Afgelopen dinsdag ontving ik 37 pitches voor aankomende boeken van 37 verschillende publicisten, ieder vertegenwoordigde een andere auteur. Ik ben me voortdurend bewust van het overweldigende aantal boeken dat wordt uitgegeven en de beperkte ruimte die beschikbaar is om ze te bespreken, wat nog moeilijker wordt doordat ik me prepareer voor de release van mijn eigen boek in juli. Op dezelfde dag onthulden kranten als de Chicago Sun Times en de Philadelphia Inquirer zomerleestips met veel boeken die eigenlijk niet eens bestaan. Deze lijsten maakten deel uit van een grotere, lage-kwaliteits zomeruitgave genaamd The Heat Index. Shockerend genoeg waren meer dan de helft van de titels AI-hallucinaties—bijvoorbeeld De Langste Dag door Rumaan Alam, beschreven als “een andere spannende vertelling over een zomersolstitium dat verkeerd afloopt”—wat iedereen met internet toegang makkelijk had kunnen controleren. Toch werd deze stap compleet overgeslagen. Het is onduidelijk wie hier precies verantwoordelijk voor is. Later onthulde 404 Media dat beide kranten het pakket hadden gelicentieerd van King Features, een contentdistributiestudio eigendom van Hearst. Het lijkt erop dat de redactie niet betrokken was bij het creëren of laten maken van dit materiaal; in plaats daarvan gemaakt werd door een schimmige figuur aan de top die de deal sloot om deze geverfde inhoud in hun kranten te plaatsen, waardoor waarschijnlijk verwarring en frustratie ontstonden onder het echte personeel. Deze AI-gerelateerde fiasco komt samen met recente ontslagen bij beide kranten. AI vormt een serieus arbeidsprobleem in creatieve sectoren omdat velen van ons begrijpen dat generatieve AI onze banen niet adequaat kan uitvoeren. Machines kunnen niet betrouwbaar accurate feiten produceren of nuance vastleggen—iets waar bedrijfsleiders die budgetten toewijzen, schijnbaar moeite mee hebben te accepteren. Ik heb eerder geschreven over de paradox dat er te veel boeken worden gepubliceerd terwijl de ruimte voor journalistiek, vooral over kunst, tegelijk afneemt (Ik ben altijd dankbaar voor platforms als Lit Hub!).

Vrijwel alle boeken worden met zorg geschreven, geredigeerd en uitgegeven, dus het promoveren van één boek te midden van de hevige concurrentie is al lastig—en dat wordt nog moeilijker wanneer je het moet opnemen tegen fictieve titels. Ook heb ik de precieze inspanning beschreven die ik lever bij het samenstellen van boekenlijsten voor diverse publicaties. Boekenlijsten zijn momenteel de populairste vorm van boekkritiek, en ik neem ze serieus. Het maken van een lijst vereist veel factors: het tonen van de beste boeken, het zorgen voor diversiteit in onderwerp, toon, achtergond van de auteur, grootte van de uitgever en algemene aantrekkingskracht. Ik weeg deze zorgvuldig af om gebalanceerde lijsten te maken die zowel mijn smaak als de stem van de publicatie weerspiegelen. Ik betwijfel of ChatGPT of een andere AI dit genuanceerde oordeel kan evenaren, en nu is het aan mediabedrijven en lezers om de waarde van dit werk te erkennen. Onlangs vroeg ik op een feestje een romanschrijver om advies, terwijl ik me voorbereidde op de laatste twee maanden voor de lancering van mijn boek. Haar botte reactie: “Word er maar aan gewoon dat je je rot voelt. ” Hoewel dat waarschijnlijk een overdrijving was voor de grap, zijn de maanden voor publicatie inderdaad stressvol—het boek ligt bij de drukker, zonder ruimte voor aanpassingen, en auteurs verliezen controle over veel aspecten, wat vaak leidt tot angstige berichten op sociale media. Ik heb reikhalzend uitgekeken naar zomerpreviews die mijn boek misschien noemen; helaas zijn die nog niet verschenen. De zomerleestips van King Features en het bredere AI-gegenereerde contentpakket, dat blijkbaar zonder menselijke review werd gemaakt, vormen een nieuwe belediging vanuit de corporate media aan degenen die waarde hechten aan het geschreven woord. Het disrespecteert journalisten die toegewijd zijn aan de waarheid, auteurs die aandacht zoeken, boekcritici, uitgevers en vooral de lezers.