در گذشته، اعتماد عمدتاً به نهادهای متمرکز مانند بانک‌ها، شبکه‌های پرداخت و مراکز تسویه‌حساب داده می‌شد—سیستم‌های بسته‌ای که در آن‌ها کاربران به حسابرسی‌های خارجی، نظارت دولت و سابقه‌های طولانی تطابق اعتماد می‌کردند تا احساس امنیت کنند. هرچند این مدل مؤثر بود، اما دارای معایبی مانند شفاف نبودن، تمرکز قدرت و محدودیت در نوآوری بود. مدل جدید اعتماد با ظهور بلاک‌چین‌ها و برنامه‌های غیرمتمرکز (dApps) پدید آمد، که به جای اتکا به نهادها، بر کد پایه‌ای تکیه دارند. این تغییر بر اساس اصل متن‌باز بودن است که در بلاک‌چین الزامی است. متن‌باز بودن به هر کسی امکان می‌دهد پروتکل‌ها را بررسی کند، قراردادهای هوشمند را حسابرسی نماید و رفتار سیستم را تأیید کند؛ بدون آن، کاربران نمی‌توانند واقعاً بدانند با چه چیزی تعامل دارند. در نگاه اول، ظاهراً متن‌باز و حریم خصوصی در تعارض هستند: اگر کد عمومی باشد، چگونه محرمانگی حفظ می‌شود؟ با رشد پذیرش بلاک‌چین، تعادل بین شفافیت و حریم خصوصی تبدیل به چالشی کلیدی و اغلب نادرست درک شده شده است. متن‌باز اعتماد می‌سازد بدون وجود واسطه‌ها و پایه‌ای برای تمرکززدایی است. مخازن کد عمومی به طور مداوم توسط توسعه‌دهندگان و پژوهشگران امنیت بررسی می‌شوند، که منجر به سامانه‌های مقاوم و امن مانند OpenSSL، لینوکس و بیت‌کوین می‌شود، که امنیت آن‌ها با گذشت زمان تقویت می‌شود. این رویکرد ریشه در قرن نوزدهم و رمزنگار معروف، آگوست کِرکه‌ف، دارد، که معتقد بود سیستم امن اگر طراحی آن عمومی باشد ولی کلید مخفی آن حفظ شود، همچنان امن باقی می‌ماند—مبنای اصل کرکه‌ف، که پایه‌ای در رمزنگاری مدرن است. متن‌باز بودن این اصل را پیاده‌سازی می‌کند؛ زیرا کد را برای تأیید مستقل در دسترس قرار می‌دهد، که با شفافیت داده متفاوت است. پروتکل‌ها می‌توانند متن‌باز باشند در حالی که همچنان حریم خصوصی کاربران را حفظ می‌کنند، که اکنون در فناوری بلاک‌چین جهت غالب است. در ابتدا، بلاک‌چین‌ها بر شفافیت و ثبت تراکنش‌های علنی تأکید داشتند—که چه نوع سازشی لازم بود قبل از پدید آمدن فناوری‌های حریم خصوصی، مشابه این‌که ترافیک HTTP در وب قدیم تا زمان ظهور TLS در سال ۲۰۰۶ رمزگذاری نشده بود. امروزه، ثبت اطلاعات حساس مانند حقوق‌ و دستمزد یا مسائل مالی شخصی به صورت عمومی غیرقابل قبول است، بنابراین چالش، بازگرداندن حریم خصوصی بدون کاهش قابلیت حسابرسی است. فناوری‌های حفظ حریم خصوصی (PETs) برای حل این مشکل معرفی شده‌اند.

در حالی که برخی PETs مانند محیط‌های اجرایی قابل اعتماد (TEEs) متن‌باز نیستند، تمام PETهای مبتنی بر رمزنگاری که در بلاک‌چین استفاده می‌شوند، متن‌باز هستند. به عنوان مثال، اثبات‌های بدون افشا (ZKPs) امکان اثبات صحت مطالب را بدون افشای جزئیات فراهم می‌کنند، و تراکنش‌های خصوصی و تأیید هویت در زنجیره را ممکن می‌سازند. سیستم‌های ZK مدرن مانند PlonK، Groth16 و STARKs همگی متن‌باز و مورد بازبینی جهانی هستند. رمزنگاری هم‌افزا کامل (FHE) امکان انجام محاسبات بر روی داده‌های رمزگذاری‌شده را فراهم می‌کند و اجازه می‌دهد قراردادهای هوشمند بدون نیاز به رمزگشایی ورودی‌ها عمل کنند؛ کتابخانه‌های رمزنگاری آن، مانند TFHE-rs، نیز متن‌باز هستند. محاسبات چند‌طرفه امن (MPC) نیز امکان محاسبه نتایج مشترک توسط چندین طرف بدون افشای ورودی‌های فردی را فراهم می‌کند، و بسیاری از پروتکل‌های MPC، از جمله امضاهای توقعی و تولید کلید توزیع‌شده (DKG)، نیز متن‌باز هستند—زیرا اعتماد نیازمند شفافیت در مکانیزم‌ها است. در نهایت، دستیابی به حریم خصوصی در زنجیره، با شفافیت کد آغاز می‌شود. متن‌باز بودن، تهدیدی برای حریم خصوصی نیست؛ بلکه برای اطمینان از صحت کار سیستم‌های محرمانه، بدون وجود نقایص پنهان یا درهای پشتی، ضروری است و امکان بهبودهای جمعی را فراهم می‌کند. آینده فناوری بلاک‌چین و مالی غیرمتمرکز وابسته است به تعادل بین حریم خصوصی و قابلیت حسابرسی، با افشای آزادانه نحوه کار سیستم‌ها و امکان بررسی دقیق آن‌ها. این هدف متن‌باز بودن است و به نظر ما، تنها راه ممکن برای پیشرفت است.