دامنه گسترده سوءتفاهم درباره هوش مصنوعی (AI)، به‌ویژه مدل‌های زبان بزرگ (LLMs) مانند ChatGPT، پیامدهای قابل توجهی دارد که نیازمند بررسی دقیق است. اگرچه هوش مصنوعی با سرعت چشمگیری پیشرفت کرده است، تصور عمومی اغلب این سیستم‌ها را نادرست نشان می‌دهد و انسان‌مانند هوشمندی، احساسات یا آگاهی را به آن‌ها نسبت می‌دهد—تصوراتی که عمدتاً توسط بازاریابی شرکتی تقویت می‌شود. این مقاله منشأ این سوءتفاهم‌ها و تأثیرات عمیق آن‌ها بر جامعه را بررسی می‌کند. در طول تاریخ، فناوری‌های نوظهور همواره با شک و تردید و سوءتفاهم روبه‌رو شده‌اند، و این الگو هنوز در مورد هوش مصنوعی ادامه دارد، هرچند این موانع با چگونگی عملکرد و ارائه این ابزارها پیچیده‌تر شده است. مدل‌های زبان بزرگ فاقد هوشیاری و درک حقیقی هستند؛ آن‌ها از طریق روش‌های آماری و پیش‌بینی الگوهای متنی بر اساس مجموعۀ عظیمی از داده‌ها کار می‌کنند. این تفاوت کلیدی غالباً در گفتار عمومی نادیده گرفته می‌شود. نویسندگان کارن هاو، امیلی ام. بندر و آلکس هانا به‌طور انتقادی به شرکت‌های هوش مصنوعی، به‌ویژه OpenAI، می‌پردازند و آن‌ها را به بشری‌سازی هوش مصنوعی متهم می‌کنند تا ظاهر تعامل احساسی و فکری آن را ایجاد کنند. در حالی که این رویکرد در بازاریابی مؤثر است، اما کاربران را فریب می‌دهد و تصور می‌کنند هوش مصنوعی حاوی درک واقعی یا آگاهی است. این سوءتفاهم‌ها اثرات روانشناختی ملموسی دارند. برخی کاربران باورهای واهی درباره آگاهی یا اهمیت معنوی هوش مصنوعی پیدا می‌کنند که بر تعاملات آن‌ها اثر منفی می‌گذارد. احساسات وابسته‌ای که با هوش مصنوعی شکل می‌گیرد—چه برای درمان و چه برای سرگرمی—بازتاب پیچیدگی تعامل روانشناختی انسان و فناوری است. نقش روزافزون هوش مصنوعی در حوزه‌هایی مانند درمان، دوستی و قرارهای عاشقانه، نشان از تلاش سیلیکون ولی برای دیجیتالیزه کردن تعاملات اجتماعی دارد.

در حالی که هوش مصنوعی می‌تواند حمایت و سهولت فراهم کند، اما خطر جایگزینی ارتباطات انسانی واقعی با جایگزین‌های مصنوعی را دارد و ممکن است موجب انزوا اجتماعی و کاهش رفاه شود. علاوه بر این، توسعه هوش مصنوعی به شدت بر کار انسان‌ها تکیه دارد—مانند نظارت بر محتوا و جمع‌آوری داده‌ها—که اغلب در شرایط ناپایدار و با حداقل دستمزد انجام می‌شود. استثمار کارگران در این زمینه‌ها، پرسش‌های اخلاقی درباره هزینه‌های واقعی پیشرفت هوش مصنوعی و مسئولیت شرکتی در قبال کارگران را برمی‌انگیزد. با وجود این مشکلات، شک و تردید عمومی نسبت به هوش مصنوعی همچنان قوی است و پایه‌ای برای افزایش سواد و استفاده مسئولانه از هوش مصنوعی فراهم می‌آورد. افزایش آگاهی می‌تواند فهمی آگاهانه و انتقادی‌تر را ترویج دهد و از آسیب‌ها بکاهد. در پایان، مقاله از نیاز به ارزیابی واقع‌بینانه و روشن‌فکرانه توانایی‌ها و محدودیت‌های هوش مصنوعی صحبت می‌کند. شناخت این نکته که مدل‌های زبان بزرگ فاقد هوشمندی واقعی یا احساس هستند، برای جلوگیری از پیامدهای مضر اجتماعی ناشی از سوءاستفاده از هوش مصنوعی ضروری است. از طریق آموزش بهتر، ارتباط شفاف شرکت‌ها و توسعه اخلاقی، جامعه می‌تواند از مزایای هوش مصنوعی بهره‌مند شود و در عین حال ریسک‌ها را کاهش دهد. در نهایت، فناوری‌های هوش مصنوعی مانند مدل‌های زبان بزرگ قدرت‌مند هستند، اما ذاتاً ابزارهای آماری بدون آگاهی یا احساسات هستند. تصورات نادرست و پیام‌های تبلیغاتی مفرط، تصورات خطرناکی را درباره انسان‌مانندی و توانایی‌های آن‌ها شکل می‌دهند که بر روانشناسی انسان، روابط اجتماعی و شرایط کاری تأثیر منفی می‌گذارند. ترویج فهم صحیح و توسعه هوش مصنوعی مسئولانه، مسیر را برای مدیریت پیچیدگی‌های آن هموار می‌کند، بیشترین سود را به همراه داشته و خطرات را کاهش می‌دهد. گفت‌وگوی مستمر بین کارشناسان، شرکت‌ها و عموم مردم باید بر شفافیت، اخلاق و آموزش تأکید داشته باشد تا هوش مصنوعی به بهترین شکل در خدمت منافع بشریت باشد.