjonalne i nieefektywne. Argumentował, że problem wykracza poza technologię, wskazując, że wiele narzędzi rekrutacyjnych opiera się na przestarzałych paradygmatach, zwłaszcza na poleganiu na CV, co sięga czasów średniowiecznej kościoła. Pomimo upływu wieków, metody oceny kandydatów niewiele się zmieniły, co skutkuje zinstytucjonalizowanymi systemami, które są nieodpowiednie dla dzisiejszego szybkawego rynku pracy. Zidentyfikował główny problem jako "wyścig technologiczny" pomiędzy pracodawcami a kandydatami, w którym obie strony używają coraz bardziej zaawansowanych narzędzi — takich jak skomplikowane systemy śledzenia aplikacji czy techniki optymalizacji CV — by przechytrzyć siebie nawzajem. Zamiast upraszczać proces zatrudniania, ten wyścig przedłuża poszukiwania pracy i powoduje frustrację oraz emocjonalne wyczerpanie. Mark Camrose rozwinął temat szerszych skutków tych nieefektywności, podkreślając, że długie poszukiwania i niedopasowania umiejętności hamują mobilność zawodową i produktywność w miejscu pracy. Zaproponował, że kraje rozwijające bardziej wydajne i wiarygodne rynki pracy osiągną znaczne zyski w zakresie produktywności narodowej i dobrobytu społeczeństwa. Sednem jego argumentu jest konieczność fundamentalnego przeprojektowania systemów rekrutacyjnych.

Zamiast jedynie przyspieszać czy skalować obecne technologie, powinna zajść zmiana paradygmatu w kierunku zintegrowanych, celowo zaprojektowanych rozwiązań, które ponownie przemyśleć sposób identyfikacji, oceny i dopasowania talentów. Wychodząc poza fragmentaryczne, przestarzałe praktyki, takie systemy umożliwiłyby bardziej transparentne, sprawiedliwe i skuteczne procesy rekrutacyjne. Według Marka Camrose’a, ta wizja w pełni wykorzysta sztuczną inteligencję i zaawansowane technologie — nie tylko do automatyzacji zadań, ale do całkowitej transformacji procesu zatrudniania. Pracodawcy mogliby dokładniej identyfikować kandydatów dopasowanych do potrzeb organizacji, podczas gdy poszukujący pracy cieszyliby się prostszą i mniej stresującą ścieżką do zatrudnienia. Korzyści wykraczają poza pojedyncze miejsca pracy. Bardziej wydajny i wiarygodny rynek pracy mógłby zmniejszyć czas bezrobocia, poprawić satysfakcję zawodową, zwiększyć odporność gospodarczą oraz wspierać elastyczność siły roboczej w obliczu szybko zmieniających się branż. Podsumowując, odpowiedź Marka Camrose’a na krytykę wobec AI w rekrutacji wzywa do przemyślenia metod zatrudniania poprzez rewidowanie podstawowych systemów i praktyk historycznych, a nie skupianie się wyłącznie na technologii. Opowiada się za przejściem od stopniowych napraw wadliwych procesów ku innowacyjnym projektom, które poprawią doświadczenia rekrutacyjne i zwiększą produktywność narodową oraz dobrostan społeczny.